Dagboek van een submissive(81)

Bestraffingen zijn een apart fenomeen. Veel van de D/s-dynamiek gaat over pijn – het veroorzaken ervan, het doorstaan ervan. Gespankt of gegeseld worden in een of ander schijnspelletje is leuk, maakt me nat, maar dit was anders. Ik had er zo’n spijt van dat ik hem teleurgesteld had. Ik was verdrietig dat hij het al zo onvermijdelijk had geacht dat hij strafwerktuigen had ingepakt. En terwijl ik zo op dat hotelbed ver van huis lag, met zere tepels en een schrijnende tong, gedwongen tot verlagende en weerzinwekkende dingen, voelde ik me opeens vreselijk eenzaam. En ja, ik realiseer me dat dat het doel van de bestraffing was. Ik had alleen niet verwacht dat zes Chinese eetstokjes en een half dozijn elastiekjes voldoende zouden zijn.

Na een poosje kreeg ik mijn tranen weer in bedwang en ik probeerde ze weg te poetsen zonder dat ik tegen de stokjes aan kwam. Mijn snikken ging over in snuffen en uiteindelijk sprak hij.

‘Begrijp je waarom ik je op deze manier heb gestraft?’

Ik slikte zo goed en zo kwaad als dat ging om de stokjes heen voordat ik mijn ‘ja’ lispelde, terwijl ik mijn ogen dichtdeed bij het horen van het belachelijke geluid dat ik maakte.

‘Ik heb je op deze manier gestraft omdat jij een klein, dom meisje bent geweest en dit is de manier waarop kleine, domme meisjes worden bestraft.’

Als ik mijn normale bijdehante zelf was geweest zou ik op dat moment iets gezegd hebben of op z’n minst met mijn ogen hebben gerold bij het horen van het woord ‘meisje’. Echter, ik lag daar in beschaamde stilte terwijl ik probeerde niet te kwijlen en mijn gezwollen tong wanhopig veel pijn deed.

‘Je bent een klein, dom meisje, niet?’

O nee, dacht ik, alsjeblieft, doe dit niet. Een braaf meisje genoemd worden als het echt nodig is, is iets waar ik tegen die tijd zorgwekkende steken van vreugde bij voelde, maar dit... Ik voelde hoe ik mijn lippen rondom de stokjes klemde terwijl mijn uitstekende tong een stille rebel vormde.

‘Sla jezelf nog een keer.’

Zelfs terwijl zich gedachten van woede in mijn hoofd vormden, was mijn hand alweer onderweg om zijn bevel op te volgen. Ik bedankte hem.

‘Zeg het me.’

Ik zuchtte. Opende mijn mond. Sloot hem. Probeerde het opnieuw. Opeens leken de stokjes mijn tanden in de weg te zitten toen ik probeerde te spreken, terwijl dat een paar seconden daarvoor nog niet het geval was.

De schaamte was hoorbaar zelfs als de eigenlijke woorden dat niet waren, met dank aan mijn geïmmobiliseerde tong. ‘Ik ben een klein, dom meisje.’

‘En kleine, domme meisjes steken hun tong uit, toch?’

Ik jammerde zacht, berustend in alles wat hij zei, wanhopig instemmend met alles wat hier een eind aan zou maken, want het was zo pijnlijk en zo vernederend.

‘Kun je ook je tong uitsteken en sputtergeluidjes maken?’

Ik raaskalde, mijn woorden compleet onverstaanbaar afgezien van de lispelende toon van wanhoop. ‘Nee, nee, dat kan ik niet.’

‘Probeer het,’ siste hij me toe.

Tanden op elkaar, Sophie, en dan is het snel voorbij. Erger dan dit kan het niet worden. De tranen liepen over mijn gezicht toen ik het probeerde. Wanhopig, herhaaldelijk. Ik blies lucht uit mijn mond, zielig snuivend, mijn lippen niet getuit en niet tuitbaar, hopend dat dit bijna ten einde was en dat ik mijn pijnlijke kaken zou kunnen sluiten.

Natuurlijk werd het toen alleen maar erger.

‘Breng een hand tussen je benen. Wat voel je?’

Ik bloosde. Ik wist dat ik, ondanks alles, nat was. Terwijl ik mijzelf sloeg, werd het geluid van mijn natte handpalm steeds harder en het verraadde me, zelfs zonder het glinsterende bewijs ervan op mijn vingers...

‘Te verlegen om het te zeggen? Druk je vingers tegen die uitgestoken tong van je. Proef jezelf. Vertel op.’

Ik bewoog mijn hand naar mijn pijnlijke mond en verplaatste de smaak van het lichaamsverraad van mijn hersenen naar mijn bonzende tong. Met mijn tanden op elkaar geklemd, vertelde ik hem wat hij allang wist. ‘Ik ben nat.’

‘Wat?’

Op dat moment verafschuwde ik James, ook al wilde ik hem gehoorzamen. Ik wilde hem verslaan met mijn onderdanigheid. In mijn hoofd was dit een competitie die ik alleen kon winnen door nu geen slappeling te zijn. Begon ik te ijlen? Waarschijnlijk. Ik geef het gebrek aan bloedtoevoer naar mijn tong de schuld. Door op elkaar geklemde tanden, beet ik hem de woorden toe: ‘Ik ben nat.’

‘Goed zo, meisje.’

Mijn afschuw verdween en ik voelde hoe een uitbarsting van trots mij vervulde, net voor een lichte steek van paniek mij raakte over hoe geconditioneerd ik aan het worden was.

‘Laat jezelf nu klaarkomen. Zodra je dat voor elkaar hebt gekregen, mag je alle klemmen verwijderen.’

Ik weet eerlijk gezegd niet of het beter of slechter was geweest als ik makkelijk zou zijn klaargekomen met betrekking tot zijn behandeling van mij. Voor wat het waard is, de pijn in mijn tong en de moeite die het kostte om het kwijl weg te slikken, gepaard gaande met een diepgeworteld gevoel van vernedering en medelijden, zorgden ervoor dat ik afgeleid was en niet in staat om gemakkelijk te komen. Toen ik hem smeekte om mijn orgasme, met een hoge piepstem, wanhopig en onverstaanbaar en mijn lijf rauw van de pijn, voelde het alsof hij me volledig gestript had. Ik was volledig van hem, in goede en in slechte tijden, en ik zou nooit meer een dergelijke fout maken.