Dazzle(61)

Die heerlijke zomer van haar achtste jaar was de eerste tijd dat ze foto's nam. Haar vader had een Kodak voor haar gekocht met een paar rolletjes film, want een kind moest in het klein beginnen, vooral als haar enthousiasme maar tijdelijk zou zijn.

Het eerste onderwerp van Jazz was Sylvie die op de brede veranda van de haciënda in het door schaduwen onderbroken ochtendzonlicht zat te lezen; ze had een blauw met wit gebloemde peignoir aan.

De eerste keer dat ze in de camera keek en haar moeders profiel en schouders omlijst zag door de lens, haar ogen op het boek, werd Jazz overspoeld door een gevoel van enorme en onvergetelijke vreugde. Ze drukte op de knop en wist dat ze nu dat ogenblik in tijd had vastgelegd, zij bezat het beeld van haar moeder, dat was van haar en van niemand anders, dat kon haar nooit meer worden afgenomen.

Sylvie keek op en glimlachte, want fotografen vroegen haar dat altijd, en Jazz nam nog een foto. Sylvie bleef glimlachen, zat stil en keek in de camera om het het meisje zo gemakkelijk te maken, maar Jazz wilde haar kostbare film niet verknoeien aan foto's die vrijwel gelijk waren en zei: 'Mammie, doe nou net alsof ik niet hier ben.'

Sylvie moest lachen om dat wijze bevel. Jazz klonk net zo vol zelfvertrouwen als zij als kind had gedaan, dacht ze, en las verder in haar boek waar ze zich volkomen op concentreerde terwijl Jazz in kringetjes om haar heen liep, dichterbij kwam, achteruitweek, en steeds maar in de zoeker tuurde om het beeld goed te zien voordat ze de foto nam.

De nieuwigheid om het uitgebreide gezichtsveld van haar normale blik te beperken tot het bereik van de lens, boeide haar. Als ze wilde kon ze alleen haar moeders handen fotograferen, of haar voeten, of haar mouw. Ze kon op een afstandje gaan staan en haar moeder terugbrengen tot een heel klein onderdeel van een grote foto en haar er toch van top tot teen op hebben staan, of ze kon vlakbij komen totdat de lens het hele hoofd van haar moeder toonde, maar vreemd vervormd.

Ze wist niets af van focus of belichtingstijd. Ze wist zelfs niet dat ze zoiets zou kunnen weten en vroeg zich ook niets in die richting af. Zelfs het afdrukken en het nemen van de foto was veel minder belangrijk dan haar complete opgaan in de zojuist ontdekte mogelijkheid het leven op te nemen, het in een klein vierkantje of rechthoekje vast te leggen. Daarna kon ze ergens anders gaan staan en dan veranderde alles precies zoals zij wilde; ze kon de grenzen van het beeld leggen waar zij wilde, dingen weergeven op de manier die zij verkoos.

Jazz had zich nog nooit zo machtig gevoeld. En de rest van haar leven, zolang ze een camera had, zou ze zich nooit meer totaal machteloos voelen.

'Jazz, maak je dat rolletje nu eindelijk eens op?' vroeg Sylvie haar geduldig. 'Het is bijna tijd voor de lunch. Ik moet me gaan verkleden.' Ze draaide haar hoofd vragend naar Jazz die stilletjes achter haar was komen staan en op dat ogenblik nam Jazz haar derde foto van Sylvie die net aan het opstaan was.

'Nog eentje, toe, mammie,' smeekte Jazz haar. 'Je bewoog net. Nog eentje.' Sylvie lachte schaterend om dat bekende verzoek.

'Nog eentje,' herhaalde ze. 'Lief schatje, je bent een geboren paparazzo - dat moet prenatale invloed zijn.'

'O, mammie, even stil zitten! Ik wil hem goed hebben,' zei Jazz en Sylvie bleef zitten. 'Nee,' zei Jazz en schudde heftig haar hoofd, 'niet precies zo, trekje wenkbrauwen wat op, mammie, zoals je net deed toen je me vroeg of ik nou bijna klaar was.'

'Niet alleen een paparazzo, maar zelfs een perfectionist! Dat kan problemen opleveren,' was Sylvie's commentaar, maar ze wenste in stilte dat haar man haar even had geraadpleegd voordat hij had besloten dat Jazz oud genoeg was voor een camera. Zij had als kind nooit met een camera gespeeld, en in alle jaren dat ze was gefotografeerd, was ze nooit nieuwsgierig geweest te weten wat er achter de lens gebeurde. Zij was altijd het onderwerp, nooit degene die het onderwerp vastlegde. En in tegenstelling tot veel andere sterren die precies wisten hoe een camera werkte, had zij alleen belangstelling voor emoties, niet voor hoeken en belichting. Mijn kind zou meer kunnen leren als ze van Sophia Loren was, dacht ze.





Na de lunch ging Sylvie met Susie boodschappen doen; ze gingen naar een marktje van een plaatselijke boer ergens langs de weg waar ze maïs wilden kopen dat net geoogst was, en heel rijpe perziken voor een taart. Maar Jazz ging zo op in haar nieuwe camera dat ze niet mee wilde, terwijl boodschappen doen gewoonlijk iets was dat ze zich niet liet ontgaan.

In plaats daarvan slenterde ze door de tuinen van de haciënda en probeerde te zien of een bloem of een boom haar hetzelfde gevoel zou geven een ogenblik van het leven te bezitten zoals ze die ochtend had ervaren. Ze liep de groene oase van de tuinen uit, en omdat de stallen en schuren leeg waren en alle vaquero's erop uit waren, richtte ze haar camera op haar pony, op de honden die bij de stallen rondzwierven, op een rij oude ijzeren harken die aan de muur hingen, en op een paar gebouwen die haar overgrootvader had gefotografeerd toen ze pas nieuw waren. Ze was zuinig op haar filmpjes, bang dat ze op zouden zijn voordat haar vader thuiskwam; zij wilde ook foto's van hem nemen.