Dagboek van een submissive(86)

Ik voelde angst op de bodem van mijn maag, opwinding, en – belachelijk genoeg – het soort adrenaline-uitbarsting dat ik altijd krijg als me iets wordt gegeven waar ik naartoe moet werken. Ja, ik ben een echte journaliste. Mijn lichaam verlangde er al hevig naar om klaar te komen. Ik was zo competitief ingesteld dat ik dit ging proberen en me er ongeacht wat dan ook doorheen zou slepen. Ik kon dit. De pijn kon niet zo heel lang meer duren. Mijn stem was vlak, maar, zoals ik graag denk, redelijk verzekerd.

‘Ja, meneer.’

‘Mooi. Nou, aangezien we tot nu toe niet hebben geteld, denk ik dat we ervan uitgaan dat ik je twintig keer gemept heb. Klinkt dat redelijk? Als we doortellen tot honderd, lijkt me dat rechtvaardig.’

Het was het ritme dat het hem deed. Zelfs met de pijn – en geloof me, het was het soort pijn dat ik nooit eerder had gevoeld – het verraderlijke ritme van zijn klappen had een warme uitwerking op mijn lichaam. Hij beval me de klappen af te tellen en hem voor elke klap te bedanken. Zijn tempo lag zo hoog dat ik de bedankjes haperend en zo snel als ik kon uitbracht. Bij slag drieënzestig veranderden de sensaties. Hij sloeg me, harder dan hij me tot dan toe geslagen had, maar het hout dat doel trof, bracht een nat soort klank teweeg. Duidelijk de klank van mijn opwinding. Met elke slag werd het duidelijker, totdat ik mijn ogen sloot van schaamte. Mijn tranen van pijn stroomden nog steeds onder mijn gesloten oogleden vandaan. Toch bewees de steeds groter wordende natte plek waar ik in kronkelde, die ondanks mijn hersenen die dit tegenspraken de achterkant van mijn bovenbenen en mijn kont van een coating voorzag, dat dit op celniveau voor mij werkte.

Bij slag negenenzestig opende ik mijn ogen en ik zag hoe hij opnieuw uithaalde terwijl ik nog steeds naar adem snakte. Er liep een sliert vocht van tussen mijn benen naar de pollepel terwijl hij de lepel naar achteren haalde. Het zichtbare bewijs van hoeveel deze pijn me opwond, bracht een shockeffect bij me teweeg en even leken mijn hersenen bevroren. Toen hij me opnieuw sloeg, kon ik me het aantal niet herinneren. Waren we bij negenenzestig en was dit zeventig? Of was dit negenenzestig? Shit. Ik gokte: ‘Negenenzestig, dankjewel’. Hij schudde uit ongenoegen zijn hoofd en zei me dat we terug naar zestig zouden gaan om de fout ongedaan te maken. Ik moest op mijn lip bijten om mezelf ervan te weerhouden te gaan snikken bij de gedachte aan negen extra slagen.

Tegen de tijd dat we bij de vijfentachtig waren, was hij van slaghoek veranderd waardoor elke slag de maximale uitwerking op mijn klit had. Het was de meest intense behandeling die ik ooit had ontvangen en mijn lichaam was zich al aan het opwerken naar een orgasme met een sterkte waarvoor ik vreesde. Terwijl we onverbiddelijk op de honderd afstevenden was mijn ademhaling rafelig, kwam er van mijn tepels waarop de wasknijpers nog steeds prijkten een jengelende pijn en trilden mijn bovenbenen terwijl ik richting mijn climax ging.

Bij de honderdste slag kwam ik tot een orgasme. Ik zou normaal gesproken van afkeuring met mijn ogen gerold hebben vanwege het feit dat ik veranderd was in een belachelijke stereotypering van vunzige en kinky conditionering, ware het niet dat het me op dit moment geen bal uitmaakte nadat ik doorstaan had wat ik doorstaan had, nadat elk greintje gevoel uit mijn lichaam was gewrongen. Ik wilde zo wanhopig graag klaarkomen dat het me helemaal in zijn bezit had. Het was alles wat ik kon proeven, kon ruiken en het voelde alsof ik het harder nodig had dan ademhalen.

Mijn orgasme was wreed en pijnlijk waardoor ik me heen en weer wilde bewegen in mijn boeien, zodat ik er striemen rondom mijn polsen en enkels aan overhield die ik de komende dagen met lange mouwen en broekspijpen moest zien te verbergen. De hartstochtelijke geluiden die achter uit mijn keel kwamen, klonken niet als mezelf en toen ik kwam, mijn kloppende orgasme in golven om de lepel heen, moest James de achterkant van de stoel vastgrijpen omdat ik op het punt stond zowel de stoel als mezelf om te laten kieperen door de kracht van mijn bewegingen.

Toen ik weer terug op aarde kwam, leek het alsof ik uit een trance was gekomen, nog huiverend door de naschokken van de intensiteit van wat er daarvoor was. Hij maakte zijn broek los en kwam naar me toe. Hij stootte ruw bij me naar binnen, gooide z’n gewicht op mijn nog steeds kloppende, opgezwollen, gekneusde en pijnlijke kern. Ik kon een schreeuw niet onderdrukken. Hij begon me te neuken, een wrede herinnering aan het ritme van de pollepel slechts een paar minuten geleden met de sensaties zo pijnlijk en intens dat ik onder hem bokte, alles deed om hem van me af te kunnen duwen, zonder enig succes vanwege de handboeien en het touw om mijn enkels.

Hij veranderde van houding, kwam nog dieper bij me naar binnen en hield toen even op met bewegen. Hij ankerde zijn handen vast in mijn haar en kuste me diep. Hij beet hard op mijn onderlip tot ik ervan overtuigd was dat ik bloed proefde. Zijn vingers draaiden aan de wasknijpers op mijn tepels, om ze strakker te zetten totdat het voelde alsof mijn hele lichaam in vuur en vlam stond. Ik snikte hartverscheurend, tranen stroomden over mijn gezicht en toen hij verder neukte, fluisterde hij: ‘Je kwam klaar bij slag 109 omdat we teruggingen toen je verkeerd geteld had. Je hebt je deadline gemist.’