De Vuurdoop(21)

‘Excuseer me,’ zei ze en ze stond op.

Hij hoorde het niet en bleef maar dooremmeren over zijn volslagen oninteressante jeugd, terwijl zij naar Hector en zijn vader toeliep.

‘Dit is mijn vader, Adalberto Guzman.’

Sophie gaf de man een hand, terwijl Hector zijn vader in het Spaans vertelde wie Sophie was. Adalberto bleef haar hand vasthouden, keek haar recht in de ogen en knikte terwijl Hector vertelde.

Hector stond op en bood Sophie zijn arm aan. Ze maakten een rondje door de zaal, Hector stelde haar voor aan een bont gezelschap en ze kreeg het gevoel dat haar rondgang door het restaurant aan Hectors arm de indruk wekte dat ze een stel waren, alsof Hector haar aan zijn vrienden wilde showen. Ze trok haar arm uit de zijne en liep naar haar plaats, waar ze tot haar opluchting Ernst niet zag. Uit de luidsprekers kwam nu muziek, mensen gingen staan en begonnen te dansen. Even later kwam Hector naast haar zitten.

‘Ben je bang voor me?’

Ze schudde haar hoofd. Hij keek naar de dansvloer.

‘Ik bedoel er niets mee als ik je aan mijn vrienden voorstel.’

‘Het geeft niet,’ zei ze.

Hij nam haar hand in de zijne.

‘Alles goed?’

Ze knikte.

Ze bleven zo een tijdje zitten terwijl ze elkaars hand vasthielden en naar de dansende mensen keken. Zijn hand was groot en warm. Het was heerlijk om die vast te houden.

Tegen tweeën gingen de eerste gasten naar huis en een halfuur later stond de muziek zachter en waren er nog een stuk of tien gasten in de zaal, van wie de meesten bij elkaar rond een tafel zaten. Hector, Adalberto, Inez, Aron en Leszek, de man met het korte haar die samen met Adalberto was gekomen, en Thierry en Daphne. Naast Hector de mooie vrouw. En Sophie zat naast Aron, met wie ze het even over alledaagse dingen had gehad. Daarna was hij met Leszek, de Pool met het korte haar, gaan praten. Ze bekeek de personen rond de tafel. Sophie keek naar Inez, die in gesprek was met Adalberto – Inez zag eruit als een kind dat besloten had boos te zijn op haar vader, Adalberto op zijn beurt had iets gekwelds over zich, als een vader die zijn dochter alleen maar gelukkig wilde zien. Thierry en Daphne zaten heel dicht naast elkaar. Ze keek naar Hector. Hij sprak niet met de vrouw naast zich, had de hele avond slechts een paar woorden tegen haar gezegd. Sophie betrapte zich erop dat ze weer naar haar zat te staren. De vrouw had iets koels over zich, iets koels en moois, bijna ingetogen en kwetsbaar. Ze leek verdrietig, naar binnen gekeerd zonder verlegen te zijn. Maar bovenal leek ze iets bijzonders te hebben, het woord ‘mooi’ was niet toereikend. Sophie voelde een steek van afgunst.

Ze kwam de vrouw tegen in het damestoilet, misschien was ze haar gevolgd. Ze stonden naast elkaar in de spiegels te kijken die boven de beide wastafels hingen. De vrouw werkte haar make-up bij.

‘Ik heet Sonya,’ zei ze zachtjes.

‘Sophie.’

Sonya verliet het toilet.

Toen Sophie het toilet uitliep, kwam de muziek haar tegemoet en was het dansen in volle gang. Iedereen die rond de tafel had gezeten bevond zich nu energiek dansend op de dansvloer. Een jonge serveerster kwam met een dienblad op haar aflopen. Ze zag een heleboel witte pilletjes.

‘Alsjeblieft,’ zei Hector achter haar.

‘Wat is dat?’

‘Ecstasy. Vanaf mijn dertigste heb ik op al mijn verjaardagen zo’n pilletje genomen. Je gaat er niet aan dood.’

Ze aarzelde, keek naar de vrolijke gasten en naar Hector.

‘Heb jij er nu een genomen?’

Hij knikte.’

‘Net.’

‘Voel je iets?’

Hij keek voor zich uit in het niets, ging zijn gevoelens na om te kijken of er iets was veranderd.

‘Het werkt nog niet... denk ik. Maar ik weet het niet,’ zei hij met een brede glimlach.

Sophie pakte een pilletje en slikte het door.

***

Ze ontdekte dat dansen het leukste was wat ze zich kon voorstellen, dat het eerder zo onooglijke restaurant een van de mooiste plaatsen was waar ze ooit geweest was, zo mooi en perfect vormgegeven. De tijd speelde een vreemd spelletje met haar. Opeens zaten ze allemaal weer om de tafel, de muziek stond nu heel zachtjes, als een volmaakte achtergrond.

Sophie zat wat voor zich uit te kijken. Haar tafelgenoten waren druk aan het praten, moesten constant lachen, rookten en dronken. Het was alsof elk gespreksonderwerp uitgroeide tot iets groters. Inez boog zich naar haar toe en begon een gesprek met haar. Hector tolkte naar beste kunnen, maar Inez en hij schoten samen te vaak in de lach als ze Spaans spraken. Sonya lachte niet, ze glimlachte alleen maar, een vluchtige glimlach die haar mooie gezicht glans gaf, alsof ze het allemaal wel best vond even, alsof ze wilde genieten in plaats van giechelen. Hector gedroeg zich jongensachtig opgewonden, hij had het erg naar zijn zin, dat zag ze, en dat gold voor hen allemaal. Adalberto was weer kind geworden, dreunde allerlei zaken in het Spaans op die niemand leek te begrijpen, maar waar iedereen om moest lachen. Daphne en Thierry werden nog verliefder op elkaar, zaten innig ineengestrengeld en hielden elkaar stevig vast. Sophie had het gevoel dat alles helemaal compleet en volstrekt logisch was.