De Therapie(2)
Viktor ademde diep uit en staarde weer omhoog naar de vochtplekken op het plafond.
‘Al die jaren na Josy’s verdwijning heb ik gedacht dat er niets ergers bestond dan die onzekerheid. Vier jaar zonder een spoor, zonder enig levensteken. Soms hoopte ik dat de telefoon zou gaan en iemand ons zou vertellen waar haar dode lichaam lag. Ik dacht echt dat niets zo verschrikkelijk kon zijn als die schemertoestand tussen angst en zekerheid. Maar ik vergiste me. Want weet u wat nog erger is?’
Dr. Roth keek hem vragend aan.
‘De waarheid.’ Viktor fluisterde het bijna. ‘De waarheid! Ik denk dat ik die al een keer onder ogen zag in de praktijk van dr. Grohlke, kort na Josy’s verdwijning. Maar het was zo erg dat ik het niet kon verdragen. Totdat ik opnieuw een glimp opving en de waarheid niet meer kon verdringen. Die waarheid heeft me in de meest letterlijke zin van het woord achtervolgd, me geconfronteerd en me toegeschreeuwd.’
‘Hoe bedoelt u dat?’
‘Precies zoals ik het zeg. Ik heb tegenover degene gestaan die verantwoordelijk was voor al die ellende. En ik kon het niet aan. En u weet zelf het beste wat ik op dat eiland heb gedaan en waar dat toe heeft geleid.’
‘Het eiland,’ herhaalde dr. Roth. ‘Parkum, toch? Wat deed u daar eigenlijk?’
‘Als psychiater zou u moeten weten dat dat de verkeerde vraag is.’ Viktor lachte even. ‘Maar ik zal proberen antwoord te geven. Jaren na Josy’s verdwijning had de Bunte me een paar keer om een exclusief interview gevraagd. Eerst had ik daar geen zin in, en ook Isabell was erop tegen. Maar toen bedacht ik dat de vragen die ze me per fax en e-mail hadden opgestuurd me misschien konden helpen mijn gedachten op een rij te krijgen. Een beetje tot rust te komen, begrijpt u?’
‘Dus u reed daarheen om aan dat interview te werken?’
‘Ja.’
‘Alleen?’
‘Mijn vrouw wilde en kon niet mee. Ze had een belangrijke zakelijke afspraak in New York. En eerlijk gezegd was ik ook wel blij om eens alleen te kunnen zijn. Ik hoopte dat ik op Parkum eindelijk de nodige afstand zou kunnen vinden.’
‘De afstand om afscheid te nemen van uw dochter.’
Viktor knikte, hoewel dr. Roth het niet als vraag had geformuleerd.
‘Zoiets. Dus nam ik mijn hond mee, reed naar de Noordzeekust en nam de boot vanaf Sylt, zonder enig vermoeden wat die reis allemaal teweeg zou brengen.’
‘Vertelt u me daar eens wat meer over. Wat is er precies gebeurd op Parkum? Wanneer kwam u voor het eerst tot de ontdekking dat alles met elkaar verband hield?’
De onverklaarbare ziekte van Josephine. Haar verdwijning. Het interview.
‘Goed dan.’
Viktor draaide met zijn hoofd en hoorde een nekwervel kraken. Vanwege de banden om zijn handen en voeten was dat de enige ontspanningsoefening die hem overbleef. Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen. Zoals altijd duurde het maar even voordat zijn gedachten hem weer naar het verleden brachten, terug naar Parkum. Terug naar het strandhuis met het rieten dak, de plek waar hij vier jaar na de tragedie zijn leven weer op orde had willen krijgen. De plek waar hij had gehoopt de nodige afstand te kunnen vinden voor een nieuwe start, maar waar hij juist alles was verloren.
2
Parkum, vijf dagen voor de waarheid
B:Hoe voelde u zich onmiddellijk na de tragedie?
L: Ik was dood. Ik ademde nog wel, ik dronk en ik at, heel onregelmatig. En soms sliep ik zelfs één of twee uur per dag. Maar eigenlijk leefde ik niet meer. Ik stierf op de dag dat Josephine verdween.
VIKTOR STAARDE NAAR DE KNIPPERENDE CURSOR ACHTER DE laatste punt. Hij was al zeven dagen op het eiland. Een hele week had hij van vroeg tot laat achter het oude mahoniehouten bureau gezeten en geprobeerd de eerste vraag van het interview te beantwoorden. Pas vanochtend was het hem eindelijk gelukt om vier samenhangende zinnen op zijn laptop te typen.
Dood. Er was inderdaad geen beter woord om de toestand te beschrijven waarin hij zich had bevonden, in die dagen en weken daarna.
Daarna.
Viktor sloot zijn ogen.
Van de eerste uren onmiddellijk na de schok kon hij zich niets meer herinneren. Hij wist niet meer met wie hij had gesproken of waar hij was geweest. Toen zijn hele gezin in chaos raakte, had Isabell de zwaarste last moeten dragen. Zij was het die voor de politie Josy’s klerenkast had doorzocht om vast te stellen wat ze had gedragen. Zij was het die een geschikte foto uit het album had gehaald voor de zoekactie. Zij was het die de rest van de familie op de hoogte had gebracht, terwijl hij doelloos door de straten van Berlijn zwierf. De bekende en zogenaamd zo professionele psychiater was op het belangrijkste moment van zijn leven hopeloos door de mand gevallen. En ook in de jaren die volgden was Isabell veel sterker geweest dan hij. Terwijl zij al na een maand of drie haar werk als bedrijfsadviseur weer opvatte had Viktor zijn praktijk verkocht en sindsdien geen enkele patiënt meer behandeld.