De Orsini broers 03(14)

Misschien was het verhaal wel een leugen, dacht hij fronsend. Misschien wilde ze zo publiciteit krijgen. Of de regisseur. Het leek hem niet erg waarschijnlijk, gezien zijn gesprek met Farinelli en die bewerkte advertentie, maar alles was mogelijk.

Het kon natuurlijk ook dat ze hier een man zou ontmoeten. Een minnaar. Een sensuele vrouw als zij had heus wel ergens een man. Waarschijnlijk zouden ze het hele weekend in bed doorbrengen en zou ze die man datgene geven waarvan ze duidelijk had gemaakt dat ze het Falco nooit zou bieden. Haar naakte lichaam onder dat van hem, haar handen op zijn lijf, haar mond… Zijn lichaam reageerde beschamend snel op zijn gedachten.

Die sterke drank kon hij wel laten zitten. Wat hij moest doen, was een eind hardlopen of flink trainen. Of allebei. Omdat hij al eerder in LA was geweest, wist hij wel een paar sportscholen waar hij wat het ook was waar hij last van had, eruit kon zweten.

Ineens werd zijn aandacht naar de remlichten van Bissettes auto getrokken, die al snel uit het zicht verdwenen. Had ze hem afgeschud? Hij drukte het gaspedaal dieper in en vertraagde zijn snelheid toen hij bij het punt kwam waarvan hij dacht dat hij haar het laatst had gezien. Zonder licht van zijn koplampen viel het niet mee om iets te zien, maar links van de weg zag hij toch een paar oude houten palen, met daartussen een pad dat nauwelijks breed genoeg was voor een auto. Verderop zag hij de achterlichten van haar Volkswagen, en in het licht van haar koplampen zag hij een blokhut in een open plek in het bos. Bestemming bereikt.

Dit was toch wel een vreemde plek voor een actrice om af te spreken met haar minnaar, en het zou ronduit gevaarlijk voor haar zijn om hier alleen zijn. Maar dat was niet zijn probleem…

‘Verdorie,’ bromde hij, en hij parkeerde vijftien meter verderop op een open plek.



Elle slaakte een zucht van verlichting en parkeerde haar auto bij een hoge boom. Het was donker. Er stonden sterren aan de hemel, maar de maan liet zich nog niet zien. Dat was niet erg. Ze kende deze plek op haar duimpje, en nergens voelde ze zich zo thuis als hier.

Ze had het huisje een tijd gehuurd en vond het vreselijk toen de eigenaar had besloten het te verkopen of te slopen. Het was maar klein, en er moest een boel aan gebeuren, dus ze kon het hem ook niet kwalijk nemen. Bovendien was de wintersportplaats die enkele kilometers verderop zou komen, nooit gerealiseerd.

Niemand was geïnteresseerd geweest in de vervallen hut, behalve zij. Het voelde als haar toevluchtsoord, maar tot haar verdriet kon ze het zich niet veroorloven om het te kopen. De zaken kwamen er anders voor te staan toen ze niet veel later een contract tekende bij Bon Soir. Ze kreeg meer betaald dan ze ooit had durven dromen en had het hele bedrag in het huisje gestoken.

Nu was ze het aan het opknappen. Er moest een nieuw voorportaal komen, en een nieuw dak, maar wat maakte dat uit? Het was van haar, en van niemand anders, en niemand wist ervan. Het was de enige plek waar ze zichzelf kon zijn en zich op haar gemak voelde.

Hoewel het erg afgelegen lag, voelde ze zich hier altijd veilig. Het huisje en de bossen eromheen deden haar altijd denken aan haar jeugd. Althans, het enige deel van haar jeugd waaraan ze nog wilde denken. Haar moeder had nog geleefd, en ze hadden met z’n tweetjes in een bos in een huisje zoals dit gewoond.

Ineens klonk het geroep van een uil, en Elle schrok op. Meteen schudde ze haar hoofd. Er leefden een boel dieren in het bos, en ze waren echt niet eng. Ze was alleen zo onrustig vanwege de dag die achter haar lag, dacht ze toen ze bij de voordeur aankwam. Die scène waar maar geen eind aan kwam… Ze had die rol nooit moeten aannemen.

En dan die man, Falco Orsini, dacht ze, terwijl ze haar sleutels pakte en de deur van het slot draaide. Nog steeds snapte ze niet waar hij het lef vandaan had gehaald om haar zonder waarschuwing en zonder toestemming zo op te wachten. Ze stapte het huisje binnen en sloot de deur achter zich.

Het was deels de fout van Farinelli. De regisseur had het recht niet om buiten haar om iets te regelen. Hij had haar moeten vertellen dat hij een bodyguard wilde inhuren, dan had ze hem gezegd dat hij dat niet moest doen. Maar die man… Falco Orsini. Zoals hij zich toegang tot haar trailer had verschaft en daar op haar had gewacht… Alsof ze zijn bezit was. En toen had hij haar gekust en haar gedwongen zijn aanrakingen te doorstaan. Er ging een rilling over haar rug. Afschuwelijk was het geweest. Toch?

Nog steeds voelde ze zijn krachtige armen om haar heen, zijn gespierde lichaam en die warme mond… En haar bloed was sneller gaan stromen.

Nee, het was afschuw wat ze had gevoeld. Wat kon een vrouw anders voelen wanneer een man haar aanraakte? Ze wist heus wel hoe mannen in elkaar staken en wat ze wilden. Sommige vrouwen namen het voor lief en deden alsof ze het fijn vonden, maar zij niet. Ze had het altijd al geweten, en dat maakte toch ook niet uit?