Briljant idee(54)

Zelfs als hij had gewild, had Jax niets kunnen uitbrengen. De woorden bleven steken in zijn keel: beschuldigende woorden, woorden van ongeloof. Zijn vader was altijd al goed geweest in verhalen ophangen.

‘Het eerste halfjaar hier was verschrikkelijk. Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik dacht dat het leven niets meer waard was en dat ik geprobeerd heb er een einde aan te maken. Dat mislukte, net als alle andere dingen in mijn leven. Toen kwam je moeder langs die vertelde dat jij de mijn had geërfd en hoe mijn gevangenisstraf jouw zakenkansen in Melbourne beïnvloed had. Toen heb ik besloten om alle contact met jou te verbreken, voor je eigen bestwil. Ik was je genoeg tot last geweest. Je had mij niet nodig en ik jou niet.’

Denver klemde zijn lippen op elkaar alsof hij te veel had gezegd, en toen schudde hij zijn hoofd. ‘Maar dat was ook weer gelogen, want ik had je wel nodig. Ik heb je altijd nodig gehad. Jij bent het enige goede in mijn leven.’

Jax negeerde een vlaag van hoop. Denver stond erom bekend dat hij mooie praatjes had. ‘En mama dan?’

Er trok een schaduw over Denvers gezicht. ‘Ik heb tegen haar gezegd dat ze ervandoor moest gaan. Ik had haar leven al genoeg verpest. Ze verdiende beter.’

Overrompeld staarde hij zijn vader aan, die oprechte emoties toonde, wat hij niet voor mogelijk had gehouden. Als zijn vader dat kon, waarom hij dan niet? Te lang had hij zijn emoties onderdrukt en was zijn wrok toegenomen, terwijl hij zich gewoon had laten leiden door angst, net als zijn vader. Zijn liefde voor Ruby was echt, een diepe oprechte emotie.

Ironisch genoeg was hij bang geweest dat hij net als zijn vader emotioneel afgesloten was en met niemand echt een band had, behalve met zichzelf. Het besef dat Denver wel om hem gaf, bewees dat Maroney-mannen wel gevoelig konden zijn.

‘Waarvoor ben je hier, Jax?’

Hij dacht zorgvuldig na over zijn antwoord, nog niet in staat om alles te vergeven. ‘Tien jaar is lang, pap. Tijden veranderen. Hopelijk kunnen mensen dat ook.’

Daarop knikte Denver. ‘Ik heb geen idee wanneer mijn zaak voorkomt of wat de uitkomst wordt, maar als ik vrijkom, begin ik opnieuw en maak ik alles goed.’

Het was een begin. Als het maar niet betekende dat zijn naam weer door het slijk gehaald zou worden. Jax zat er nu niet op te wachten dat zijn vaders reputatie alles wat hij bereikt had, zou verpesten.

‘Ik ga de stad uit, zoek het rustigste plaatsje dat ik kan vinden en verander mijn naam, zodat ik een rustig leven kan leiden. Als ik geluk heb, heeft je moeder nog geen ander en vindt ze me weer, zodat ik haar eindelijk gelukkig kan maken.’

Na alle leugens die Denver zijn vrienden had verteld voor hij ze opgelicht had, vond Jax het moeilijk om zijn vader nu te geloven, maar hij hoopte dat hij zijn plannen zou doorzetten. ‘Veel succes, pap.’

Met trillende hand hing Denver de hoorn op, maar op het laatste moment griste hij hem terug. ‘Ik beloof dat ik uit je buurt blijf, jongen.’

Jax had genoeg van zijn vaders loze beloftes gehoord, maar na wat hij vandaag te weten was gekomen, was hij in een goede bui. ‘We zien wel hoe het loopt als je vrijkomt en dat plaatsje op het platteland vindt.’

Denver knikte, hing op, en gebaarde naar de bewaker.

Toen zijn vader wegliep, voelde Jax zich opgelucht, alsof er een last van zijn schouders was gevallen. Maroney-mannen waren wel in staat om hun leven te beteren. Nu moest hij zijn vrouw daar nog van zien te overtuigen.





Ruby had overwogen de sloten te laten vervangen tijdens Jax’ afwezigheid. Kinderachtig, maar ze had niet meer helder kunnen nadenken. En het besef dat ze misschien wat overdreven had gereageerd, hielp niet. Hoe meer ze erover nadacht, hoe meer ze zich schaamde. Wat had ze eigenlijk verwacht? Ze kenden elkaar nauwelijks toen ze overhaast aan een schijnhuwelijk waren begonnen dat op wonderbaarlijke wijze was uitgegroeid tot meer, en dan verwachtte zij een ring die voor een levenslange verbintenis stond? Als hij terug was, zou ze haar excuses kunnen aanbieden. Maar dat ging ze niet doen. Ze hadden een zakelijke overeenkomst waarvan liefde geen onderdeel uitmaakte. Daarbij had ze geen tijd om te gaan zitten wachten in de hoop dat hij meer zou gaan voelen. Ze hield van hem en ze wilde dat die liefde beantwoord werd. Nu. Niet ooit een keer, als het al zou gebeuren. Daar nam ze geen genoegen mee. Ze verdiende meer. En dat wilde ze ook, ze wilde hem helemaal.



Net als elke nacht de afgelopen week kon ze niet slapen. Daarom gooide ze de dekens van zich af en trok haar badjas aan. Misschien kon werk haar gedachten afleiden van haar toekomstige ex-man. Op blote voeten liep ze naar beneden, waar ze de ijzeren deur openduwde en de verlichte gang doorliep naar haar werkruimte. Net toen ze naar binnen wilde gaan, pakte iemand haar bij haar schouder, en ze gilde.