De nanny's 01(34)

‘Dat doen we ook wel. Maar naar mijn…’ Ze keek naar Jason. ‘Volgens ons is er een reden waarom hij huilt. Uitzoeken wat die reden is en hem geruststellen is de manier om vertrouwen op te bouwen. Zodat hij zeker weet dat we hem geven wat hij nodig heeft.’ Ze keek de spreekkamer rond. ‘Dit is een onbekende omgeving voor hem. Hij is bloot, hij heeft het koud, wordt aan alle kanten bevoeld en betast, dus hij voelt zich kwetsbaar. Wat mij betreft is het terecht dat hij zijn ongenoegen laat merken. Dus troost ik hem.’

De dokter grinnikte. ‘Je hebt groot gelijk.’

Dat vond Jason ook. Ook al voelde hij zich nog zo gefrustreerd dat hij haar niet kon aanraken, het was het waard als hij bedacht dat ze er anders niet voor Brady zou zijn. Dat was ondenkbaar.

De dokter keek hen allebei aan. ‘De volgende keer zullen we bespreken wat jullie kunnen verwachten. En dan zullen we het ook hebben over de omgeving babyproof maken.’

‘Goed,’ zeiden ze tegelijk.

‘Als je vragen hebt, kun je bellen. Voor noodgevallen kun je ook altijd een dokter bereiken. Brady doet het goed. De verpleegster komt zo weer.’ Hij nam afscheid van hen.

‘Ik vind wat zo meteen komt echt verschrikkelijk voor hem,’ zei Maggie bedremmeld tegen Jason.

Voordat die kon reageren, kwam Lisa weer binnen. Met allerlei naalden. ‘Ik weet dat dit lastig is. Wil je hem vasthouden?’

‘Ja,’ reageerde Maggie zonder aarzeling.

Lisa was goed en snel, maar desondanks vond Jason het vreselijk wat er allemaal gebeurde. Als hijzelf in plaats van zijn zoon alles had mogen ondergaan, had hij daarover geen seconde geaarzeld.

De eerste prik deed Brady in hysterisch gekrijs uitbarsten.

‘Ik weet het, lieverd, ik vind het zo erg voor je. Maar het komt goed, dat beloof ik je. Ach, ach, wat een tranen.’ Maggie troostte hem zo goed ze kon.

Brady was niet de enige, zag Jason. Maggie zat ook bijna te huilen, en zijn eigen borst verkrampte ook. ‘Je hebt gelijk, dit gedeelte is verschrikkelijk.’

Die machteloosheid was afschuwelijk voor hem. Hij wilde zijn zoon troosten, maar die wilde Maggie, die het veel beter deed dan hij ooit zou kunnen. Ze was sterk en sexy tegelijkertijd. Hij was er ondersteboven van. Haar goede zorgen voor Brady maakten haar des te aantrekkelijker voor hem. Dit was echter niet het moment voor zulke gedachten, en toch kwamen ze in hem op. Zijn zoon had háár nodig, niet hém. Hij had een moeder voor zijn zoon geregeld, maar Maggie daadwerkelijk in alle opzichten tot zijn vrouw maken, dat kon hij niet. Dan zou alles vermengd en persoonlijk worden, waardoor de stabiliteit verdween die hij zijn zoon wilde geven. Iets wat hij zelf nooit had gekend. Was hij maar niet met haar naar bed gegaan, dan was het gemakkelijker geweest. Maar dat had hij wel gedaan, en nu was alles ingewikkelder.

Hij had van haar bedwelmende onschuld geproefd, wist hoe heerlijk het voelde haar in zijn armen te hebben. Haar nu weerstaan was zijn hel, want dat moest hij doen. Hoe dan ook.



Maggie voelde zich alsof ze onder een stoomwals had gelegen. Haar hoofd bonkte, haar keel was schraal. Een ernstige verkoudheid dus. Ze was als de dood dat ze Brady zou aansteken, dus bleef ze op haar kamer.

Jason keek om de hoek van de deur. ‘Aha, je bent wakker.’

‘Joh, hoe wist je dat?’ Haar stem kraakte.

‘Je ogen zijn open en je zit. Dat is een verbetering.’

‘Als jij het zegt.’

Hij legde een hand op haar voorhoofd. ‘Hoe voel je je?’

‘Ga weg.’ Ze legde een beschermende hand over haar neus en mond. ‘Ik ben besmettelijk.’

‘Dan ben ik al besmet.’

‘Misschien, maar je moet het lot niet tarten. Ik zit in quarantaine.’

‘Een bacteriemonster?’

‘Ja, dus je moet bij mij uit de buurt blijven.’

‘Omdat dat bij jou ook zo goed heeft gewerkt. Dit heb je natuurlijk op het bureau opgelopen.’

Dat vermoeden had zij ook al. ‘Is Brady ziek?’

‘Nee, die heeft niks.’

‘Dus de strategie heeft gewerkt. Ik ben vermoedelijk gewoon moe.’ Brady rommelde de laatste tijd veel ’s nachts, hij kreeg vast tandjes. Daardoor had ze niet veel slaap gehad. ‘Dat virus heeft dus alle ruimte gekregen en het heeft zijn virusvriendjes uitgenodigd.’

‘Zo te zien hebben ze dan een flink feestje gehad, als ik zie hoe ziek je bent.’

Ze ontweek zijn hand weer. ‘Ga weg. Ik maak me niet alleen druk om mijn gezondheid, ik kan niks doen. En Ginger had zo snel geen vervanging. Jij moet dus kerngezond blijven voor hem.’

‘Ik neem het risico wel.’

Wat een liegbeest was het toch. Als hij echt zoveel risico’s wilde nemen, had hij wel gezegd waarom hij zo terughoudend was tegenover haar. Dan had hij er wel aan meegewerkt om hun huwelijk te laten slagen in plaats van het te reduceren tot een zakelijke afspraak. Toen ze opkeek, merkte ze dat hij haar met strak ge-zicht opnam. Had ze het hardop gezegd? Haar hoofd leek vol watten te zitten, dus normaal denken was een opgave.