Dazzle(12)

Maar wat veel beter was, was dat de Tostada met zijn grote patio een ideale plek was voor een heel nieuw restaurant, iets heel speciaals, iets heel anders. En héél duur. Met parkeerhulpen natuurlijk en een jonge chef-kok die ergens midden in Amerika had gewerkt, Chicago bijvoorbeeld; een chef die wist dat hij niets had bereikt voordat hij naar Los Angeles kwam. Het financieren zou geen moeilijkheden opleveren. Er waren genoeg mensen met kapitaal die geld voor een nieuw restaurant op tafel konden en wilden leggen; iedereen in de stad zou er als de kippen bij zijn als ze de kans kregen. Tony Bill was niet de enige die in Venice grond wilde hebben.

'Is er nog iemand die iets wil zeggen?' vroeg Phoebe.

'Eh...' zei Mel, en zweeg.

'Mei? Iets nieuws? Denk je erover je airconditioning weer te laten maken?' vroeg Phoebe achterdochtig. 'Als dat zo is, hebben we wel een paar extra groepen nodig bij onze elektrische aansluiting, daar wil ik je wel voor waarschuwen. En we hebben nu al genoeg elektriciteit voor een heel ziekenhuis.'

'Ik, eh... ik ga trouwen.' Hij kreeg een vuurrode kleur.

Even doodse stilte; ze waren allemaal stomverbaasd. Mel was zo aan zijn werk verslaafd en had zijn privé-leven altijd zo afgeschermd, dat ze allemaal dachten dat hij dat helemaal niet had. Hoe was het mogelijk dat Mel nu ging trouwen terwijl zij geen van allen ook maar enig vermoeden hadden gehad?

'Met wie?' vroeg Phoebe verschrikt. Hij had het haar toch eerst moeten vertellen voordat hij zo'n belangrijke beslissing nam.

'Ja, met wie?' vroeg Jazz verrukt.

'Met wie?' wilde ook Pete weten. Wat een mafkees om het niet eerst aan hem te vertellen voordat hij het tegen de anderen zei.

'Sharon. Jullie kennen Sharon toch allemaal.' Mel straalde nu hij het nieuwtje eenmaal had verteld.

'Sharon - dat had ik kunnen weten. Wie zou er anders goed genoeg voor jou zijn geweest?' zei Jazz en kwam met moeite uit haar stoel omhoog om hem een kus te geven. Ze was dol op Mei. Haar eerste baan destijds was bij hem geweest.

'Sharon, wat een prima idee!' riep Phoebe uit. Zij had hem moeten zéggen met Sharon te trouwen; ze was de beste culinaire styliste in hun wereldje. Nu zou Sharon voortaan precies weten wat voor opdrachten hij had en ze zou altijd beschikbaar zijn. Soms - niet vaak, maar soms - was Mel slimmer dan ze dacht.

'Sharon! De laatste keer dat je haar nodig had, je weet wel, voor dat kerstomslag van Bon Appétit, had ze het te druk. Ik weet nog hoe kwaad je was. Waarom heb je haar dan vergeven?' vroeg Pete verwonderd.

'Dat gaf eigenlijk de doorslag,' verklaarde Mei. 'Toen ze al haar andere werk niet voor dat omslag opzij wilde zetten, ben ik hartstikke nijdig geworden. Veel te nijdig eigenlijk. Tenslotte is zij niet de enige culinaire styliste, laten we wel zijn. Ik reageerde overdreven. Dus praatte ik er met anderen over en ook met mijn psychiater, want ik begreep er niets van. Meestal reageer ik niet zo idioot; dat kun je je met levensmiddelen niet veroorloven - daar heb je oneindig veel geduld bij nodig. In elk geval ben ik me er toen eindelijk van bewust geworden dat ik... hm... meer dan alleen maar beroeps waardering voor haar voelde.'

'Wat vond je psychiater ervan?' wilde Pete weten.

'Dat interesseert me geen barst,' zei Mel kalm. 'Ik heb het hem zelfs nog niet verteld. Vermoedelijk zegt hij toch niets.'

'De mijne zou er ondersteboven van zijn,' zei Pete. 'Hij zou me misschien zelfs vragen of ik een foto van haar had.'

'Het is een fantastische meid,' zei Jazz. 'En nu begrijp ik een gesprek dat ik laatst met haar had. Ik zei dat Mel Gibson en Mel Brooks dezelfde voornaam hadden, maar op de een of andere manier klonk Mel heel anders als je aan hen dacht, omdat je je dan die hele persoon voorstelde, en niet alleen maar het "Mel'-gedeelte. En zij zei toen dat ze vond dat Botvinick beter bij Mel paste dan die andere namen. Ik dacht toen eigenlijk dat ze dat alleen zei omdat jouw naam zo buitenlands klonk.'

'Laten we erop klinken,' zei Phoebe die werd aangestoken door de feestelijke reacties, 'maar ik heb alleen maar ijsthee.'

'Weten jullie nog dat in Hollywood ijsthee opeens Perrier begon te verdringen?' Mels hele lichaam trilde van enthousiasme.

'Herinneren jullie je nog dat Perrier witte wijn verdrong?' viel Pete hem bij.

'En daarvoor waren het martini's in plaats van witte wijn, weten jullie wel?' zei Jazz dromerig. Haar vader dronk nog steeds martini's.

Er viel een stilte alsof ze allemaal aan de martini dachten, een drankje vol herinneringen, verloren in de tijd. Misschien zou het nog eens terugkomen. In New York dronken ze het nog steeds, maar het maakte die lui daar toch niet uit wat ze binnenkregen, als het maar nat was. Phoebe riep hen tot de orde.

'Als niemand meer iets heeft te melden, prettig of vervelend, dan heb ik nog iets te zeggen. Ik heb in mijn kantoor meer ruimte dan ik nodig heb. Dat is zonde en er is een fotograaf die die ruimte wil huren. Het is een fotojournalist en hij werkt altijd op locatie, maar hij heeft wel een kantoor en een secretaresse nodig. Ik neem aan dat jullie er geen bezwaren tegen hebben. Tussen haakjes, ik ga hem ook vertegenwoordigen.'