De storm(3)

Op weg naar beneden belandde Chris in een stroom studenten, die alle liften blokkeerden en hem rennend op de trappen passeerden. Overal stonden rugzakken, tassen en koffers in de weg; gelach en vrolijke stemmen klonken door de gangen.

Alessa en Katja, vriendinnen van Rose en Julia, kwamen in zijn richting lopen. Chris kende hen van het verplichte vak Frans, waar ze zich gezamenlijk verveelden tijdens de lessen van professor Forster.

‘Hallo, Chris!’ riep Katja. ‘Fijne Remembrance Day.’ Ze lachte en liep achter Alessa aan, die een rugzak achter zich aan sleepte die zo groot was dat het leek alsof ze van plan was om wekenlang door Europa te toeren. Chris zwaaide naar hen en liep naar de trap om naar de benedenverdieping te gaan.

De vakanties van Grace College verschilden van die van andere scholen, en in plaats van voorjaarsvakantie kregen ze rond Remembrance Day vier dagen vrij. Het leek de studenten niet te storen dat ze deze langverwachte vrije dagen aan de doden te danken hadden. Iedereen leek te denken dat de hoofdzaak was dat ze een fijne tijd hadden.

In de ontvangsthal keek Chris zoekend om zich heen. Op de enorme flatscreens aan de muur werd het nieuws van cnn vertoond. Hij zag ondergesneeuwde wegen, omgevallen bomen, auto’s die op de andere weghelft tot stilstand waren gekomen, een rij vrachtauto’s die op elkaar waren gebotst. Onderaan liep een rode banner met waarschuwingen voor slecht weer van de Mountain States tot boven in Canada.

Het was de hoogste tijd dat ze vertrokken. In de vallei was het weer toch al onberekenbaar, en Chris wilde de naderenDe storm- liever vermijden. Hij keek zoekend om zich heen en zag Julia op een stoel in de buurt van de open haard zitten. Niemand had vandaag de moeite genomen om het vuur aan te steken, en blijkbaar was alleen de centrale verwarming niet voldoende om de enorme ruimte warm te krijgen. Het was onaangenaam koud in de hal.

Chris voelde zijn hart een sprongetje maken. Julia droeg het dikke, donkerbruine donzen jack dat ze samen in Fields hadden gekocht. Haar halflange lichtbruine haar hing los en omlijstte haar smalle, bleke gezicht, waarin de lichtbruine ogen een contrast vormden dat hem elke keer weer sprakeloos maakte.

Julia keek naar Lake Mirror en Chris wist zelf niet waarom hij op het maffe idee kwam om haar te laten schrikken. Het was natuurlijk stom van hem, maar jezus, soms moest je toch een grapje kunnen maken? Hij sloop over de stenen tegels en stak nog voor hij bij Julia was zijn handen al uit. Toen hij achter haar stond en Julia hem nog steeds niet zag, legde hij zijn vingers rond haar nek. Ze zweefden een fractie van een seconde in de lucht voordat hij haar huid raakte. Hij zette geen kracht, hij wilde haar alleen een beetje laten schrikken.

Julia gilde niet, zoals Chris had verwacht. Ze sprong ook niet op alsof ze door een adder was gebeten, maar leek eerder te verstarren onder zijn aanraking. Chris voelde onder zijn vingertoppen dat haar huid koud werd en haar spieren samentrokken. Hij liet haar onmiddellijk los.

‘Hoi,’ zei hij zachtjes. ‘Ik ben het, Chris. Is alles goed?’

Ze bewoog nog steeds niet, alsof ze hem niet had gehoord. Ze had zich weer eens helemaal in zichzelf teruggetrokken. Precies het tegendeel van wat Chris had gewild, maar daar had hij eerder aan moeten denken. Hij was soms een ongelooflijke idioot.

‘Hé!’ Hij legde zijn handen rond haar gezicht. Haar gelaatstrekken leken volkomen verkrampt. Haar ogen waren wijd opengesperd en ze staarde hem ontzet aan. Haar mond stond half open, maar er kwam geen geluid over haar lippen. Haar gezicht was een poel van verdriet. Chris wilde dat hij niet had geprobeerd Julia te laten schrikken en dat hij degene was die haar verdriet voor altijd kon verdrijven. Haar gezicht ontspande echter niet toen ze hem zag. In plaats daarvan duwde ze hem weg, terwijl haar ogen zwart werden van boosheid.

‘Denk je soms dat je leuk bent?’ Julia’s stem was gevaarlijk zacht.

‘Sorry.’ Hij schudde zijn hoofd.

‘Ben je stapelgek geworden, om me zo te laten schrikken?’

‘Het spijt me.’

‘Soms geloof ik echt dat je er blij van wordt om mij bang te maken.’

Chris stak zijn armen in de lucht en boog zich naar haar toe. ‘Julia, het spijt me, oké? Ik vergeet soms hoe schrikachtig je kunt zijn.’

Ze zette haar hand tegen zijn borstkas en duwde hem van zich af. Chris kon niets meer doen. Hij moest wachten tot ze gekalmeerd was.

‘Wanneer begrijp je nou eindelijk eens dat sorry zeggen geen vrijbrief is voor alle onzin die je uithaalt? Ik haat het als…’

Zoals altijd stopte Julia met praten. Chris wist inmiddels dat ze er niets meer over zou zeggen en zich helemaal in zichzelf terug zou trekken. Het zou waarschijnlijk uren duren voordat ze weer aanspreekbaar was.

‘Kan ik je helpen, Julia?’ klonk een stem achter haar. Het was Steve Mason.