Dodenschip(33)

George Adams zat bij een computer achter in het commandocentrum. Zijn achterovergekamde haar, glanzend van brillantine, werd vaag beschenen door de monitor. Hij streek met een vinger over zijn smalle snor en bewoog de joystick naar voren. De UAV, niets anders dan een radiografisch bestuurd speelgoedvliegtuig maar voorzien van krachtige camera’s en zendontvangers, gehoorzaamde en dook naar het cruiseschip dat roerloos op zee dreef, nog dertig mijl verwijderd van de snel naderende Oregon.

De bemanning volgde gespannen de bewegingen van het kleine vliegtuigje dat met een sierlijke boog langs de reling aan stuurboord vloog met de camera op het dek gericht. Secondenlang bleef het stil in het commandocentrum, omdat iedereen naar de monitors keek. Cabrillo verbrak als eerste de stilte.

Hij drukte op een toets van het communicatiepaneel. ‘Medisch personeel naar het commandocentrum. Hux, we hebben je hier nodig.’

‘Zie ik echt wat ik denk te zien?’ vroeg Eric Stone fluisterend.

‘Ja, vriend,’ antwoordde Max ook met zachte stem. ‘Het dek ligt bezaaid met lijken.’

Er lagen wel honderd dode lichamen op het dek verspreid en in verwrongen houdingen. Hun kleding fladderde in de wind. Adams zoomde in op het open dek bij het zwembad, en daar leek elke passagier abrupt in elkaar gezakt: overal lagen gevallen glazen en serviesgoed. Het vliegtuigje bewoog langzamer en de camera toonde een close-up van een jonge vrouw, gekleed in een jurk. Ze lag in een plas van haar eigen bloed. Dat leek bij de andere doden ook het geval.

‘Heeft iemand de naam van dat schip gezien?’ vroeg Mark Murphy.

‘Golden Dawn,’ antwoordde Juan, en elke gedachte aan bergingsloon was uit zijn hoofd verdwenen.

Mark concentreerde zich op zijn computer en probeerde zo veel mogelijk informatie over het schip te verzamelen, terwijl de anderen strak naar het akelige tafereel staarden.

Julia Huxley kwam gekleed in pyjamabroek en een T-shirt haastig het commandocentrum binnen. Ze was blootsvoets en haar haren zaten door de war. Ze droeg de dokterstas die ze altijd bij zich hield in haar hut. ‘Waar is het spoedgeval?’ vroeg ze buiten adem.

Toen niemand antwoordde keek ze naar het beeldscherm waar de anderen hun aandacht op gericht hielden. Zelfs voor een doorgewinterde arts was de aanblik van het slagveld aan dek van het cruiseschip schokkend. Julia werd bleek maar herstelde zich snel en schudde haar hoofd. Ze naderde de monitor en wierp een onderzoekende blik op het tafereel. Het weinige licht en de schokkerige beelden van de UAV maakten het moeilijk details te onderscheiden.

‘Zo te zien zijn er geen uiterlijk zichtbare verwondingen,’ zei ze. ‘Ik denk eerder dat ze het slachtoffer zijn van een snelwerkend virus dat ernstige bloedingen veroorzaakt.’

‘Kan het een natuurlijke oorzaak zijn?’ wilde Max weten.

‘In de natuur kan zo’n virus nooit zo snel toeslaan.’

‘Ze hadden niet eens tijd om een noodsignaal uit te zenden,’ merkte Juan op, de mening van Julia ondersteunend.

Julia keerde zich naar hem. ‘Ik moet daar aan boord. Om een paar monsters te nemen. Er is materiaal om een epidemie te voorkomen aan boord en we kunnen een ontsmettingsstation aan dek installeren.’

‘Vergeet dat maar,’ zei Juan. ‘Ik geef onder geen voorwaarde toestemming om hier een virus aan boord te brengen.’ Julia wilde protesteren, maar Juan was nog niet uitgesproken. ‘We zullen de situatie verkennen met een Zodiac en die daarna tot zinken brengen. Eric, neem jij de besturing van de UAV over van George. En jij, Gomez, ga naar de hangar om de helikopter gereed te maken. Mark, ga Eddie halen en neem een paar pistolen mee uit het arsenaal. We komen in de hangar bij elkaar. Julia, heb je nog hulp nodig?’

‘Ik vraag een ziekenbroeder om me te helpen,’ zei ze.

‘Oké, neem een paar beschermende pakken mee, voor het geval er toch overlevenden zijn,’ Cabrillo was al gaan staan. ‘Ik wil over twintig minuten in de lucht zijn.’

De Oregon kwam een minuut voor de deadline die Juan gesteld had aan bij de Golden Dawn. Omdat de Robinson maar een beperkt gewicht kan vervoeren moesten er twee vluchten gemaakt worden om de mensen en het materiaal aan boord te brengen. Eric had de situatie verkend en geconcludeerd dat boven op de brug landen de beste optie was. Dat was de grootste open plek waar geen lijken verspreid lagen. De helikopter zweefde boven de Dawn, en George Adams werd aan een kabel neergelaten. Hij was evenals de anderen gekleed in een oranje isolatiepak. Twee mensen van Julia’s team rolden een slang op het dek van de Oregon uit, om met verdund chloor de helikopter te ontsmetten zodra het toestel weer terugkeerde.

Juan nam geen risico. De bemanning die de Zodiac met de snelle sloep zou trekken moest dezelfde procedure volgen. Omdat er geen natuurlijke oorzaak was voor de dood van de passagiers en bemanningsleden besefte Juan dat dit een opzettelijke terroristische aanslag kon zijn. Hij was niet alleen beducht voor het gevaarlijke virus, maar dacht ook al na over de lieden die hiervoor verantwoordelijk waren.