De nanny's 01(36)

De wazigheid in haar hoofd nam toe. ‘Kon je maar van me houden, ook al wil je vader dat niet,’ fluisterde ze.

Had ze dat hardop gezegd?

Natuurlijk niet, dat zou ze nooit doen. Dat kwam door de griep, ze was in de war. Ze voelde zich belabberd, maar het voordeel van deze situatie was wel dat ze nu eindelijk in bed lag met haar man.





Hoofdstuk 11





‘Jason, je hebt vast wel betere dingen te doen dan met mij mee naar Good Shepherd gaan.’

Onverstoord pakte Jason de maxi-cosi op en gooide de luiertas over zijn schouder. ‘Niet echt.’

‘Het is allemaal niet zo opwindend. Veel kinderen. Koken. Knutselen. Je zult je stierlijk vervelen.’

‘Dat bepaal ik wel.’ Hij glimlachte. ‘Vervelen klinkt goed na alle opwinding van de laatste tijd.’ Het had een week geduurd voordat de blauwe kringen onder haar ogen wegtrokken en ze weer wat kleur kreeg. Zo te zien was ze flink afgevallen, want haar broek zat ruim.

Jason hield van orde en regelmaat, die echter ver te zoeken waren als Maggie niet in vorm was. Hij zag liever dat ze sterk en brutaal was en hem aansprak op de dingen waarvan zij vond dat hij die niet goed deed.

Ze nam hem op. ‘Ik dacht dat je wel wat tijd alleen met Brady wilde na een lange week hard werken.’

‘We hebben een heleboel tijd met elkaar doorgebracht toen jij ziek was.’ Daarom liet hij haar ook niet alleen gaan vandaag. Straks kreeg ze nog een terugval. Zo lang was ze nog niet op de been en hij wilde voorkomen dat ze te veel deed. Nooit meer wilde hij het meemaken dat ze zo astmatisch was. En ze wist het nog niet, maar ze zou er niet blijven slapen dit keer.

‘Weet je het zeker?’ vroeg ze.

‘Ik ben nog nooit zo zeker van iets geweest.’

‘Goed.’ Haar toon zei hem dat hij het dan zelf maar moest weten.

Dit was voor het eerst dat ze ergens heen gingen zonder chauffeur. Het voelde zo… heerlijk gewoon aan. Vader, zoon en moeder? Er gebeurde iets vanbinnen bij hem, wat hij eigenlijk maar niks vond.

Met Maggie als zijn gps kwamen ze binnen een kwartier bij Good Shepherd terecht. Even later stonden ze te wachten bij de voordeur na aangebeld te hebben. Een oudere vrouw deed open. ‘Maggie!’

Maggie omhelsde haar. ‘Zuster Margaret.’

Dit was dus de vrouw die haar had gevonden voor deze zelfde deur. Jason wist niet wat hij had verwacht, maar ze zag er nogal gewoontjes uit in haar zwarte broek en paarsgestreepte blouse.

Na zich losgemaakt te hebben uit de omhelzing wees Maggie op de baby. ‘Dit is Brady Hunter Garrett en dat is zijn vader. Jason, dit is zuster Margaret Connelly.’

Hij stak zijn hand uit. ‘Aangenaam kennis te maken.’

‘Insgelijks.’

Haar hand voelde stevig in de zijne.

Ze glimlachte goedkeurend naar hem. ‘Mr. Garrett, ik weet niet wat Maggie heeft gedaan waardoor u zo goedgeefs werd, maar ik kan u niet genoeg bedanken. Zonder u waren we nu vermoedelijk al dicht geweest.’

‘Fijn dat ik heb kunnen helpen.’

Hij keek naar Maggie, die haar best deed zijn blik te ontwijken nu ze hem niet als haar man had voorgesteld. Kennelijk had ze daar niets over gezegd tegen de zuster Margaret. Ze keek zo schuldig als wat. Dat moest gemakkelijk zijn geweest tijdens haar opvoeding. Ze kon nu eenmaal niet liegen. Nog iets waardoor ze zo leuk was – die aangeboren eerlijkheid van haar.

‘Kom, dan laat ik u zien wat we met uw donatie hebben gedaan,’ onderbrak Margaret zijn gedachten.

‘Ik ben hier niet om te controleren wat u ermee hebt gedaan, hoor,’ verzekerde hij haar.

Ze lachte. ‘Dat weet ik wel. Maar voor mij is het belangrijk dat u ziet dat het geld goed is besteed.’

‘Vooruit dan maar.’

‘Dan ga ik naar de kinderen,’ zei Maggie.

‘Ga met ons mee, Maggie,’ protesteerde Margaret. ‘De oudere kinderen kijken een film en de kleintjes slapen. Trouwens, je bent ziek geweest, dus doe het rustig aan.’

Jason mocht deze vrouw wel. ‘Dat probeer ik haar ook de hele tijd duidelijk te maken.’

‘Deze kant op,’ zei Margaret.

Hoewel de vrouw al wegliep, in de veronderstelling dat zij zouden volgen, mompelde Jason tegen Maggie: ‘Iemand verzwijgt hier iets voor haar. Mag je eigenlijk wel liegen?’

‘Ik heb tegen niemand gelogen.’ Ze keek verontwaardigd.

‘Hoe noem je dan het feit dat je niet verteld hebt dat we getrouwd zijn?’

De verontwaardiging verdween en er kwam iets anders voor in de plaats. ‘Je kunt niet van twee walletjes eten, Jason.’

‘Hoe bedoel je?’

‘We weten allebei dat we alleen in naam zijn getrouwd.’

Brady besloot op dat moment wakker te worden en te gaan huilen.

Behalve die ene keer in de hut, toen waren ze niet alleen in naam getrouwd. Iets waar hij de hele tijd aan zat te denken. Het beheerste hem volledig.