Crossfire - 2 Begeerd door jou(50)

Zijn glimlach deed rare dingen met me. Hij was al aangekleed, in een van zijn ongelooflijk sexy pakken, en zag er deze ochtend een stuk beter uit dan gisteravond. ‘Ik vind het leuk als je samen met mij stout bent. Vertel eens over dat concert van vrijdag.’

‘Het is een band die Six-Ninths heet. Meer weet ik niet. Wil je erheen?’

‘Het is geen kwestie van of ik er wel of niet heen wil. Als jij gaat, ga ik ook.’

Ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘Is dat zo? En als ik je nou niet had gevraagd?’

Hij pakte mijn hand en draaide zachtjes aan de ring aan mijn vinger. ‘Dan zou jij ook niet gaan.’

‘Pardon?’ Ik deed mijn haar achterover. Toen ik de vastberaden blik op zijn prachtige gezicht zag, ging ik overeind zitten. ‘Kom hier met die koffie. Ik heb cafeïne nodig voor ik je een schop geef.’

Gideon grijnsde en gaf me de kop.

‘Kijk niet zo naar me,’ waarschuwde ik hem. ‘Ik ben er echt niet blij mee dat je me vertelt dat ik ergens niet heen mag gaan.’

‘We hebben het in dit geval over een rockconcert en ik zei niet dat je er niet heen mocht, alleen dat je niet zonder mij mocht gaan. Het spijt me dat je het niet leuk vindt, maar zo zit het nu eenmaal.’

‘Wie zegt dat het rock is? Misschien is het wel klassiek. Of Keltisch. Of pop.’

‘Six-Ninths heeft een contract bij Vidal Records.’

‘O.’ Vidal Records werd geleid door Gideons stiefvader, Christopher Vidal sr., maar Gideon had er een meerderheidsbelang in. Ik vroeg me af hoe het zo was gelopen dat Gideon het familiebedrijf van zijn stiefvader over had kunnen nemen. Ik begreep dat wat de reden ook was, het ook de reden was dat Gideons halfbroer, Christopher jr., hem zo hartgrondig haatte.

‘Ik heb video’s gezien van hun optredens toen ze nog niet getekend hadden,’ zei hij droog. ‘Ik neem geen risico met jou in zo’n mensenmassa.’

Ik slikte een grote slok koffie door. ‘Ik begrijp het, maar je kunt me niet commanderen.’

‘O nee? Sst.’ Hij legde zijn vingers op mijn lippen. ‘Geen gemaar. Ik ben geen tiran. Ik maak me misschien af en toe zorgen, maar als je verstandig bent, accepteer je dat.’

Ik duwde zijn hand weg. ‘En met “verstandig” bedoel je dat wat jij besluit het beste is?’

‘Uiteraard.’

‘Dat is bullshit.’

Hij stond op. ‘We gaan geen ruziemaken over een hypothetische situatie. Jij vroeg of ik meeging naar het concert op vrijdag en ik zei ja. Er is niks om ruzie over te maken.’

Ik zette mijn koffie op het nachtkastje, schopte het dekbed van me af en gleed uit bed. ‘Ik moet mijn eigen leven kunnen leiden, Gideon. Ik moet nog steeds mij zijn, anders gaat dit niet werken.’

‘En ik moet ook mij zijn. Ik ben niet de enige die water bij de wijn moet doen.’

Dat raakte me diep. Hij had geen ongelijk. Ik had het recht om van hem te verwachten dat hij me de ruimte zou geven, maar hij had het recht om de man te zijn die hij was. Ik moest me aanpassen aan het feit dat hij ook zo zijn triggers had. ‘En als ik een avondje wil gaan stappen met mijn vrienden?’

Hij nam mijn kin in beide handen vast en kuste mijn voorhoofd. ‘Dan kun je de limousine nemen en alleen naar clubs gaan die van mij zijn.’

‘Zodat je me kunt laten bespioneren door je beveiligingsmensen?’

‘Een oogje in het zeil houden,’ verbeterde hij me, en liet zijn lippen over mijn voorhoofd glijden. ‘Is dat zo vreselijk, engel? Is het zo onvergeeflijk dat ik er een hekel aan heb om mijn ogen van je af te halen?’

‘Je moet de dingen niet omdraaien.’

Hij duwde mijn hoofd achterover en keek op me neer met harde, vastberaden ogen. ‘Je moet begrijpen dat zelfs wanneer je de limo neemt en alleen naar mijn clubs gaat, ik nog altijd gek word totdat je weer thuis bent. Als dat betekent dat jij ook een beetje gek wordt van mijn voorzorgsmaatregelen, is dat dan niet een kwestie van geven en nemen?’

Ik gromde. ‘Hoe kun je iets onredelijks toch zo redelijk laten klinken?’

‘Het is een gave.’

Ik pakte zijn heerlijke, superstrakke kontje met beide handen vast en kneep erin. ‘Ik heb meer koffie nodig om met jouw gave te kunnen omgaan, kanjer.’



Het was intussen een soort traditie geworden dat Mark, zijn partner Steven en ik op woensdag samen ergens gingen lunchen. Toen Mark en ik aankwamen bij het kleine restaurant dat hij had uitgekozen en Shawna met Steven op ons stond te wachten, was ik echt geroerd. Mark en ik hadden een heel professionele relatie, maar op de een of andere manier hadden we het toch persoonlijk weten te maken en dat betekende veel voor me.

‘Ik ben zo jaloers op je bruine kleurtje,’ zei Shawna. Ze was informeel en vlot gekleed in een spijkerbroek, een topje met versiersels en een doorzichtig sjaaltje. ‘Ik word alleen maar rood van de zon, en ik krijg er sproeten van.’