De Dochter Van Mistral(3)

Sommige grote schoonheden worden mooi oud; anderen houden zich hardnekkig aan een of andere periode in hun verleden vast en proberen zichzelf daar te handhaven, maar toch verwelken ze elk jaar een beetje meer. Weer anderen verliezen plotseling hun schoonheid zodat die alleen maar oppervlakkig in de verbeelding van degenen die hen ontmoet, kan worden gereconstrueerd. Maggy Lunel was onmerkbaar ouder geworden. Op een afstand van een meter of zeven was ze nog steeds dat zeventienjarige meisje dat eens het mooiste schildersmodel van heel Montparnasse was geweest. Op een afstand van drie meter was ze duidelijk de meest gedistingeerde vrouw van New York, een vrouw die haar lichaam met een elan hanteerde dat generaties vrouwen hadden geprobeerd te imiteren. Van dichtbij was het onmogelijk te begrijpen dat ze al achter in de zestig was, want haar charme was zo groot dat niemand zich in dergelijke gissingen wilde verdiepen.

'Magali! Wat jammer dat je de stad niet uit kon gaan ... was Darcy erg teleurgesteld?' Fauve liep snel op haar grootmoeder toe om haar een kus te geven en noemde haar bij haar werkelijke naam, een voorrecht dat ze met geen ander deelde.

'Hij was een beetje uit zijn humeur, maar toen heeft hij Herb Mayes gebeld en een lunchafspraak in de "21" met hem gemaakt, en dat vrolijkte hem weer op,' antwoordde Maggy en omhelsde haar. 'Gisteravond zeiden ze op de radio dat de elektriciteitstoevoer niet hersteld was en toen weigerde ik te gaan ... Ik heb de neiging mijn beroemde goede humeur te verliezen als ik met een kaars in de hand door huis moet lopen en een hot dog boven het open haardvuur moet grillen.'

'Vind je dat geen onromantische houding? Maar ik ben toch erg blij dat je hier bent. Ik heb besloten Jane te ontslaan ...' Fauve keek Maggy met een blik aan waarin zowel vastbeslotenheid als een vraag was te lezen.

'Ik vroeg me al af wanneer dat zou gebeuren. Loulou en ik hadden er de afgelopen drie maanden een weddenschap om lopen.'

Fauves mond opende zich in verbazing. Loulou, het hoofd van de afdeling 'Boeking' en een speciale vriendin van Maggy, had nooit iets anders over Janes onvoorspelbare gedrag getoond dan berusting.

'Wie heeft gewonnen?' informeerde ze.

'Loulou natuurlijk. Ik probeer al vijftien jaar lang zonder resultaat een weddenschap van Loulou te winnen. Maar toch ... eens ...' Maggy lachte en haalde haar schouders op. Ze vond Fauve op deze sombere morgen bijzonder bekoorlijk met haar wilde combinatie kleren en haar felgroene voeten. Elk van Les Fauves, de schilderschool waar ze naar genoemd was, zou van haar onder de indruk zijn gekomen. Volgens Maggy zou ook elke man van haar onder de indruk komen, maar het zou niet verstandig zijn dat tegen Fauve te zeggen. Niet dat ze ijdel was, maar het zou op het gebruikelijke grootmoederlijke vooroordeel lijken. Al tientallen jaren had Maggy een deskundig getraind oordeel om schoonheid te ontdekken en ze was heel dankbaar dat Fauve geen fotomodel had willen worden. Ze had de beste van allen kunnen zijn, op haar eigen manier zelfs Jane kunnen verdringen ... maar Maggy had nooit zo'n loopbaan voor haar geambieerd.

'Hoe laat is het?' vroeg Fauve opeens. 'Ik heb mijn horloge thuis laten liggen. Dat komt ervan als je je gehaast aankleedt, en ik wil de nieuwe kwarkreclamespot van Miss Angel niet missen.' 'Het is bijna half elf.'

'Goed. Dan zijn we net op tijd. Zal ik je toestel aanzetten?' Fauve wees naar het televisietoestel dat Maggy had staan om de diverse reclamespots te controleren waarin haar meisjes optraden. 'Of heb je het druk? Dat kan ik het op mijn eigen toestel bekijken.'

'Nee, blijf maar hier, schat. Ik wil het graag zien en heb vandaag niet zoveel te doen. Ik hoorde dat Angel verschillende directeurs gaat interviewen. Ze gaat precies doen wat jij al verwachtte.'

Fauve zette het toestel aan en ging in de stoel tegenover het bureau van Maggy zitten. Beide vrouwen wendden hun blikken naar het televisietoestel en keken naar Angel die erin slaagde zelfs hen dertig verbazingwekkende seconden lang te overtuigen dat magere kwark nu net iets voor fijnproevers was.

Toen de reclamespot voorbij was wensten ze elkaar geluk en bezegelden dat met een handdruk; ze lachten samen, elk op de haar eigen onconventionele manier. Het was een lach die iedereen die hem hoorde, deed luisteren en van harte hopen hem nog eens te horen.

'Je had gelijk om Angel verder naar voren te brengen,' zei Maggy. 'Dat spotje moet maar eeuwig blijven draaien.'

'Ik kan me haar twijfel al voorstellen of ze van de opbrengst een huis zal kopen of een kudde vee. Waarschijnlijk besluit ze tot een Jaguar.'

Fauve boog zich voorover om het toestel uit te zetten, maar er verschenen net de woorden 'Extra bericht' op het scherm en ze liet het aan staan om te zien wat er gebeurd was. Het gezicht van de nieuwslezer verscheen die snel het volgende vertelde:





'Julien Mistral die als de grootste in leven zijnde schilder van Frankrijk wordt beschouwd, is vandaag in zijn huis in Zuid- Frankrijk aan longontsteking overleden. De artiest was vijfenzeventig jaar. Zijn dochter, Madame Nadine Dalmas was aan zijn sterfbed tegenwoordig. Verdere bijzonderheden volgen vanmiddag om twaalf uur.'