Dazzle(63)

Sylvie Norberg sloot zich in de slaapkamer op en wierp zich op de stapel manuscripten. Meestal was ze moeilijk tevreden te stellen, maar nu werd ze door alle bij de eerste lezing in verleiding gebracht. De gezonde eenvoud van het leven op de ranch was een gevangenis geworden op het ogenblik dat de manuscripten werden afgeleverd. Het kalmerende ritme van een rustig, weinig opwindend en gezond leven waar ze de vorige winter zo vurig naar had verlangd, was ondraaglijk geworden toen deze herfst was begonnen. Ze snakte ernaar zich weer aan haar vak te onderwerpen. Haar kunst. Haar enige vorm van kunst.

Na een tweede keer lezen spraken nog maar twee manuscripten haar aan, en na de derde keer wist ze precies welke rol ze wilde hebben. En wat ze wilde, móest ze hebben.

Ze belde haar agent op en vertelde hem wat ze had besloten. Zoals ze al had gedacht, waren de rollen nog niet vergeven. De regisseur, een oude vriend, had op haar gewacht en de studio maanden afgehouden omdat hij zeker wist dat alleen Sylvie Norberg zijn film kon waarmaken. De voorbereidingen waren zo grondig geweest, zelfs zonder de uiteindelijke beslissing van de ster, dat hij eind september in Griekenland met de opnamen kon beginnen. Dat betekende dat zij aan het eind van dit weekend naar Los Angeles moest om mensen te ontmoeten, kostuums te passen en make-uptests te ondergaan, repetities mee te maken en... o, al die opwindende, alles-in-beslag-nemende dingen die ze zo had gemist zonder te beseffen dat ze ze miste.

Maar deze keer was het vertrouwen van Sylvie Norberg in haar vermogen de absoluut juiste keus te maken, verkeerd. Negenentwintig jaar lang had ze volgens haar eigen regels geleefd, had besluiten uitgevoerd die ze uit vrije wil zelf nam, en ze had altijd dat gevoel van voldaanheid verwacht en gekregen waarop ze, volgens zichzelf, recht had. Het lot, altijd ongewis, het lot dat niets om regels of vrijheid geeft, had altijd aan haar kant gestaan. Ze dacht nooit na over de regels van het lot. Het was haar goedgunstig, en ze geloofde dat ze een eigen geluksster had. Maar de enige wet die het lot regeert, is dat de zaken van de mensen steeds ongewis blijven.

Op de avond van het slotfeest van de film, aan het begin van de derde week van december 1969, reden Sylvie en haar co-ster terug naar het hotelletje waar de ploeg logeerde terwijl ze op een Grieks eiland op locatie werkten. Ze waren vroeg van het feest weggegaan, want ze wilden graag onopgemerkt naar het hotel terug voor een laatste nacht samen voordat ze afscheid namen. Daarna zouden beiden naar huis teruggaan, hij naar Rome, zij naar de ranch. Het was een donkere avond, de weg was slecht, de bochten waren niet aangegeven en de Italiaanse acteur reed gevaarlijk snel. Hij hield bij een scherpe bocht te weinig in en de auto schoot de weg af en belandde een heel eind lager, aan de voet van de rotsen. Geen van beiden overleefde het ongeluk.

Sylvie Norberg Kilkullen was voor Kerstmis 1969 niet terug. Voor één keer in haar leven had ze iets gewild en niet gekregen.





7


Noch Mike noch Jazz had de jaren na Sylvie's dood kunnen verdragen als ze geen troost hadden gevonden in eikaars aanwezigheid. Bij hun onmiddellijke en afschuwelijke verdriet kwam het intense gevoel van een groot, altijddurend verlies dat niemand anders kon delen. Ze hadden elkaar hard nodig, ze waren twee mensen die wisten dat de ander nog altijd luisterde naar een snel naderende, lichte stap, naar een licht zilveren lachje in de andere kamer. Twee mensen die dezelfde slanke gestalte zagen die zich over een bos pasgeplukte snijbloemen boog en heel even aarzelde voordat ze een vaas ging vullen. Twee mensen die wisten naar welke grammofoonplaten ze nooit meer zouden durven luisteren, welke boeken moesten worden ingepakt en weggezet, welke meubels anders moesten worden neergezet zodat Sylvie's lege stoel niet aldoor aan haar afwezigheid zou herinneren - ze moesten proberen die afwezigheid te aanvaarden.

De volgende zes jaar ging Jazz naar de openbare school in San Juan Capistrano en reed elke dag op haar pony heen en weer van de ranch naar het historische stadje. Het was er zó rustig, dat er pas een politieagent kwam toen zij tien was. Naarmate Jazz ouder werd, begonnen de echtgenotes van de buren van Mike Kilkullen hem aan te raden dat Jazz naar een kostschool moest als ze naar de middelbare school zou gaan. Ze stelden voor dat hij haar op de uitstekende Santa Catalina-school zou laten inschrijven, een heel eind verder langs de kust. Hoewel Mike zich het leven op de ranch niet zonder zijn dochter kon voorstellen, wist hij dat zijn vrienden het niet alleen goed bedoelden, maar ook gelijk hadden.

Toen Jazz hier voor het eerst van hoorde, verzette ze zich hevig, maar op haar veertiende en na veel strijd liet ze zich overhalen naar de meisjesschool in La Jolla te gaan; vandaar kon ze in elk geval alle weekends naar huis komen.

In het voorjaar van 1978, het liep tegen haar eindexamen op de Bishop School, maakte ze plannen om in de herfst naar Graphics Central te gaan. Deze school van toegepaste kunsten was ondergebracht bij de UCLA in Los Angeles en hun onderricht in fotografie was even goed als bij Brooks in Santa Barbara of het Kunstcentrum in Pasadena.