De Orsini broers 03(25)

Hij liet een zijdezachte haarlok door zijn vingers glijden. Hoe kon een vrouw er zo mooi uitzien na wat ze gisteravond had meegemaakt, en dat zonder een spoortje make-up? Jarenlang had hij grappen gemaakt over wat hij het ochtendgezicht noemde. Hij was ervan overtuigd dat vrouwen liever opstonden voordat een man wakker werd om hun make-up bij te werken dan dat hij hun ware gezicht zag. Wat hij nu zag, was gewoon hoe Elle was, en het was spectaculair.

Met moeite dwong Falco zichzelf normaal te blijven ademhalen en zijn gevaarlijke gedachten te verbannen. ‘Ik heb deze kamer geboekt terwijl je in de auto wachtte. Toen ik terugkwam, was je in slaap gevallen, dus heb ik je naar binnen gedragen. Je hebt dus je kans gemist om eerst eens goed te bekijken in wat voor vijfsterrenhotel je bent beland. Weet je genoeg?’ Het antwoord stond op haar gezicht te lezen. ‘Niet, dus? Je vraagt je af wat je hier doet, in bed met mij.’

Ze voelde haar wangen kleuren.

Falco knikte. ‘Ik had er niet aan gedacht om die kerel bij de receptie te vragen of er twee bedden waren. Later bleek dat er maar één was. Ik heb je erin gelegd, en toen ik rondkeek, zag ik dat ik een paar dingen kon doen. Ik kon op het Aubusson-tapijt knock-out gaan…’

Dat hielp: Elle begon voorzichtig te glimlachen. ‘Onmiskenbaar een Aubusson,’ reageerde ze.

‘En dan was er die uiterst comfortabele Eames-stoel.’

Grijnzend wierp ze een blik over zijn schouder. Eames, inderdaad. De gammele stoel deed haar denken aan een opvangcentrum waar ze ooit met haar moeder was geweest. Blijkbaar zag Falco dat ze ergens aan dacht, want hij legde zijn hand onder haar kin en dwong haar hem aan te kijken.

‘Hé,’ zei hij zachtjes, ‘is er iets?’

‘Welnee,’ antwoordde ze snel, zichzelf dwingend te glimlachen. ‘Had jij even geluk, dat je keus had uit zulke fijne opties.’

Hij grijnsde. ‘Dat vond ik ook. Daarom heb ik voor optie nummer drie gekozen. Het bed delen door op het randje te gaan liggen.’ Zijn lach verdween en maakte plaats voor een duistere blik. ‘Maar je begon te dromen, en het was duidelijk geen leuke droom, dus wilde ik je helpen, maar toen draaide je je naar me toe. Als ik je had teruggeduwd, was je vast weer gaan dromen, dus bewoog ik me niet, en jij leek toen comfortabel te liggen, dus heb ik het maar zo gelaten.’

Meteen wilde ze zeggen dat ze nooit comfortabel zou liggen in de armen van een man, maar zijn toon was kalm en zijn blik open. Hoe ze er nu bij lag, in zijn armen en met haar hand op zijn borst, was het bewijs dat hij de waarheid vertelde.

Had ze de intense blik op zijn gezicht een dag eerder gezien, dan had ze het op een lopen gezet, maar nu… Nu wilde ze met haar vingers langs zijn stoppels gaan. Zouden ze zacht aanvoelen, of juist ruw? Ze hoefde alleen haar hand maar naar zijn gezicht te brengen en ze zou het weten. Misschien dat dan ook dat rare gevoel in haar borsten en haar buik weg zou gaan.

‘Elle.’ Zijn stem klonk laag en ruw. Opwindend. ‘Schatje, je blijft me maar zo aankijken, en…’

Ze wist dat ze dat niet meer moest doen en op moest staan. ‘En… wat?’ Hemel, ze herkende haar eigen stem bijna niet.

Falco gromde, boog zich voorover en kuste haar. Zacht streek hij met zijn mond over haar lippen.

Het was niet genoeg. Ze hoorde zichzelf naar adem happen en liet haar handen van zijn borst via zijn schouders naar zijn gezicht glijden. Zijn stoppels voelden zacht als zijn mond, maar ook ruw als zijn stem.

Opnieuw fluisterde hij haar naam, waarna hij haar met een kreun op haar rug duwde, boven op haar ging liggen en zijn handen om haar gezicht legde. Zijn kus was hongeriger en wilder dan de vorige.

Kreunend gaf ze zich eraan over, en ze sloeg een been om hem heen. Op het moment dat hij zijn hand onder haar shirt om haar borst legde, slaakte ze een kreet. Haar tepels werden hard, en onder in haar buik verspreidde zich een warm gevoel. Een golf van pure angst overspoelde haar. ‘Nee!’ Gejaagd onderbrak ze de kus. Hoewel ze eerst dacht dat hij haar niet los zou laten, voelde ze dat hij zijn bewegingen staakte, waarna hij van haar af rolde en opstond. Ze wilde de plotselinge stilte verbreken, maar hij was haar voor.

‘Het is al laat,’ zei hij bruusk. ‘Ik wil hier zo snel mogelijk weg.’ Zijn kille blik sprak boekdelen.

Elle ging zitten en sloeg haar armen om haar benen. Ze wist dat ze hem een verklaring schuldig was, maar hoe legde ze iets uit wat ze zelf niet eens begreep? ‘Falco, het spijt me. Het was niet mijn bedoeling om je… om je het verkeerde idee te geven.’ De blik op zijn gezicht deed haar adem stokken.

‘Het was mijn fout.’

‘Nee, de mijne. Ik begrijp zelf niet eens waarom –’

‘Nee,’ zei hij kil, ‘ik ook niet. Ik hoor ervoor te zorgen dat je veilig bent. Ik heb mijn aandacht even laten verslappen, maar het zal niet weer gebeuren.’ Abrupt draaide hij zich om. ‘Ik neem even een douche. Als ik klaar ben, kun jij hetzelfde doen.’