Dagboek van een submissive(87)
Door een waas van pijn en intens genot realiseerde ik me precies wat dit betekende. En ik beefde, wetende dat mijn grenzen de komende minuten, uren, dagen – voor zo lang als hij wilde – verder opgerekt zouden worden, me brengend op plaatsen waar ik nooit eerder geweest was.
Geen als, geen maar, geen misschien. Een deadline mis je niet.
De dagen die volgden waren de meest uitdagende van mijn leven. Hij gebruikte me, misbruikte me, vernederde me. Hij maakte me aan het huilen, bezorgde me pijn, zocht mijn grenzen op. Hij brak me nooit maar er waren momenten dat het voelde alsof hij dat probeerde. Hij neukte me, wanneer hij wilde, hoe hij wilde, en als ik zo uitgeput was dat ik de energie niet meer op kon brengen om iets anders te doen dan gewoon liggen, een neukgat voor zijn genot, sloeg hij me in mijn gezicht en trok aan mijn haar zodat ik met mijn vermoeide lijf in beweging zou komen. Tegen de tijd dat hij klaar was, had ik overal striemen en blauwe plekken, mijn lichaam een abstract canvas dat onze tijd samen weergaf. De bijtplekken op mijn borsten, het boze rood van mijn gepijnigde tepels, de blauwe plekken op mijn bovenarmen, kriskras over mijn beide billen rode striemen die me lieten kronkelen, die me nog weken daarna nat maakten als ik dacht aan wat er was gebeurd, zijn sperma droogde in mijn haar en op mijn borsten. Tegen het einde hadden de sporen van tranen mijn zorgvuldig opgebrachte make-up weggewassen en zag mijn haar er niet meer uit. Ik zag er niet uit. Hij had mijn verdediging met de grond gelijkgemaakt.
Het was bevrijdend, een verlossing en ook, op bepaalde momenten, angstaanjagend. Hij duwde me tot precies op het randje van wat nog acceptabel voor me was. Terwijl de uren en dagen voorbijgingen, was hij de enige om wie ik gaf – hem plezieren, hem bevredigen, niets doen wat hem een reden gaf me te bestraffen. Hij was mijn wereld en voor de eerste keer begreep ik werkelijk het soort onderwerping dat bezit van je neemt want voor de eerste keer ooit had de stem achter in mijn hoofd, die schande over me uitriep en die me vroeg waarom ik dit deed, er het zwijgen toe gedaan. Ik voelde me verbonden met hem op een manier die ik nooit met een andere persoon had gevoeld – hij begreep me volledig, zelfs als ik mezelf niet begreep. Terwijl ik snikte, hem smeekte te stoppen met de cane, hem indringend vertelde dat ik niet meer kon en hij toch gewoon doorging, haatte ik hem. Maar hij trok mijn gezicht naar het zijne, zijn handen hard op mijn kin en, terwijl ik naar hem staarde met haat in mijn ogen, vroeg hij me of ik mijn stopwoord nog wist. Door mijn op elkaar geklemde kaken zei ik ja en terwijl ik in tweestrijd stond tussen koppige trots en een competitieve geest waardoor ik stil werd, liet hij me smeken hem te hervatten voordat hij opnieuw begon. Hij sloeg me met de cane totdat het zo’n pijn deed dat ik niet meer kon ademen, totdat ik ervan overtuigd was dat ik bloedde, en toen hij voelde dat ik niet meer kon, liet hij zijn vinger nonchalant langs mijn doos glijden. Ik kwam klaar door deze zachter dan zachte aanraking en toen ik terugkwam, voldaan maar ook verward over hoe het slaan met de cane zo’n wreed orgasme kon opwekken, zag ik hem glimlachend op me neerkijken terwijl hij vooroverboog om me zachtjes te kussen voordat hij me vertelde dat ik gestraft moest worden voor het klaarkomen zonder toestemming.
Toen hij eindelijk klaar met me was, lijnde hij me als een dier aan de poot van het bed aan met mijn polsen op mijn rug vastgebonden en liet hij me de slaap der uitgeputten slapen, opgerold in een onhandige houding terwijl ik onbewust een lichaamsdeel probeerde te vinden waar ik comfortabel op kon liggen.
Het mag vreemd klinken dat zulke wreedheden en vernederingen me überhaupt op de gedachte brachten, maar tegen het eind van ons weekend wist ik dat ik was gaan houden van deze slimme, zachtaardige man met een kronkel in zijn hoofd. De man die boos werd op mensen die wreed tegen dieren waren, maar er plezier in schiep om zelf afschuwelijke dingen met mij te doen. Hij begreep die delen van mij die ik zelf haast niet kon uitspreken en kreeg het voor elkaar ze te ontlokken waardoor ik verbazingwekkende en verlossende dingen kon bereiken en doorstaan. De intensiteit ervan ontnam me de adem – het was alsof niemand me ooit beter had gekend dan hij. Niemand anders kon mijn natuur, mijn persoonlijkheid beter begrijpen.
16
Wat er gebeurt na de meest intense seksuele ervaring van je leven, een ervaring waarvan je de pijn dagen later nog voelt, zowel mentaal als fysiek?
Nou, zoals het ernaar uitzag helemaal niets.
Toen we afscheid namen, was hij stil, maar niet stiller dan anders bij het vooruitzicht dat we allebei weer terug-gingen naar ons eigen leven, dat het weekend voorbij was en de werkweek weer was begonnen. Dat dacht ik tenminste toen ik op mijn tenen ging staan om hem te zoenen en genoot van de warmte van zijn omhelzing, waarna we ieder onze eigen weg gingen.