De Stilte Van De Hel(117)
Ik zie de pijn in zijn ogen. ‘Ja, meneer. Ik zal heel voorzichtig zijn.’
Dan verdwijnt de pijn weer, wordt die ergens diep in zijn binnenste weggeborgen. Hij heeft hem aan me laten zien, wilde dat ik wist dat dit gevoel er zat. Ik besef dat dit wellicht de enige keer is dat hij me zo dicht bij hem laat komen, en ik ben ontroerd en dankbaar.
‘Wat is het tweede?’
‘Als we weten te achterhalen wie mogelijk het volgende slachtoffer is, wil ik een val zetten. Dan moet ik snel kunnen handelen.’
‘Als en wanneer dat moment aanbreekt, kom je eerst met mij overleggen.’
‘Ja, meneer.’
Wanneer ik ons kantoor binnenkom, zwaait Leo met een vel papier. ‘Ze zijn klaar met zoeken,’ zegt hij. ‘Er is één naam gevonden waarbij dezelfde combinatie van gebruikersnaam en wachtwoord is gebruikt.’
Vreemd, denk ik bij mezelf. Dat ze naam en wachtwoord niet afwisselen. ‘De details graag.’
Hij tuurt op het papier. ‘Ene Leona Waters. Ze beheert haar eigen website onder de naam’ – hij heft zijn hoofd op en kijkt me met een vermoeide glimlach aan – ‘Cassidy Cumdrinker. Ze woont in Santa Monica.’
‘Heb je haar adres voor me?’
‘Ik heb het voor je uitgeprint.’ Hij overhandigt me het printje.
‘Wat gaan we nu doen, honey-love?’
‘Wat heeft Barry gezegd?’
‘Ze hebben weer een factuur van een verdelgingsbedrijf gevonden,’ bromt Alan. ‘Dezelfde kul als de vorige keer.’
‘Dat is dus echt hun MO.’
‘Blijkbaar wel.’
‘Verder nog iets?’
‘Nee. Hun technische recherche is er nog mee bezig.’
‘Ik wilde het volgende doen. Callie en ik gaan naar mevrouw Waters. Ik wil de plek met eigen ogen zien. We zullen ter plekke een plan opstellen. Alan, ik wil dat jij het contact met Barry onderhoudt en Gene belt over het dna . Als er iets verandert, bel me dan.’
‘Komt voor elkaar.’
‘Wat wil je dat wij in de tussentijd doen?’ vraagt James.
‘Vieze plaatjes bekijken,’ zeg ik en ik wijs naar de foto’s van de seksfeesten die ze door de gezichtsherkenningssoftware aan het halen zijn. Ik knip met mijn vingers. ‘Callie. Heb je nog steeds contact met die man van Channel 4?’
‘Bradley?’ Ze werpt me een zeer ondamesachtige glimlach toe. ‘Nou ja... we slapen niet meer met elkaar, maar we spreken elkaar nog wel regelmatig.’
‘Mooi. Ik wil dat je hem belt. We gaan het bekendmaken. Ik wil dat hij zo snel mogelijk hierheen komt. Dit item moet het journaal van zes uur halen.’
Ze trekt haar wenkbrauwen omhoog. ‘Nu al?’
Ik vertel haar wat mijn redenen hiervoor zijn. Ze denkt even na en knikt dan. ‘Je wilt hem op stang jagen – als dat lukt, zou dat heel mooi zijn.’ Ze kijkt me peinzend aan. ‘Natuurlijk komt hij dan misschien wel achter jou aan.’
‘Dat doet hij nu ook. Op deze manier zijn we er tenminste op voorbereid.’
‘Ik ga Bradley bellen.’
Het kantoor is één grote mierenhoop, maar op dit moment hoef ik nog niet actief aan de drukte deel te nemen. Ik gebruik de tijd om mijn e-mail te controleren. Ik heb iedereen opgedragen die van hen elk halfuur te bekijken; ik heb de mijne al een paar uur niet ingekeken.
Ik zie iets waardoor ik rechtop in mijn stoel ga zitten. Onder het kopje onderwerp staat: groeten van een donkerharige sloerie!
Ik dubbelklik op het bericht. Het begint met de inmiddels zo vertrouwde woorden.
Gegroet, Special Agent Barrett!
Ik neem aan dat je inmiddels mijn laatste kunstwerk wel hebt gezien. De schattige Charlotte Ross. Dit dametje was echt het prototype van een hoer! Ze spreidde haar benen letterlijk voor iedereen, man of vrouw. Alleen of in groepen. Interessant, nietwaar, dat ik de enige man was voor wie ze haar benen niet vrijwillig wilde spreiden?
Niet dat dit er ook maar iets toe deed.
Weer een hoer minder. En jij – jij bent nog altijd geen stap dichterbij gekomen. Voel je je al een tikje ontmoedigd, Special Agent Barrett? Of mijn mindere wellicht?
En nu ik toch bezig ben: ga gerust je gang, en verwijder het zendertje uit je auto en de afluisterapparatuur uit je telefoon.
‘Shit,’ mompel ik.
Wie denk je dat je tegenover je hebt, Special Agent Barrett? Ik waardeer je poging, maar dacht je nu echt dat je me op die manier kon pakken? Ik wist dat je ze uiteindelijk wel zou vinden. Je kunt die meneer Aguilera van je nu wel wegsturen, of hem bij je houden natuurlijk. Wat je in dit opzicht ook doet, het zal je geen stap dichter bij mij brengen.
Ik ben inmiddels aardig op weg. Ik volg in de voetstappen van mijn voorvader en zet zijn heilige missie voort. Verzamel mijn eigen aandenkens om aan de volgende generaties over te dragen.