Droom in zijde(42)

‘Ja, maar in plaats dat ik je goede raad gaf en je wegstuurde, sleurde ik je mee naar mijn bed.’

Aneesa pakte zijn hand en drukte een kus op de binnenkant. ‘Ik ben blij dat je dat hebt gedaan.’

Toen schudde hij zijn hoofd. ‘Ik kan niet terug naar beneden. Ik wil hem niet zien. Ik kon hem wel vermoorden. Ik ben nog nooit zo woedend geweest.’

Nee, dacht ze, omdat je het altijd afreageerde door jezelf lichamelijk uit te putten.

Hij maakte zich los uit haar armen, waarna hij naar een tafeltje liep om een borrel in te schenken.

‘Niet alleen Jacob is daar beneden. Ook Nathaniel en zijn vrouw. En je andere broers en je zus. Ze waren allemaal zo blij om je te zien.’

Hij dronk zijn glas in een keer leeg. Ze zag dat hij het zo stevig vasthield dat zijn knokkels wit waren.

‘Ja, maar ik wil hem niet de vergiffenis schenken waar hij zo duidelijk naar op zoek is. Het is te laat. Hij kan niet zomaar in ons leven terugkomen.’

Aneesa liep naar hem toe, en ze draaide hem om zodat hij haar aan moest kijken. ‘Wil je hem voortaan uit de weg gaan? Dat is niet bepaald een volwassen reactie, vind je wel?’

Voordat hij haar kon aanvallen, zei ze vastberaden: ‘Ik weet dat hij je diep heeft gekwetst, maar niemand is perfect, en wij al helemaal niet. Kijk maar wat een puinhoop mijn leven de afgelopen twee maanden is geworden. Ik heb mijn familie beschaamd en verschrikkelijk veel verdriet bezorgd, maar ondanks dat houden ze nog steeds van me. Ik ben lange tijd oppervlakkig en niet zo aardig geweest. Voor mij was de liefde van mijn familie vanzelfsprekend, maar toen alles instortte waren ze er nog steeds voor me.’

Ze was nog niet klaar. ‘Wat jij en je broers en zus hebben meegemaakt, is afschuwelijk – dat zal niemand ontkennen. En eerlijk gezegd verbaast het me dat Jacob niet veel eerder wegging. Hij voelde zich duidelijk heel erg verantwoordelijk voor jullie.’

Sebastian lachte kort. ‘Zo verantwoordelijk dat hij zijn kwetsbare zusje achterliet, terwijl haar wonden nog niet eens waren geheeld. Zo verantwoordelijk dat hij de zorg voor zijn broers aan de genade van kostscholen en de huishoudster overliet.’

‘Ondanks die middelmatige zorg ben je behoorlijk goed terechtgekomen.’ Ze beet op haar lip. ‘Luister, ik weet alleen dat mijn familie genoeg reden had om me buiten te sluiten. Maar dat hebben ze niet gedaan. Het is veel eenvoudiger om zwart-wit te denken, en volgens mij is dat wat je vader het grootste deel van de tijd deed, nog verergerd door de drank en zijn woede. Misschien was Jacob bang dat hij net als je vader zou worden, en nog meer pijn zou veroorzaken? Misschien dacht hij dat hij geen andere keus had dan jullie achter te laten. Wie weet wat het voor invloed heeft als je de dood van een ouder op je geweten hebt, ook al was het een ongeluk?’

Sebastian had het gevoel alsof Aneesa hem levend vilde. Ze kwam veel te dicht bij de waarheid. Diep vanbinnen was hij bang dat hij hetzelfde karakter en dezelfde stemmingswisselingen als zijn vader had. De intensiteit van de woede die hij voelde toen Jacob tegenover hem stond, had hem doodsangsten aangejaagd.

‘Je had me niet verteld dat je tussen je films door psychologie hebt gestuurd,’ zei hij op hatelijke toon.

Zodra hij de woorden had uitgesproken, wilde hij ze terugnemen. Hij zag haar gezicht bleek worden.

‘Ik zal doen alsof ik die opmerking niet heb gehoord en je het voordeel van de twijfel geven. En ik ga terug naar beneden, naar je familie. Als je er genoeg van hebt om in je verdriet te zwelgen, weet je waar je me kunt vinden.’

Op stramme benen liep ze de kamer uit, en de deur ging ongepast zacht achter haar dicht.





Hoofdstuk 8





Aneesa zat naast Annabelle aan een van de ronde tafels waar ze net koffie hadden gedronken. Zonder om zich heen te kijken wist ze dat Sebastian niet was teruggekomen. Ze probeerde zich op het gesprek te concentreren, maar ze voelde zich nog steeds gekwetst door zijn wrede woorden.

Daarnaast deed de gedachte dat deze beeldschone goed verzorgde vrouw zo verschrikkelijk geslagen was, haar duizelen. Annabelle was heel vriendelijk en legde uit dat haar tweelingbroer Alex, een autocoureur die in Australië woonde, er niet bij kon zijn.

Aneesa legde een hand op haar buik, en ze merkte pas wat ze had gedaan toen Annabelle de beweging volgde. Ze trok een grimas. ‘Mijn buik lijkt met de dag dikker te worden.’

Annabelle glimlachte beleefd, maar keek toen met een lichte frons een andere kant op. ‘Onze oudere broer Jack zou er ook moeten zijn, maar ik heb hem nog niet gezien. Ik weet dat Jacob met hem wil praten.’

Plotseling werden Annabelles ogen groot, en Aneesa volgde haar blik die op de ingang was gericht.

Sebastian was terug. Hij stond met Jacob in de deuropening. Een golf van opluchting stroomde door haar heen, en haar dwaze hart liep vol liefde en trots. Terwijl ze toekeek, stak Sebastian zijn hand uit, maar in plaats van die aan te pakken, trok Jacob hem naar zich toe om hem stevig te omhelzen.