Dazzle(49)

Op een vrijdag eind augustus verbrak Sylvie ten slotte de stilte. 'Nog één week... Na Labor Day moet ik weer aan het werk,' zei ze toonloos en trok de bloemblaadjes van een geranium af waardoor de laag roze confetti aan haar voeten nog dikker werd.

'Denk je soms dat ik dat niet weet? Ik weet het tot op het uur precies. Tot op de minuut.'

'Wat moeten we doen? Ik kan het me niet voorstellen. Ik weet niet hoe ik er zelfs maar aan kan denken.'

'Lieveling, het is heel eenvoudig. Ik heb vorige week een brief van de advocaat van mijn vrouw gekregen. Ze komt terugvliegen naar Californië om de echtscheiding aan te vragen. Een jaar na die dag is de scheiding erdoor. Volgend jaar om deze tijd zijn we getrouwd, als je nog altijd van me houdt.'

'Onmogelijk dat het zo eenvoudig is,' zei Sylvie verlangend.

'Dat is het toch,' antwoordde Mike overtuigd en zette zijn gedachten aan de details in de brief die hij had ontvangen, van zich af.

Hij zou Liddy vijfentwintigduizend dollar per jaar moeten betalen aan alimentatie, zolang ze leefde of totdat ze hertrouwde; hij moest alle kosten in verband met de kinderen op zich nemen, inclusief kleding, medische kosten, privéscholen en acht jaar hoger onderwijs na de middelbare school. Voor elk van de meisjes moest hij driehonderdenvijftig dollar per maand betalen als ze niet op school waren, tenzij ze dan bij hem waren. Liddy zou de helft van al zijn winst op de ranch krijgen, vanaf de datum dat ze waren getrouwd. De enige reden waarom ze geen recht had op de halve ranch en het halve huis was, dat die regelrecht aan hem waren nagelaten.

Zijn advocaat had woedend geprotesteerd dat hij zwaar werd bestolen, dat de alimentatie en de kosten voor de kinderen veel hoger waren dan een rechter zou toewijzen, hoger dan anderen behalve af en toe een miljonair moest betalen, maar Mike had alle voorwaarden aangenomen.

Hij had zijn land, hij had zijn kudden, hij had de Haciënda Valencia en hij zou altijd in staat zijn voor Sylvie te zorgen. Hij was bereid Liddy te geven wat ze vroeg in ruil voor zijn vrijheid.

'Zo eenvoudig is het,' herhaalde hij omdat Sylvie hem ongelovig aankeek.

'Mike Kilkullen, je maakt het te eenvoudig.'

'Ik zei, als je nog van me houdt... Ik neem niet alles zonder meer aan. Meer is er toch niet?'

'Ik blijf van je houden.'

Sylvie Norberg was nog nooit zo mooi geweest als toen ze deze woorden zei en de mysterieuze, biologerende blik in haar ogen was nog nooit zo merkwaardig geweest als toen ze nu langzaam verder sprak. Haar zelfvertrouwen dat altijd zo duidelijk aanwezig was, had een zware schok gekregen toen ze de ernst van deze beslissing begreep.

'Er zijn nog zoveel dingen waarover we nooit hebben gesproken,' zei ze aarzelend terwijl het ene detail na het andere bij haar bovenkwam. 'Mijn nieuwe film - ik wilde onze tijd samen niet bederven met al die details - maar mijn nieuwe film wordt op locaties in Engeland en Italië opgenomen. Dat betekent dat ik drie maanden lang wegblijf. Wanneer ik terugkom, heb ik een paar weken bij jou en dan - na Kerstmis - is er weer een film in Hollywood die ik heb aangenomen. Dan hebben we alle werkdagen opnamen. O, schat, dan kan ik alleen maar de weekends bij je zijn. Drie maanden, Mike, we worden drie maanden gescheiden - alleen maar een paar weken samen voor ik weer begin te werken, en dan - alleen weekends. Ben je bereid zo'n leven met me aan te gaan?'

'Ik wel, als jij het ook wilt,' zei hij omzichtig en probeerde niet zo grimmig te klinken als hij zich voelde. Hij had niet echt geprobeerd zich voor te stellen wat het werk van een filmster betekende wat vrije tijd betrof. Hij had geweigerd iets onder ogen te zien waarvan hij hoopte dat het zich uit zichzelf zou oplossen. Maar hij kon haar nooit loslaten. Hij had geen keus.

'Maar Mike, denk je dat je dat zult blijven volhouden, ook in de toekomst, laten we zeggen: over vijfjaar? Ik waarschuw je, lieveling, dat het voor een actrice niet gemakkelijk is een goede echtgenote te zijn. Acteren is niet alleen wat ik doe, het is ook het enige dat ik absoluut móet doen en ik moet me vrij voelen óm het te doen. Vrij, Mike, helemaal en echt vrij, zonder aan stukken te worden gescheurd omdat je steeds weereen compromis moet sluiten. Ik wil niet achterom kijken naar een rol die ik heb afgewezen omdat ik wist dat het voor jou afschuwelijk zou zijn als ik hem aannam. Wat ik wil hebben, móet ik hebben. De enige manier waarop ik kan leven, de enige manier waarop ik wil leven, is volledig en intens waarbij ik alles neem wat het bestaan me biedt. Zo is dat bij mij - ik ben egoïstisch, zie je, heel erg egoïstisch, je zou het zelfs meedogenloos kunnen noemen. Ik ben vastbesloten precies zo te leven als ik wil, ongeacht wat anderen van me willen, ongeacht wat zij zeggen. De afgelopen zomer, deze maanden met jou, die vonden buiten mijn werkelijk leven plaats. Misschien word ik nooit meer zo. Misschien beleven we nooit meer zulke maanden. Als je van gedachten wilt veranderen, zal ik het je nooit kwalijk nemen.'