Dagboek van een beschermengel(105)

‘Mijn lichaam veranderde.’

Ze kwam dichterbij staan, haar gewaad uitwaaierend over het water. ‘Je veranderde in een serafijn. De hoogste rang onder de engelen, het leger van licht dat tussen hemel en hel in staat, als een zwaard in de hand van God.’

‘Wat zeg je?’

‘Als een zwaard in de hand van God,’ zei ze nadrukkelijk. ‘Een levend zwaard dat het licht scheidt van de duisternis. Dat is de reden waarom jij zoveel hebt moeten doormaken. Je kunt alleen een serafijn worden als je door het vuur der zuivering gaat. Door te lijden, zoals alleen iemand die terugkeert als zijn eigen beschermengel kan lijden.’

Ik voelde dat de knopen van verwarring zich ergens in mijn diepste wezen losrukten, en dat gevoel was zo heftig dat ik dubbelsloeg. De spanning viel van me af als een vlieger die door een stevige windvlaag omhoog wordt gejaagd. Nan gaf me de tijd om bij te komen en vervolgde: ‘Bij jouw terugkeer als engel was jouw heden tevens je verleden en als zodanig had je het vermogen om keuzes te maken, waarmee je zowel je sterfelijke als je onsterfelijke lot kon veranderen. Alles wat je hebt doorstaan leidde naar dit moment.’

‘Hoe zit het dan met Grogor?’ vroeg ik zachtjes. ‘En de deal die ik heb gesloten? Ik dacht dat ik naar de hel ging.’

‘Dat was wellicht het geval geweest als je het om puur egoïstische redenen had gedaan. Je verkoos echter om je eigen geluk op te geven voor dat van Theo. God wist dat jij tot de beste engelen van zijn schare behoorde. Je moest echter eerst leren om te vertrouwen.’

Hoewel ik haar stevig vasthield, viel ik alsnog in het water en net als al die jaren geleden hapte ik naar lucht. Ditmaal van opluchting, niet van schrik. Ik keek naar de weg door de heuvels.

‘Is dat dan niet de weg naar de hel?’

‘Integendeel.’

Toen ik enigszins bekomen was, keek ik haar in de ogen en stelde ik de vraag die me al die jaren niet had losgelaten, de vraag die al mijn belevenissen en elke dimensie van mijn spijt had onderstreept.

‘Waarom moest ik dit allemaal doormaken?’ vroeg ik zachtjes. ‘Waarom kon ik niet terugkeren als de beschermengel van een lieve, oude weduwe, of een beroemdheid of iemand met een rustig, leuk leven… Waarom kwam ik terug als de engel van Margot? Was dat een vergissing?’

‘Absoluut niet,’ zei Nan behoedzaam. ‘Je was uitverkoren als je eigen beschermengel omdat dat de enige manier was om je spirituele weg te voltooien. Het was de enige manier om uit te groeien tot wie je nu bent.’ Ze boog achterover en zei glimlachend: ‘Zwaarden worden niet in water gesmeed, Ruth. Er is vuur voor nodig.’



Ik keek naar de weg die voor me lag, naar het landschap om me heen. Ik dacht aan Toby. Zou ik hem ooit weerzien?

Nan kneep in mijn schouders. Vertrouwen, zei ze. Vertrouwen.

Ik knikte.

Oké, zei ik. Vooruit dan maar.

Ze liep met me mee de weg op en bleef bij me, helemaal tot het einde.

Een zwaard in de hand van God.