Dagboek van een beschermengel(92)

Ik had vooral veel vragen voor James. Gaia vertelde me wat Toby zoal deed, vooral omdat ik als een jaloerse ex-vrouw maar bleef doorvragen over de romantiek in zijn leven, die tot mijn vreugde nul komma nul was. Ten slotte wendde ik me tot James.

‘Ik wil graag dat je het eerlijk zegt,’ zei ik. ‘Is er iets veranderd voor Theo door wat ik heb gedaan? Hij ziet er slechter uit dan voordat Margot vertrok.’

James bestudeerde de vloer. ‘Ik denk dat we een lange adem nodig hebben voor dit soort dingen.’

Ik keek Gaia vragend aan.

‘Toby is een goede vader,’ zei ze iets te troostend. ‘Hij houdt de jongen aardig in toom. En James is de beste engel die een kind zich kan wensen.’ Ze gaf hem een klopje op zijn knie. ‘Theo reageert zo nu en dan op James’ aanwezigheid, wat een goed teken is. En soms, als James tegen hem praat terwijl hij slaapt, geeft Theo antwoord.’

Ik keek James verheugd aan. ‘Wat fantastisch! Wat zegt hij dan?’

James haalde zijn schouders op. ‘Een zinnetje uit een songtekst van Megadeth, de tafel van twaalf, een paar woorden uit een aflevering van Batman…’

Gaia en James schoten opnieuw in de lach. Ik lachte mee als een boer die kiespijn heeft. Het was nog steeds niet bewezen dat wie dan ook profijt had bij wat ik had gedaan, terwijl ik er een hoge prijs voor moest betalen.



De dingen werden er niet beter op. Theo kwam pas na middernacht thuis, sliep op kerstochtend lang uit, kwam toen met de smoes dat hij zijn Sega-spelletje bij Harry had laten liggen en verdween voor de rest van de middag. Zes dagen later, toen Margot op het punt stond om terug te vliegen naar Sydney, had ze Theo hooguit viermaal gesproken, ongeveer als volgt: Margot: ‘Hé, Theo, de Knicks spelen overmorgen. Zullen we erheen gaan?’

Theo: ‘Uh.’

Margot: ‘Lieverd, is dat een plakplaatje of een echte tatoeage?’

Theo: ‘Muh.’

Margot: ‘Theo, het is één uur ’s nachts. Je vader zei dat je om acht uur thuis moest zijn. Hoe zit dat?’

Theo: ‘Nuh.’

Margot: ‘Tot kijk, Theo. Ik stuur je het ticket toe en dan spreken we elkaar weer, oké?’ Stilte.



Gaia en James verzekerden me dat ze zouden doen wat ze konden om Theo te beschermen tegen het lot dat ik had voorzien. Maar toen Margot de zomer daarop terugkwam, was Theo vijfmaal in het ziekenhuis beland wegens drankmisbruik. Hij was ook gearresteerd. Hij was pas dertien.

Ik vertelde haar steeds opnieuw het verhaal van de jeugdgevangenis.

‘Weet je nog, Margot?’ zei ik dan. ‘Weet je nog wat ik je heb verteld toen je in Riverstone zat?’ En weer vertelde ik haar de hartverscheurende dingen die Theo had meegemaakt, en meestal begon ik dan te huilen en kwam James naar me toe om me te troosten. Op een keer vertelde hij me dat hij een bericht in zijn vleugels had gekregen dat alles wat Theo had meegemaakt hem uiteindelijk zou maken tot de man die hij moest worden, dat het allemaal ergens goed voor was.

Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem te vertellen dat ik precies wist wat er van Theo terecht zou komen. Grogor had erop toegezien dat ik een volledig, schrijnend beeld te zien had gekregen van Theo als volwassene.

Maar dan, een doorbraak. Ik herhaalde voor de honderdste keer wat er was gebeurd, toen Margot me midden in mijn verhaal onderbrak. Ze zat samen met Theo aan de keukentafel een eitje te eten en toast te smeren.

‘Hoor eens, Theo,’ zei ze bedachtzaam. ‘Heb ik je ooit verteld dat ik als kind acht jaar in een weeshuis heb gezeten?’

Hij keek haar vragend aan. ‘Nee?’

‘O.’

Ze nam een hap toast. Hij bleef haar aankijken. ‘Waarom zat je in een weeshuis?’

Langzaam kauwend dacht ze daarover na. ‘Ik weet het niet precies. Volgens mij zijn mijn ouders omgekomen bij een bomexplosie.’

‘Een bomexplosie?’

‘Ja, ik geloof van wel. Ik weet het niet meer zo goed. Ik was nog maar heel klein. En ik was net zo oud als jij toen ik eindelijk wegliep uit het weeshuis.’

Dat wekte Theo’s nieuwsgierigheid. Hij tuurde naar de tafel en sprak gehaast. ‘Waarom ben je weggelopen? Hebben ze je niet te pakken gekregen?’

En ze vertelde hem, zonder ook maar iets achter te houden, dat haar eerste vluchtpoging was geëindigd in een pak slaag dat bijna haar dood was geworden, dat ze in de graftombe was opgesloten – op dit punt liet hij haar tot in de kleinste details vertellen over de verschrikkingen van dat hok – dat ze bij haar tweede ontsnappingspoging opnieuw was gepakt en toen Hilda had geconfronteerd met haar betoog over Marnie.

Theo staarde zijn moeder met grote ogen aan.

Stel vragen over de jeugdgevangenis, drong ik aan.

Ze keek hem aan. ‘Dat was niet de eerste keer dat ik geslagen werd, Theo. En ook niet de laatste.’ Er welde een herinnering aan Seth bij haar op en haar ogen vulden zich met tranen. Ze dacht aan de baby die ze verloren had. James ging achter Theo staan en legde zijn arm om zijn schouder.