De nanny's 01(43)

‘Volgens mij is praten nog steeds heel eenvoudig.’

‘Als je alleen wilde praten, had je wel kleren aangetrokken,’ wierp hij tegen.

Ze keek langs haar jurk naar beneden, drukte haar handen tegen de stof en zei: ‘Dit zijn kleren.’

‘Niet bij jou. Jij draagt spijkerbroeken en truien.’

‘Het is warm.’

Dat klopte, maar dat lag niet aan het weer. ‘Het gaat niet lukken. Ik ga niet met je naar bed.’

‘Maar we zijn getrouwd. En we hebben het al eens gedaan, dus waarom niet nog een keer?’

‘Als ik had geweten dat je een maagd was, had ik je met geen vinger aangeraakt.’

‘Dát heb je inmiddels duidelijk genoeg gemaakt en ik snap het nog steeds niet. Het is net zoiets als proberen iets terug te zetten op je computer nadat je het hebt gewist.’

‘Dat zou een stuk gemakkelijker zijn.’ Hij woelde door zijn haar. ‘Misschien is het een mannending. Maar ik kan maar niet vergeten dat je al die tijd op de juiste man hebt gewacht. Daardoor wordt dit iets heel persoonlijks. Wat we hebben is echter puur zakelijk.’

‘Misschien in het begin. Ik heb me aan mijn deel van de afspraak gehouden en voor Brady gezorgd.’

‘En dat doe je uitstekend.’

‘Dat weet ik. Dat is ook geen opgave voor me, want ik hou van hem.’ Ze glimlachte vertederd. ‘Jij hebt een streep in het zand getrokken. Jij bent ook degene die er als eerste overheen ging. Je hebt me gekust en we hebben geprobeerd dat te vergeten. Je bent weer over je eigen streep gestapt, wat leidde tot de definitieve voltrekking van ons huwelijk. Ik noem dat een patroon. Op een getrouwde manier. Dus ik trap er niet meer in dat je de hele tijd die zakelijke kaart speelt.’

Het was dat ze nanny was, anders was ze een verdomd goede advocaat geweest. Hij móést het gesprek weer naar zijn hand zetten. ‘Ik heb die regeling expres zo opgesteld om de emoties uit de weg te gaan. Geloof het of niet, maar ik doe dit voor jou.’

‘Zo voelt het anders niet.’ Ze keek hem somber aan.

‘Ik heb geprobeerd te vergeten wat er is gebeurd. Ik wil niet van je profiteren.’

‘Dat heb je ook niet gedaan,’ riep ze uit. ‘Het was de beste nacht van mijn leven. Die maagdelijkheid is van tafel, dat speelt tenminste geen rol meer.’

Was dat maar zo. Het maakte alles des te ingewikkelder, maar ze zou nooit begrijpen waarom. ‘Geloof me, Maggie. Nooit meer. Jij. Ik. Seks. Vergeet het.’

‘Wauw! Goed. Mijn fout.’

Was die vernedering en opgelatenheid maar niet zo gemakkelijk van haar gezicht af te lezen.

‘Ik zal –’ begon ze bedremmeld.

‘Maggie –’ Ze rende langs hem heen. Toch zag hij de traan op haar wang. In de hal haalde hij haar in en greep haar arm. ‘Alsjeblieft, niet huilen.’

Ze stond met haar rug naar hem toe, maar het beven was overduidelijk. ‘Ik huil niet. Ik ben geen huilebalk. Laat maar, denk er maar niet meer aan. Gewoonlijk ben ik niet zo emotioneel. Dan glijdt alles van me af. Ik weet niet wat er met me is…’ Een snik onderbrak haar.

Hij vond het verschrikkelijk dat hij haar aan het huilen had gemaakt. Hij kon er niet tegen, draaide haar om en trok haar tegen zich aan. Dat leek haar laatste restje weestand te breken en ze barstte in snikken uit. ‘Niet doen, Maggie, dat ben ik niet waard.’

Ze keek hem aan. ‘Dat is niet waar, Jason –’

Het ene moment keek hij in haar ogen die blonken van de tranen, het volgende moment kuste hij haar. Het was geen weloverwogen besluit, het was een diepe, primitieve behoefte die de overhand nam. Hij merkte dat ze verrast was, voordat ze haar lippen vaneen deed. Daarop nam hij direct de leiding. De kus verdiepte zich, en Jason werd verteerd door een verzengende behoefte. Het enige wat hij wilde, was er verder in verdrinken, samen met haar.

Ze sloeg haar armen om zijn nek. De geluidjes van genoegen deden het bloed in zijn oren suizen. Hij tilde haar op en liep met haar naar zijn slaapkamer, de laatste veilige plek, de enige plek waar ze nog geen sporen had nagelaten.

Nadat hij de lakens had opengeslagen, keek hij haar diep in haar ogen, omvatte haar gezicht en wreef de sporen van haar tranen weg. ‘Weet je dit zeker, Maggie? Absoluut zeker?’

Glimlachend zei ze: ‘Ja.’

Dat was het enige wat hij nodig had. Zijn hart bonkte in zijn borst. Hij gleed met zijn handen door haar haren, langs haar nek en armen. Met zijn duimen achter de bovenkant van haar jurk gehaakt trok hij hem naar beneden, haar perfecte borsten onthullend. Naar adem happend omvatte hij ze met bevende handen. Hopelijk werd hij niet, zoals talloze eerdere keren, plotseling wakker uit wat een droom bleek. ‘Je bent zo verschrikkelijk mooi.’

Ze bedekte zijn handen met de hare, wat zijn aanraking zekerder maakte. ‘Fijn dat je dat vindt.’