De Dochter Van Mistral(201)

'Heb je wel eens overwogen dat je eerst spek kunt bakken en daarna de eieren in het vet van het spek?' vroeg ze in door honger geïnspireerde verbeeldingskracht.

'Mijn knappe lieveling ... vrouwen weten zoveel van die dingen af. Laten we dat maar eens een andere keer proberen,' zei hij afwezig terwijl hij snel de kranten begon door te nemen en vast verschillende rubrieken apart legde; de rest gooide hij op de vloer.

'Wat zoek je?' vroeg Fauve protesterend. 'Is er iets bijzonder belangrijks gebeurd?'

'Hmmm ... nee, niets bijzonders ... ik moet de zondagse rubrieken en vrouwenpagina's lezen ... Stijl, of Standpunt. Thuis of Vrije Tijd of hoe ze het ook willen noemen ...'

'Móet je die lezen?'

'Je zou verbaasd zijn als je wist met hoeveel nieuwe ideeën die kranten uit andere steden op zondag komen aanzetten ... ze zijn heel nuttig ...,' mompelde hij en zocht koortsachtig in de Cleveland Plain Dealer. 'Verdomme, die rotvent heeft me een incompleet blad verkocht! De tijdschriftenafdeling ontbreekt! Je kunt die kerels voor geen cent vertrouwen ... het is gewoon misdadig... Nou ja, het is niet de schuld van die kiosk; het zijn de mensen die ze bij elkaar zoeken om ze op het vliegtuig van zaterdag te krijgen... Hé, verdomme.'

'Bén!'

'ja, lieverd?' Hij keek op.

'Laten we weer naar bed gaan.'

'Nu?'

'Op dit ogenblik,' zei ze en sloeg haar armen om hem heen terwijl ze zijn bril afzette.

'Vóór het ontbijt?'

'Op een lege maag gaat het beter. Met een volle maag is gevaarlijk.'

'Tja ...' zei hij en keek spijtig naar zijn kranten die hij met tegenzin liet liggen. 'Tja...'

'Of,' stelde Fauve zachtjes voor, 'wil je liever de kranten lezen terwijl ik het ontbijt klaarmaak ... en daarna naar bed gaan?'

'Wat een fantastisch idee! O, schat, ik houd van je.'

'Ben, wat is er met mijn kleren gebeurd?'

'Is dit dan niet goed?'

'De badjas is te groot en ik heb niets voor mijn voeten.'

'Terwijl jij sliep heb ik alles in mijn kleerkast gehangen ... Ik vind het afschuwelijk om in een rommelige kamer wakker te worden.'

'Dank je,' zei ze terwijl hij zich met de gretigheid van een junkie op een speciale rubriek in The Los Angeles Time wierp.

Vijf minuten later deed ze de voordeur van de flat zo stilletjes achter zich dicht dat Ben Litchfield pas merkte dat ze weg was toen het te laat was. 'Ben gaan lunchen,' had ze met lippenstift op de spiegel in zijn badkamer geschreven.





Maggy lag languit op de grond van de grote huiskamer in hun verbouwde boerderij; ze had een bruine tweed broek en een toostkleurige kasjmier trui aan. Op het vloerkleed lag een lange rol grafiekpapier, een heel assortiment gekleurde potloden en de catalogus van De Witte Boerderij. Darcy zat met een boek op schoot in de vlammen van een vuur te kijken dat hij net had opgebouwd van de blokken die naast de haard lagen opgestapeld.

Hij nam kleine teugjes van zijn martini en dacht over zijn geluk na. Was er iets heerlijkers dan te weten dat het zondagavond was en dat je pas laat op maandag naar de stad hoefde terug te rijden? Die middag hadden hij en Maggy een lange wandeling in het net weer tot leven komende bos gemaakt, en dat bevestigde weer eens zijn theorie dat een martini nooit beter smaakte dan nadat je lange tijd aan flink veel zuurstof was blootgesteld geweest en je al je spieren eens goed gebruikt had. Lichaamsoefening had geen enkele zin als je daarna niet een borrel nam.

'Wat doe je, schat?' vroeg hij aan Maggy.

'Ik bestel wat nieuwe planten voor de lelietuin.'

'Maar waarom heb je daar grafiekpapier bij nodig?'

'Ik stop die planten niet zo maar de grond in, engel. Ik meet de beschikbare ruimte af en dan werk ik het op papier uit, duizend vierkantjes per vierkante meter, en dan kleur ik de omtrek en vorm van de lelieaanplant zodat ze natuurlijk bij de rest passen. Dan kijk ik in de catalogus en zoek die kleuren uit die harmoniseren met hetgeen ik vorig jaar heb geplant... en dan bestel ik ze. Eigenlijk had ik dit vorige maand al moeten doen, maar toen had ik het te druk met die nieuwe Engelse border en de plannen daarvoor.'

'O, God, waarom heb ik het óóit gezegd?' vroeg hij aan de wit gekalkte plafondbalken. 'Waarom wist ik niet beter, waarom heeft niemand me gewaarschuwd?'

'Waar heb je het over?'

'Ik kan nog de dag vervloeken waarop ik tegen jou zei dat je niets van tuinieren afwist. Dat was de dag waarop jij de tuinman hebt ontslagen, hè?'

'Het was een keerpunt in mijn leven, lieverd. Je hebt me toen zo boos gemaakt dat ik besloot je te tonen dat iedereen - zelfs een stadsmeisje zoals ik - uit boeken kan leren hoe je moet tuinieren. Het is niet moeilijker dan koken.'

'Maar Maggy, je bent erdoor bezéten! Ik begrijp de theorie over de wijsheid om een rozenstruik van drie dollar in een gat van zes dollar te planten, maar, God-nog-toe, jij hebt de hele zomer vorig jaar gaten van zestig dollar gemaakt! Je hebt het halve grasveld afgegraven met die gaten. Elk zo'n ding kostte je een hele dag met graven en klaarmaken.'