De storm(5)

Iedereen hier op school was stom, maar vooral Katie en Rose, en natuurlijk Julia. Julia sweety. Julia darling. Julia forever.

Chris en zij deden de hele tijd alsof ze Romeo en Julia waren, maar hoe ze ook hun best deden, Debbie doorzag hun toneelstukje. De grote liefde? Ha! Dat was iets voor tieners die het in hun broek deden als de een of andere ster vanaf een tijdschrift naar hen staarde. Ze wist heel goed dat Julia lang niet zo verliefd was op Chris als hij dacht. En Chris was verschrikkelijk jaloers.

Chris en Julia… Het leek verdomd veel op een toneelstuk. Debbie wachtte al wekenlang – preciezer gezegd – sinds ze de Ghost hadden beklommen: tot het vijfde bedrijf begon. Tot nu toe wachtte ze echter tevergeefs.

Ze greep weer in de halflege chipszak en haalde er een handvol heerlijke paprikachips uit. O mijn god, ze waren zo lekker en knapperig dat ze er bijna in bleef. Maar erin blijven zou ze dit weekend waarschijnlijk eerder van verveling, omdat ze bij oma Martha moest logeren, terwijl Chris en Julia…

Debbie zuchtte. Sommige mensen hadden gewoon altijd geluk in hun leven.

Haar blik viel op de grote keukenklok. Ze had allang in de ontvangsthal moeten zijn. Rose, die een kwartier geleden uit het appartement was vertrokken, had haar op het hart gedrukt om op tijd te komen. Er scheen een zware storm op komst te zijn.

Debbie giechelde. Een storm. Huh! Daar werd ze bang van. Stel dat ze gewoon niet ging? Het was geen slecht idee om ze allemaal te laten wachten. Tenslotte konden ze zonder haar niet vertrekken. Ze had haar aandeel in de rit naar Vancouver al betaald.

Debbie kwam overeind. Ze zouden haar hier het eerst zoeken, dus kon ze beter naar de mediatheek gaan. Ze was al een tijd niet meer op haar lievelingsforums geweest, en misschien zou ze vandaag een lek in Angela Finders beveiligde netwerk vinden. Ergens waren de geheimen van haar vrienden veilig opgeborgen. En wat hield een vriendschap beter in stand dan geheimen?



De mediatheek op de tweede kelderverdieping was net zo leeg als de gangen van het schoolgebouw. Debbie overwoog even weer weg te gaan. Sinds de dag in mei waarop Alex was doorgedraaid, was ze niet graag alleen in de kelder.

Ze pakte opnieuw een hand chips. Nee, ze had zich voorgenomen om de anderen te laten wachten, dus zou ze dat ook doen. Ze ging achter een van de werktafels zitten en zette de computer aan die Angela Finder altijd had gebruikt. Omdat Debbie graag griezelde, stelde ze zich voor dat Angela hier in haar plaats zat. Niet levend, maar als dode. Nee, als ondode, verbeterde Debbie zichzelf. Zo noemde je de geesten van overledenen die geen rust konden vinden tenslotte. En Angela kon geen rust vinden zolang Debbie haar bespioneerde. Debbie giechelde.

Niet dat ze daar echt in geloofde – ‘Hallo, ik ben niet gek’ was een van haar lievelingsuitspraken – maar het was toch niet erg om onder te duiken in de wereld van de fantasie?

Ze opende met haar linkerhand de browser en met haar rechter stopte ze opnieuw chips in haar mond. Daarna tikte ze een adres in, wachtte en gaf haar gebruikersnaam en password, dat ze meteen daarna veranderde. Als ze een forum bezocht veranderde ze altijd haar toegangscode. Ze was tenslotte niet zo dom als de onberispelijke Rose, die al sinds haar aankomst op Grace dezelfde naam gebruikte: Sally2009.

De website van de Grace Chronicle opende. Niemand wist dat daarachter andere sites verborgen waren, waar alleen Debbie op kon komen. En Angela natuurlijk. Maar Angela was dood en Debbie was de beheerder van haar erfenis.

Debbie klikte op Impressum en op een van de adressen die niet actief waren als je er met de muis overheen ging. Alleen zij wist dat er een speciale toetsencode in combinatie met een muisklik nodig was om de site op te roepen. En daar was hij: de wereld van Angela Finder.

Ze wilde dat ze wist hoe ze de afzonderlijke bestanden moest openen! Wat ze ook probeerde, ze kwam nooit verder dan de lijst met namen die op het beeldscherm verscheen. Aan de andere kant had ze een geniale zet gedaan, waarmee ze hoopte uiteindelijk net zoveel informatie te verzamelen als Angela had gedaan. Het was haar namelijk gelukt om een filter te installeren. Van elke mail die via de server van Grace College werd ontvangen of verstuurd kreeg zij automatisch een kopie. Het was gewoon waanzinnig hoeveel informatie die berichten bevatten. Sommige stonden natuurlijk vol onzin of hadden geen enkele informatieve waarde, maar aan andere beleefde ze veel plezier. En ze had haar favorieten op Grace, van wie ze bijna dagelijks de mailtjes controleerde.

Moment! Dat was interessant. Julia had een nieuwe mail gekregen, terwijl ze zo goed als nooit berichten kreeg. Als ze iets kreeg was het informatie van het schoolbestuur, huiswerkopgaven van docenten of mailtjes van Chris of Katie.

Debbie klikte op ‘Nieuwe mail’. Daarna staarde ze net zo lang naar de tekst op het beeldscherm tot ze sterretjes zag en ze het eerste teken van hoofdpijn voelde opkomen.