Biljonairs & Baby's 02(6)
‘O, mijn god, schat.’ Mary trok een grimas en huiverde theatraal. ‘Wil je echt een gesprek met iemand voeren in de hel?’
Jenna lachte. ‘De hel?’
‘Zo noemde mijn man, Joe, het toen hij midden in de nacht bijna zijn scheenbeen brak bij een poging de badkamer te bereiken.’
Lachend zei Jenna: ‘Het is wel een passende naam. Maar ja, ik zal mijn gesprek daar wel moeten voeren. Het is te persoonlijk om dat hierboven te doen.’
Met een warme blik in haar ogen keek Mary haar aan. ‘Ga dan maar snel naar beneden om te doen wat je moet doen. Misschien zie ik je straks nog terug in de zon?’
Jenna knikte. Ze wist dat er zich vaak banden vormden tussen de passagiers op een cruiseschip. Dat had ze zelf meegemaakt toen ze nog voor Falcon Cruises werkte. Vriendschappen ontstonden snel en waren heftig. Mensen die zich in relatief kleine ruimten bevonden – op een schip midden op de oceaan – leerden elkaar vaak sneller kennen dan dat op het vasteland zou gebeuren.
Het was waar dat er romances ontstonden aan boord; kijk maar naar wat er met haar was gebeurd. Maar vaker bloeiden er andere soorten relaties op. En Jenna besloot dat ze op dit moment wel een vriendin kon gebruiken.
‘Reken maar,’ zei ze met een brede glimlach. ‘Wat zou je zeggen van margarita’s op het Calypso Deck? Rond vijf uur?’
Mary keek haar met een stralende glimlach aan. ‘Ik zal er zijn.’
Terwijl Jenna naar de lift liep, hield ze zichzelf voor dat ze na het komende gesprekje met Nick waarschijnlijk wel aan een paar margarita’s toe zou zijn.
Nick schoot zo snel overeind dat zijn bureaustoel naar achteren schoot tot de stoel de glazen wand achter hem raakte.
‘Is dit een gráp?’
Nick klemde de lichtblauwe kaart in zijn vuist en keek naar de twee kleine gezichtjes. Afgezien van de uitdrukking op hun gezicht zagen ze er hetzelfde uit. De een keek lachend in de camera, zodat er veel te zien was van zijn kaak en er een diep kuiltje in zijn wang ontstond. De andere keek ernstig en bijna nadenkend naar degene die de foto maakte.
En allebei leken ze sprekend op hém.
‘Een tweeling?’
In een ommezien schoten er emoties door hem heen die hij nauwelijks kon benoemen: woede, frustratie, verwarring en weer woede. Hoe kon hij in vredesnaam vader zijn? Niemand die hij kende, was zwanger geweest. Dit kon niet waar zijn. Hij keek het lege kantoor rond alsof hij min of meer verwachtte dat er iemand tevoorschijn zou springen en schreeuwen: ‘Gefopt.’ Maar er was verder niemand. Er was geen grap met hem uitgehaald.
Dit was afkomstig van iemand die serieus was.
Hij hield zichzelf voor dat dit niet de eerste keer was dat de een of andere vrouw had geprobeerd hem ervan te overtuigen dat hij de vader van haar kind was. Maar dit was beslist wel de eerste keer dat het op een zo fantasierijke manier was gebeurd.
‘Maar wie?’ Hij pakte de envelop, maar daar stond alleen zijn naam op in een klein, vrouwelijk handschrift. Daarna draaide hij de kaart om, die hij nog steeds in zijn hand hield en zag dat er nog meer op stond: We moeten praten. Kom naar hut 2A op het Riviera Deck.
‘Riviera Deck.’ Hoewel hij het afschuwelijk vond om het te moeten toegeven, wist hij niet precies welk dek dat was. Hoewel hij van plan was de Falcon’s Pride tot zijn thuis te maken, had hij nog niet de kans gekregen het schip van boeg tot achtersteven te verkennen, zoals hij dat deed met alle schepen die zijn naam droegen.
Nu liep hij naar de andere kant van het vertrek, waar ingelijste plattegronden hingen van al zijn schepen. Hij vond het prettig om daarnaar te kijken en te weten dat hij iedere centimeter van ieder schip kende. Hij vond het prettig te weten dat hij de droom die hij al ruim tien jaar koesterde, had weten te realiseren.
Op dit moment dacht Nick echter helemaal niet aan zijn cruiseschepen. Het enige wat hij nu wilde, was de vrouw vinden die hem deze kaart had gestuurd, zodat hij zich ervan kon vergewissen dat het een vergissing was.
Met samengeknepen ogen streek hij met een vinger over de dekken, tot hij het dek vond dat hij zocht. Toen fronste hij. Volgens deze tekening bevond het Riviera Deck zich nog ónder het dek waarop het personeel was ondergebracht.
‘Wat moet dat in vredesnaam voorstellen?’ Hij liet de kaart met de foto’s van de baby’s in de borstzak van zijn witte overhemd met korte mouwen glijden, draaide zich half om naar de deur van zijn kantoor en bulderde: ‘Teresa!’
Een paar seconden later vloog de deur open en kwam zijn assistente haastig binnen. Haar ogen waren groot van verrassing en schrik. ‘Grote goedheid, wat is er? Is er brand of zoiets?’
Hij negeerde haar poging een grapje te maken, evenals de verwarde uitdrukking op haar gezicht. Hij wees naar de met glas bedekte plattegronden van het schip en zei alleen maar: ‘Kijk hier eens naar.’