Dagboek van een submissive(85)

Totdat hij me hard tussen mijn benen sloeg met de houten pollepel.

Ik schreeuwde, kon het niet tegenhouden. De stilte nadat mijn stem de kamer doorboorde klonk net zo luid als echt geluid. Alles was roerloos, mijn ogen waren gevuld met tranen en een moment lang was het helemaal stil afgezien van het geluid van mijn rauwe ademhaling. Hij vroeg me niet of het ging. Hij keek me alleen heel intens aan, staarde in mijn ogen, terwijl ik – ongetwijfeld – dreigend naar hem terugkeek. Woedend, niet alleen op hem omdat hij mij deze pijn had bezorgd, maar op het deel in mijzelf dat hier eigenlijk, ondanks alles, naar smachtte. Na een paar seconden moet hij hebben gezien wat hij wilde zien, want de sfeer veranderde en hij kwam in actie.

Terwijl hij dichterbij kwam, sloot ik mijn ogen, niet in staat om hem de tweede klap te zien uitdelen. Wat natuurlijk betekende dat ik er niet klaar voor was. De klank van de impact leek de kamer rond te echoën en ik had nog nooit eerder zo’n pijn gevoeld. Een paniekstemmetje achter in mijn hoofd jammerde zacht ‘ik kan dit niet aan’, maar voordat ik iets kon doen om het te stoppen (of zelfs hem te stoppen – ik was dichter bij dat punt dan ooit) trof de derde klap doel en ik snakte weer naar adem, door de pijn en de tranen heen. Elke vezel in mijn wezen richtte zich op de man voor me en ik probeerde alleen nog maar de pijngolven die hij veroorzaakte te ondergaan.

Ik weet niet of ik de enige ben, maar normaal gesproken lukt het me de pijn te omarmen als mijn lichaam na een paar slagen of welke bestraffing dan ook gewend raakt. Het blijft pijn doen, natuurlijk, maar iets in mijn hoofd verandert en op een gegeven moment brengt de pijn een heerlijk genot teweeg. Terwijl James doorging met het meedogenloze ritme van zijn meppen met de houten pollepel, deed het alleen maar zeer en vervolgens nog zeerder. Ik veranderde van positie, wanhopig om mijn benen te sluiten en daarmee de aanval te weren, maar door mijn pijnlijk vastgebonden enkels lukte dat niet. Het enige wat ik kon doen was het doorstaan, me eraan vastklampen en hopen dat het beter zou worden, dat niet dit die ene handeling zou zijn waar ik niet mee om kon gaan, wat ik een halt moest toeroepen en waarmee ik hem en mezelf zou teleurstellen. Ik was er helemaal niet zeker van dat ik hierdoorheen zou komen, dat ik het überhaupt zou doorstaan, laat staan ervan genieten. Maar hij was een andere mening toegedaan.

Op dat moment stelde hij een deadline.

Hij stopte een haarlok achter mijn oor weg terwijl hij vertelde wat er zou gaan gebeuren. De wereld veranderde in een oogwenk toen ik probeerde te begrijpen wat hij zei, wat hij verwachtte.

‘Weet je, zelfs als je huilt en jammert en beeft, word je nat.’

Ik opende mijn mond om tegen hem in te gaan, maar voordat ik kon praten, duwde hij het geribbelde uiteinde van de pollepel tegen mijn lippen. Ik proefde mezelf op het hout, bloosde en sloot mijn ogen om zo de waarheid van mijn lichaamsverraad te verbergen. Terwijl hij de pollepel weghaalde, perste ik mijn trillende lippen op elkaar, slikte de ontkenning door, besloot tegelijkertijd dat discretie voor het overgrote deel uit heldhaftigheid bestond en dat het waarschijnlijk beter was als ik gewoon mijn mond hield.

‘Ik denk dat je zou kunnen klaarkomen als het spanken maar lang genoeg duurt.’

Mijn ogen flitsten open en ik keek naar hem terwijl hij glimlachend op mij neerkeek, vleesgeworden zelfgenoegzaamheid. Hoe meer we hadden gespeeld, hoe beter hij mijn grenzen had leren kennen. Dit was soms verbazingwekkend, alsof hij me in het diepe gooide en ik me voelde vliegen. Echter, op andere momenten – momenten als deze, als hij arrogant keek en me doodleuk de afgrond in stortte – zou ik blij zijn geweest als ik hem kon zeggen dat hij zichzelf maar moest gaan aftrekken. Maar, zoals altijd, zorgde het kleine stemmetje in mijn hoofd dat al verlangde naar de volgende keer dat dit zou gebeuren ervoor dat ik me stilhield. Heel even dan.

‘Dus, ik ga je een deadline stellen. Een bepaald aantal slagen waarbij je moet klaarkomen. Als je niet klaarkomt, ga ik dingen met je doen waarbij dit volledig in het niet valt. En als je niet klaarkomt, dan maakt mij dat natuurlijk niets uit. Want ikzelf kom toch wel klaar, ofwel doordat jij me pijpt ofwel door je gewoon ontzettend hard te neuken’ – waarop hij zijn hand tussen mijn benen door liet glijden en me uit protest liet kronkelen, voor zover dat ging binnen de beperkingen van mijn boeien – ‘en dan zal ik je straffen op manieren die je je niet eens kunt voorstellen. Je zult me smeken en niet weten of je me smeekt om te stoppen of om door te gaan. Maar ik zal je gebruiken op de manier die ik wil en voor zo lang ik wil, totdat jij niets anders wilt dan wegkruipen en herstellen. En omdat we allebei pas na het weekend weer terug op het werk worden verwacht, zou dat best eens erg lang kunnen zijn. Begrijp je dat?’