De Orsini broers 03(13)

Elle keek op, zoals zij ook al talloze keren gedaan had. Deze keer zag ze echter niet de knappe filmster, maar Falco Orsini. Zijn donkere ogen, smalle neus, en die mond waarmee hij haar zo warm, hongerig en bezitterig had gekust… Laag vanuit haar buik verspreidde zich een warmte door haar lichaam…

‘En… cut!’

Elle knipperde met haar ogen en keek naar de man vlak voor haar. Tot haar verbazing was het Chad.

‘Elle, mia bella!’ Antonio Farinelli haastte zich naar haar toe en stak zijn handen uit om haar overeind te helpen. De crewleden om hen heen applaudisseerden en floten. ‘Brava, Elle. Dat was perfetto!’ Hij bracht haar handen naar zijn mond en drukte er een kus op. ‘Dit gaat van het scherm af spatten!’

Ook Chad kwam overeind, en hij gaf haar een knipoog. ‘Ik weet niet aan wie je dacht, lieverd, maar hij mag zich gelukkig prijzen.’



Een halve kilometer verderop stond Falco Orsini in de schaduw van een boom. Hij liet zijn geavanceerde verrekijker zakken, deed hem in de leren hoes en gooide hem op de passagiersstoel van zijn gehuurde SUV. Wat zette ze weer een show neer. Elle Bissette met een cameraman, en nu met een acteur… En straks, als de film in de bioscoop kwam, met een paar miljoen anonieme kerels. Elke willekeurige man kon ze heet van verlangen aankijken. Alleen hem niet. Maar dat deerde hem niet.

Wat hij wel vervelend vond, was het feit dat hij bijna vijfduizend kilometer voor haar had afgelegd en ze hem met een kluitje in het riet had gestuurd. Dat moest ze zelf weten, maar hij kon haar blik op die strandfoto maar niet vergeten. De blik die hij in haar trailer opnieuw had gezien, en waar pure angst uit sprak.

Er was iets aan de hand, en hij ging niet weg tot hij wist wat het was. Dus stapte hij in de SUV en maakte het zich gemakkelijk.





Hoofdstuk 4





Na een uur verscheen ze in zijn blikveld, toen ze naar de auto liep die in de buurt van de set stond. Hij had gedacht dat ze een dure felgekleurde auto zou hebben. De kleur klopte, maar duur? Hij glimlachte. Dat zou met zo’n rode kever nog wel meevallen.

Waar ze heen ging, verraste hem al evenzeer. Aanvankelijk had hij verwacht bij een gehuurd huis of een duur hotel in de buurt te belanden, maar de rit werd langer dan gedacht. Nu was het natuurlijk vrijdag, dus misschien wilde ze het weekend thuis doorbrengen. Het leverde in ieder geval geen problemen op om haar te volgen. Er was voldoende verkeer op de weg, en ze was geen snelheidsduivel. Hij kon op zijn gemak een paar auto’s achter haar op de rechterbaan blijven rijden.

Na een tijdje zag hij dat ze de volgende afslag zou nemen. Ze kwamen bij een knooppunt dat meer weg had van een of andere spaghettibrij dan een infrastructuur van een snelwegsysteem. Nog steeds kon hij haar probleemloos volgen, maar het bleef een raadsel waar ze heen ging.

Nog eens dertig minuten later nam ze de afslag naar een klein dorpje dat hem anders niet eens zou zijn opgevallen. Er was hier beduidend minder verkeer, wat het moeilijker maakte om haar onopvallend te volgen, dus vergrootte hij de afstand tussen hen. Hoewel het begon te schemeren, liet hij zijn verlichting uit.

Tijdens de lange rit begon hij zich af te vragen waarom ze erop stond alles in haar eentje op te lossen. En waarom was ze er zo zeker van dat niemand zou geloven dat hij haar geliefde was? Wilde ze hem laten denken dat ze een miljoen opgewonden kerels die haar in een film of advertentie zagen kon laten geloven dat ze hen begeerde, maar dat ze dat met hem niet kon opbrengen?

Hij klemde zijn handen om het stuur. Was dat waarom hij haar volgde? Om te bewijzen dat hij wel degelijk een reactie in haar kon losmaken en dat ze niet zou hoeven te acteren? ‘Merda!’

Hij liet het gaspedaal even los en reed stapvoets door. Waar had hij last van? Het was meer dan tien jaar geleden dat hij voor het laatst de behoefte had gevoeld zich tegenover wie dan ook te bewijzen – en nog nooit was het om een vrouw gegaan. Zijn broers hadden hem in hun tienerjaren lachend de dekhengst van de familie genoemd. Geen van allen hadden ze te klagen gehad over aandacht van het vrouwelijk schoon, maar er waren veel meisjes geweest die hun oog hadden laten vallen op die jongen uit de buurt die alles aan zijn laars lapte.

Eigenlijk was dat nooit veranderd. Hij hoefde nooit veel moeite voor vrouwen te doen – vrouwen die zelfs nog mooier waren dan Elle Bissette en die geen spelletjes speelden. Waarom moest hij haar dan nu zo nodig volgen naar Verweggistan? Dit was niets voor hem. Hij had een lange dag achter de rug, en hij moest zich ontspannen en ergens iets gaan eten, met wat sterke drank erbij…

Vraag bleef wat Bissette hier eigenlijk deed. Er was hier geen hond, en de weg liep kronkelend de beboste bergen in. Dit was niet bepaald een plek waar je moest zijn als je bedreigd werd. Dan moest je zorgen dat je je tussen de mensen en op goed verlichte plekken bevond.