Hij gaf geen krimp hij haar zielige verhaal. Emotionele smeekbedes deden hem allang niets meer. Plagend wreef hij zijn duim en wijsvinger over elkaar.
Haar lippen vormden een strakke lijn. ‘Ik hoop dat dat niet is wat ik denk dat het is.’
Wat denk je dat het is?’
“s Werelds kleinste viool.’
Hij kon het niet laten om te grinniken toen hij haar opstandige blik zag. ‘Slim en sensationeel.’
Toen ze hem uitschold, lachte hij alleen maar harder. ‘Vat het niet persoonlijk op, maar ik kwam hier vanavond om een zakendeal te bespreken met je zus.’
Ze schudde haar hoofd, waarbij haar blonde haar in verleidelijke gouden golven over haar schouders danste. ‘Ze is niet geïnteresseerd.’
‘Ze heeft mijn aanbod nog niet gehoord.’
Daarop antwoordde ze: ‘Ik heb de komende maanden de leiding, dus je kunt het tegen mij zeggen.’
‘Jij?’
Zijn spottende toon deed haar haren rechtovereind staan en dat kon hij haar niet kwalijk nemen. Maar dacht ze nou echt dat hij zaken zou doen met een hippie? Ook al was ze dan een creatief genie, hij wist zeker dat Sapphire het brein was achter de zaak.
‘Sapphie heeft drie maanden verlof op doktersadvies, daarom heb ik het overgenomen.’
Drie maanden? Zolang kon hij niet wachten. Hij had hoogstens een paar weken voor Seaborn’s financiën dusdanig kelderden dat het de investering niet meer waard zou zijn om ze over te nemen. Deze kans kon hij niet laten schieten. Met de overname van de Seabornmijn zou Maroney Mine de grootste zijn van de hele westkust, waarna hij zou kunnen uitbreiden naar het oosten en de rest van de wereld.
De enige reden dat hij was teruggekomen naar Melbourne was om Maroney Mine hogerop te krijgen. Internationaal. En hij liet zich door niets of niemand in de weg staan. Hij had die mijn nodig.
Hij drukte zijn vingertoppen tegen elkaar en liet ze tegen zijn borst leunen. ‘In dat geval, noem je prijs.’
Haar ogen werden groot van verbazing. ‘Voor?’
‘De Seaborn-mijn.’
Daarop lachte ze, maar er klonk geen plezier in door. ‘Droom maar lekker verder.’
Hij boog zich voorover en liet zijn ellebogen op zijn knieën rusten. 'Jij droomt als je ook maar een seconde denkt dat jij kunt bereiken wat je zus niet is gelukt.’
Met gebalde vuisten vroeg ze: ‘En wat is dat dan?’
‘Seaborn’s succesvol maken.’
Nog net wist hij een boek te ontwijken.
Ruby was nooit gewelddadig geweest, maar blijkbaar zat het wel in haar, aangezien ze het eerste wat binnen handbereik lag gepakt had en naar het onuitstaanbare grote hoofd van Jax Maroney had geslingerd. Helaas was ze nooit goed geweest in sport en miste ze.
‘Je bent wel opvliegend.’ Hij pakte het boek op en bestudeerde traag de achterkant, om haar tijd te geven zich te herpakken.
Het werkte niet. Haar wangen werden rood van woede en ze moest diep ademhalen voor ze weer in staat was om iets te zeggen. ‘En jij beeldt je wel wat in,’ zei ze, waarna ze haar handen ineen sloeg en haar hoofd schudde. ‘Seaborn’s overnemen? Je maakt zeker een grap?’
Toen stond hij zo snel op dat haar hoofd achterover schoot. ‘Ik maak geen grappen en heb geen tijd voor spelletjes.’
Hij liep om het antieke salontafeltje heen dat ze in een tweedehandszaak op de kop had getikt en torende boven haar uit. Alsof dat haar intimideerde. Ze sprong overeind en kwam tegenover hem te staan. Helaas was hij met zijn een meter negentig nog steeds groter dan zij met haar een meter drieënzeventig, en ze wilde dat ze haar hakken had aangehouden.
‘Als je net zo slim bent als je zus, zul je inzien dat Seaborn’s nog een maand of maximaal twee te gaan heeft voor jullie ten onder gaan.’
Zijn mond vormde een ergerlijke sardonische grijns. ‘Ik bied je een gunstige uitweg. Jij kunt je kostbare sieraden blijven maken. Het enige wat verandert, is dat je van mij bent.’
Haar hand jeukte om die grijns van zijn gezicht te vegen.
Hij verbeterde zich: ‘Dat je mijn van mij is.’
De benarde positie van het familiebedrijf deed haar maag ineenkrimpen, maar ze zou niet laten blijken hoe verleidelijk zijn aanbod klonk.
‘Daar heb ik maar één ding op te zeggen.’
De triomfantelijke glinstering deed haar nog meer van haar reactie genieten.
‘Over mijn lijk.’
Hoofdstuk 3
Pas na tien minuten ijsberen nadat Jax vertrokken was, zakte Ruby’s bloeddruk een beetje. Ze was nooit opvliegend of theatraal geweest, maar het afgelopen halfuur had ze zich bijna tot beide laten verleiden.
Wie dacht Jax Maroney eigenlijk wel dat hij was? Door haar woede over zijn voorstel, was ze vergeten te vragen hoe hij op de gastenlijst was gekomen. Waarschijnlijk door iemand om te kopen, net zoals zijn vader zou doen. Was dat gemeen? Misschien wel, maar ze was niet in een aardige bui.