De Marcolini broers 02(26)

Hij lachte brutaal. ‘Eigenlijk rekende ik erop dat het opnieuw zou gebeuren, morgenavond om precies te zijn. De bruidegom moet zijn bruid toch kussen?’

Ze sperde haar ogen wijd open, in opperste verbazing. ‘M-morgen?’ stotterde ze.

‘Ik heb een speciale vergunning aangevraagd,’ zei hij op vlakke toon. ‘De rechter heeft een regeling getroffen zodat we officieel Molly’s voogden zijn als we naar Italië vertrekken. Ik heb ook het adoptieproces al in gang gezet, maar dat kan nog even duren.’

Het duizelde haar. Ze had gedacht een paar dagen te hebben om te wennen aan het idee dat ze Mario’s vrouw zou worden en naar het buitenland zou verhuizen. Nu leek het erop dat ze maar net tijd had haar koffers te pakken. Paniekerig greep ze de rand van de tafel vast. Het was te snel! Veel te snel. Ze had meer tijd nodig… Maar hoeveel tijd? Zou ze ooit echt wennen aan het idee?

‘Door de weinige tijd die er is, wordt de plechtigheid natuurlijk een vrij zakelijke aangelegenheid,’ ging hij verder.

‘O, wat jammer nou. Ik had gehoopt op een witte bruiloft met alles erop en eraan,’ sneerde ze.

In zijn ogen verscheen een minachtende blik. ‘Een witte bruiloft?’ vroeg hij. ‘Zou dat niet een beetje hypocriet zijn, gezien je seksuele achtergrond?’

Ze stak trots haar kin de lucht in. ‘De meeste vrouwen dromen van een mooie huwelijksdag,’ zei ze. ‘En die zijn echt niet allemaal nog maagd. Het is de enige dag in je leven waarop je een prinses kunt zijn.’

De stilte die daarop volgde duurde zo lang en was zo drukkend, dat ze wenste dat ze haar mond had gehouden. Iedere seconde die voorbij tikte, voelde ze zich ongemakkelijker worden.

Net als haar moeder was het haar grote wens ooit te trouwen, in het wit, met een sluier, een grote taart en veel bruidsmeisjes. Maar net als haar moeder zou ze die dag nooit meemaken. Innerlijk berispte ze zichzelf omdat ze zo sentimenteel was. Het ging in feite niet eens om een echt huwelijk, en als het aan Mario lag zou het ook niet zo lang duren. Maar toch…

‘Ik begrijp niet waarom je met veel poeha zou willen trouwen, als we allebei weten dat ons huwelijk een heel ander doel heeft dan normaal gesproken het geval is,’ zei hij, haar gedachten hardop uitsprekend.

‘Daar gaat het niet om,’ zei ze. ‘De mensen met wie je omgaat zullen verwachten dat iemand als jij een behoorlijke trouwdag heeft en niet zomaar even tussen de bedrijven door in het huwelijksbootje stapt.’

Er viel een korte stilte, die alleen werd verbroken door het ongeduldige getrommel van Mario’s vingers op de tafel. ‘Waar gaat dit over, Sabrina?’ vroeg hij ten slotte. ‘Wat is er aan de hand?’

Ze beet op haar onderlip. ‘Niets,’ zei ze.

Verbaasd vroeg hij zich af wat er in haar hoofd omging. Probeerde ze het hem moeilijk te maken uiteindelijk van haar te scheiden door nu een grootse bruiloft af te dwingen? Wilde ze in een kerk trouwen en hem op die manier aan zich binden? Hij was per slot van rekening een Italiaan. En voor mensen uit zijn cultuur was een kerkelijk huwelijk heilig. Dat wist zij ook. Ze leek nog gewiekster te zijn dan hij in eerste instantie had gedacht. Wilde ze wereldkundig maken dat ze een rijke zakenman aan de haak had geslagen? Misschien dacht ze dat haar reputatie dan weer hersteld zou worden… Maar daar zou hij een stokje voor steken. Hij zou met haar trouwen, maar op zíjn voorwaarden!

‘Ik heb een privévliegtuig geregeld voor onze reis naar Rome,’ zei hij, van onderwerp veranderend. ‘Dat leek me beter voor Molly. Lange vluchten zijn voor niemand een pretje, zelfs niet als je businessclass vliegt.’

‘Je hebt het allemaal mooi voor elkaar,’ zei ze, nog steeds mokkend.

‘Ik doe mijn best overal rekening mee te houden,’ zei hij. ‘Maar ik heb nog geen trouwring of verlovingsring voor je. Het leek me een goed idee te wachten tot we in Rome zijn. Een vriend van me is juwelier. Hij heeft de Marcolini diamanten onder zijn hoede.

Ze haalde onverschillig haar schouders op. ‘Voor mijn part koop je er een op de kermis. Ik denk eigenlijk dat je dat het liefste zou doen.’

Zijn gezicht verstrakte. ‘Let op je woorden, Sabrina,’ sprak hij dreigend. ‘Het is nog niet te laat om iemand te zoeken die je plaats kan innemen.’

Haar heldere grijze ogen spuwden vuur. ‘Ik zal Molly nooit opgeven zonder voor haar te vechten,’ zei ze. ‘Iedere minuut dat ik met jou getrouwd ben, zal een hel voor me zijn, maar ik ben het haar verplicht die last te dragen.’

Met op elkaar geklemde kaken van woede gooide hij zijn servet opzij en zei: ‘Je mag van me denken wat je wilt, als je er maar voor zorgt dat Molly het nooit te weten komt. Als ze in de buurt is, houd je je gevoelens voor je. Ze mag dan nog niet kunnen praten, maar ze heeft oren en ogen. Ik wil niet dat je haar tegen me opzet.’