Woest griste ze de inventarislijst van die avond achter de balie vandaan en bestudeerde hem nog een keer, in de hoop dat er door een wonder meer verkocht-stickers bij waren gekomen. Helaas was er niets veranderd. Wat ze wel verdiend hadden, dekte nauwelijks de kosten van de edelstenen. Haar vingers verkrampten en ze verkreukelde het papier en smeet het terug op de balie. Tranen van onmacht prikten in haar ogen, terwijl ze de lijst probeerde glad te strijken zodat Opal niet door zou hebben hoe ernstig de situatie was.
Toen Sapphie met gedwongen verlof was gegaan, was hun nicht komen helpen. Opal had haar geliefde mijn achter moeten laten om een soort manusje-van-alles te worden. Zonder haar had Ruby de zaak nooit draaiende kunnen houden, en ze was dan ook van plan om haar een gul cadeau - een ring en bijpassende oorbellen van opaal - te geven als haar taak er hier op zat. Maar zoals het nu ging, zou ze zich niet eens de zetting kunnen veroorloven, laat staan de zeldzame zwarte opalen die ze in gedachten had.
Haar maag kromp ineen toen ze de bovenste la achter de balie opentrok en er een envelop uithaalde. Ze zag er nog net zo tegenop om hem open te maken als toen hij die middag bezorgd was. Maar ze had de lancering niet willen verpesten. Dat was haar excuus geweest. Nu had ze geen excuus meer, dus scheurde ze hem open. Het liefst zou ze de inhoud ook verscheuren voor ze hem kon lezen. Maar dat zou niets veranderen aan de situatie: Seaborn’s zat diep in de schulden en had snel geld nodig.
Het briefhoofd van de bank leek haar te tarten toen ze een blik op de documenten wierp, en de exorbitante cijfers leken te draaien voor haar ogen.
Ze kon het Sapphie moeilijk kwalijk nemen dat ze een hypotheek had genomen op de showroom en het appartement om de enorme ziekenhuisrekeningen van hun moeder te kunnen betalen. Als zij de waarheid had geweten, had ze hetzelfde gedaan, alles om tijd te winnen en nog een kans te hebben om het bedrijf te redden.
Nu de schuldeisers hun geld wilden, liepen ze het risico om datgene kwijt te raken wat Sapphie haar moeder had beloofd te redden. Dat kon ze niet laten gebeuren. In geen geval. Er moest iets zijn wat ze kon doen.
Terneergeslagen sjokte ze naar haar werkruimte die weggestopt was in een hoekje. Ze kon niet ontwerpen als ze zo somber was, maar ze moest nog wat dingen sorteren. Aangezien ze toch niet zou slapen vannacht, kon ze net zo goed bezig blijven.
Jax deed de deur naar zijn appartement open, plaatste zijn iPod in de docking station en drukte op play. Het gedreun van de bas was overweldigend, precies wat hij nodig had om zijn hoofd leeg te maken. Het geluid knalde door het appartement en in de open woonkamer klonk het zo hard dat je trommelvliezen bijna knapten. De beat dreunde door zijn lichaam. Hard. Dit hielp hem om de spanning van de afgelopen paar uur van zich af te schudden. Hij wierp zijn colbertje op de bank, liep naar de bar, schonk zichzelf een dubbele whiskey in en sloeg die achterover. De oorverdovende riffs die uit de hypermoderne installatie kwamen, sloten aan bij zijn stemming: rauw, dissonant, doordringend.
Met een knal zette hij zijn glas neer. Het liefst had hij het tegen de muur gesmeten en toegekeken hoe het uit elkaar spatte.
Het stak hem dat zijn collega-mijnbazen hem deze avond genegeerd hadden. Al kon het hem niets schelen wat de high society, die zijn vader had opgelicht, van hem vond, hij had ze nodig om zijn bedrijf uit te breiden. En dat betekende dat hij naar zulke evenementen moest. Verschrikkelijk, maar hij moest zich in hun kringen begeven en ze overtuigen dat hij in niets op zijn corrupte vader leek. Aanpappen met de zakenwereld van Melbourne was nodig voor zijn plannen met Maroney Mine.
Maar de manier waarop ze naar hem gekeken hadden, alsof hij het laagste van het laagste was... Verdorie. Hoe moest hij een afspraak zien te krijgen met een vijandige menigte die hem niet eens wilde erkennen?
Met spanning in zijn schouders ging hij tegen de vensterbank staan, niet lettend op het fenomenale uitzicht over Melbourne. Als hij zo gespannen was, draaide hij met opzet techno-punk-grunge. Geen zang, alleen maar herrie. Heel andere muziek dan Bruce Springsteen en Bon Jovi, waar zijn ouders van hielden.
Na de avond die hij had gehad, wilde hij niet aan zijn ouders denken. Dat deed hij veel de laatste tijd, nu Den-vers zaak weer zou voorkomen en de media hem continu lastigvielen. Hij had ze verteld dat ze de pot op konden-in iets beleefdere termen natuurlijk - maar het zou hem niet verbazen als zijn moeder zou opduiken om voor die oplichter op te komen.
Het was hem een raadsel waarom een mooie rijke vrouw als Jacqueline Blaise zijn onbetrouwbare vader trouw was gebleven na zijn arrestatie toen de waarheid eindelijk aan het licht was gekomen. Tot haar verraad. Toen was alles ineens pijnlijk duidelijk geworden.
Hij was vierentwintig geweest toen Denver de gevangenis in ging voor het verduisteren van miljoenen. Diep in zijn hart had hij wel geweten dat Jackie medeplichtig was geweest, ook al was daar nooit bewijs voor gevonden. Zij had Denver voorgesteld aan haar rijke vrienden en een groepje gevormd waarvan Denver deel uitmaakte, terwijl ze bekend was met zijn criminele achtergrond. Blijkbaar was Denvers eigen vader omgekomen bij een drugsdeal die verkeerd was afgelopen, hij was een kleine crimineel geweest die een dealer had willen afpersen.