Blauw water(51)

Eén stap opzij is genoeg om Lisa zicht op de huiskamer te bieden. En op Kreuger, die met grote stappen naar de keuken loopt.





33


Met een enkel gebaar dirigeert ze Anouk naar de bijkeuken en achter elkaar glippen ze naar binnen. De deur van de kelder is open en de sleutel steekt nog in het slot. Dat wist ze, ze heeft het gisteravond voor ze naar bed ging gezien en vaag bedacht dat ze in geval van nood altijd nog de kelder in konden vluchten, maar alleen in uiterste nood, want dan zitten ze als ratten in de val.

Daar is ze zich sterk van bewust als ze Anouk naar binnen laat gaan. Maar ze heeft geen keus. Op het moment dat ze Kreuger de keuken hoort binnenkomen, haalt ze de sleutel uit het slot en stapt ze zelf de kelder in. Haastig trekt ze de deur achter zich dicht en draait de sleutel om. Onmiddellijk sluit een grijze duisternis hen in. Slechts een klein beetje daglicht weet zich door het hoge raam naar binnen te wurmen, om zonder veel effect op de betonvloer te vallen.

Ze staan nog boven aan de trap als Kreuger zich op de deur stort. ‘Doe open!’ brult hij. ‘Doe open, vuile teef!’

In het schemerdonker ziet Lisa dat Anouk haar vingers in haar oren heeft gestopt en van top tot teen trilt. Ze trekt haar naar zich toe.

‘Ik wist het wel!’ schreeuwt Kreuger. ‘Je bent geen haar beter dan al die andere wijven! Met je vuile leugens! Als ik je in mijn vingers krijg, snij ik je tieten eraf en wurg ik je met je eigen bh!’

Zijn schouder ramt de deur, maar het zware hout weerstaat zijn aanval moeiteloos. Lisa en Anouk lopen voorzichtig het trappetje af, slaan de armen om elkaar heen en wachten af.

‘Mama…’

‘Stil maar, hij kan niet bij ons komen.’ Lisa’s stem beeft licht.

Het gebeuk en gescheld houdt enige tijd aan, maar opeens wordt het stil. Tot haar frustratie kan Lisa geen enkel geluid opvangen dat verraadt wat Kreuger van plan is. De deur dichttimmeren? Brand stichten? O god, alsjeblieft niet.

In de uren die volgen, hoort ze zijn zware voetstappen boven haar hoofd en stroomt er nu en dan water door de leidingen die langs de kelder lopen. Meermalen hoort ze hem de bijkeuken binnenkomen en houden zijn voetstappen voor de kelderdeur halt. Dan houdt ze haar adem in en wacht op het geluid van een breekijzer of een zaag. Maar Kreuger lijkt niet van plan zich met dat soort activiteiten te vermoeien. Hij laat hen rustig in de kelder zitten en Lisa begrijpt waarom: ze hebben hier beneden geen eten, geen drinken en geen beddengoed. Ze kunnen de nacht doorbrengen op de kussens van de tuinstoelen, maar daar houdt het mee op. Dat zou niet zo erg zijn als ze maar de beschikking hadden over water. Zonder voedsel houden ze het wel een tijdje vol, maar hoe lang kan een mens zonder vocht?

Voor de vierde keer speurt ze de ruimte minutieus af, in de hoop een vergeten blikje cola of flesje water, desnoods een fles wijn, te vinden. Vroeger bewaarde ze hier haar voorraad, tot ze een keer van de steile trap viel en haar enkel brak. Daarna heeft ze alles in de bijkeuken en garage gezet, wat ook veel praktischer was. Zeker toen Menno de kelder als zijn klusdomein ging beschouwen, had ze er niet veel meer te zoeken. Hij knutselde graag, maar in zijn eigen huis was daar, bij gebrek aan kelder of garage, geen ruimte voor. Het was zelfs voorgekomen dat hij onder háár dak een tweedehands fietsje repareerde en schilderde, als verjaardagscadeau voor zijn oudste zoon.

Pijnlijk scherp herinnert ze zich de dag waarop ze ontdekte hoe dicht liefde en haat naast elkaar lagen. De dag dat ze besefte dat haar fantasieën een eigen leven waren gaan leiden en hun eigen realiteit hadden gecreëerd.

Menno behoorde haar toe, maar slechts een deel van hem. Het andere deel zou altijd onlosmakelijk met zijn vrouw Monique verbonden zijn. Al had ze nog zo haar best gedaan om niet emotioneel afhankelijk van hem te worden, toch sloeg de dag dat ze besefte dat hij nooit voor haar zou kiezen een krater in haar bestaan.

Hij had haar een paar weken na hun eerste ontmoeting verteld dat hij getrouwd was en dat zijn vrouw in verwachting was. Lisa begreep dat hij haar tijdens haar zwangerschap niet in de steek wilde laten. En ook de eerste tijd na de geboorte van Sam drong ze er niet op aan dat hij bij Monique weg zou gaan. Maar ieder vrij moment was hij bij haar, Lisa, en dan zuchtten ze omdat ze elkaar niet een jaartje eerder hadden ontmoet en droomden ze over hun toekomst samen. Ze had er vast in geloofd, en ze geloofde er nog steeds in toen Sam een jaar was. Pas toen Monique opnieuw in verwachting raakte, begon Lisa te twijfelen. Ze overstelpte Menno met verwijten. Hoe kon hij nou zo stom zijn om dat te laten gebeuren? Moest ze soms weer de hele zwangerschap van Monique en de peutertijd van hun tweede kind uitzitten voor hij bij zijn vrouw wegging? Ze geloofde er niet meer in, en ondanks Menno’s smeekbeden en verzekering dat hij het serieus met haar meende, verbrak Lisa hun verhouding.