Biljonairs & Baby's 02(10)

‘Als die twee jongens mijn zoons zijn, zal niemand hen bij me weg kunnen houden,’ fluisterde hij.

Even voelde Jenna zich niet op haar gemak, maar ze hield zichzelf voor dat ze daar niet aan mocht toegeven. Lichamelijke bedreigingen stelden niets voor, maar het idee dat hij de voogdij over de kinderen zou proberen op te eisen wel. Zelfs terwijl ze dat dacht, schoof ze haar bezorgdheid echter opzij. Baby’s maakten geen deel uit van Nicks wereld, en ongeacht wat hij op dit moment zei, zou hij nooit zijn huidige leven opgeven voor een leven waarin eindeloos schone luiers moesten worden omgedaan.

‘Nick, we weten allebei dat je er geen belangstelling voor hebt vader te zijn.’

‘Je hebt er geen idee van waar ik wel of niet belangstelling voor heb, Jenna.’ Hij zette die ene kleine stap die zijn lichaam dicht bij dat van haar bracht. Jenna was daar niet op voorbereid geweest en hapte naar lucht toen hij zijn borst tegen die van haar drukte.

Ze keek op in zijn ogen en voelde dat haar knieën een beetje knikten toen hij haar doordringend aankeek. Hij legde een hand tegen haar wang en de warmte van zijn huid vloeide als stroop door haar lichaam.

‘Maar ik beloof je dat je daar achter zult komen,’ mompelde hij, terwijl hij zijn hoofd boog alsof hij haar zou kussen, en enkele millimeters van haar lippen stopte.





Hoofdstuk 3





Ze boog haar hoofd en sloeg zijn hand weg. Maar zelfs dát contact voelde veel te prettig aan. Nick stapte iets bij haar weg. Dat betekende dat hij half buiten de deur stond. Zodra hij het gevoel had dat hij naar haar kon kijken zonder dat hij zijn handen door haar haar wilde laten glijden en zijn lippen op die van haar wilde drukken, ging zijn blik weer naar haar terug. ‘Ik heb hier op dit moment geen tijd voor.’

Grijnzend sloeg ze haar armen over elkaar, in een klassieke verdedigende houding. ‘O, natuurlijk. Je hebt werelden te veroveren, vrouwen te verleiden. Druk, druk, druk.’

‘Scherp als altijd, merk ik.’ Hij wilde zelfs tegenover zichzelf niet toegeven hoe hij haar gevatte opmerkingen had gemist. Ze wist altijd een vinnig antwoord te geven of een opmerking te plaatsen waarmee ze hem op zijn plek kon zetten voor hij al te overmoedig werd.

Er waren niet veel mensen als Jenna in zijn leven. De meeste mensen probeerden het hem voortdurend naar de zin te maken. Iedereen, behalve Teresa, eigenlijk. En Jenna natuurlijk. Maar zij maakte niet langer deel uit van zijn leven.

‘We gaan vanavond samen dineren. In mijn suite.’

‘Dat denk ik niet.’

‘Je bent toch hierheen gekomen om met me te praten?’

‘Ja, maar –’

‘Dus gaan we praten. Zeven uur.’

Voordat ze kon protesteren of hem kon tegenhouden, liep hij haar hut uit en deed de deur dicht. In de donkere gang ademde hij diep in. Daarna liep hij naar de lift die hem vanuit de duisternis hier beneden terug zou brengen naar het licht.



Tegen vijf uur was ze hard toe aan de ontmoeting met Mary voor margarita’s.

Een paar minuten na het vertrek van Nick had Jenna haar kleine, afschuwelijke, benauwde hut verlaten. Eerlijk gezegd was zijn aanwezigheid duidelijk voelbaar gebleven in de piepkleine hut, waardoor dat vertrek nog kleiner leek dan het in werkelijkheid was. Iets wat ze voor onmogelijk had gehouden.

Hij had haar dieper geraakt dan ze had verwacht. Alleen al zijn nabijheid had gevoelens opgeroepen die ze het afgelopen jaar had geleerd te negeren. Nu die gevoelens terug waren, wist ze niet hoe ze ermee moest omgaan. Uiteindelijk had ze hier niet veel ervaring mee. Voor Nick was er maar één andere man in haar leven geweest, en hij had lang niet zo’n sterke uitwerking op haar gehad als Nick. De enige mannen die na Nick in haar leven waren gekomen, kwijlden liever op haar schouder, terwijl ze langzaam met hen danste in het donker.

Als ze alleen maar aan haar jongens dacht, voelde ze een steek in haar hart. Nooit eerder had ze hen alleen gelaten, en hoewel ze wist dat de tweeling in goede handen was, vond ze het niet prettig dat ze niet bij hen kon zijn.

‘Maar ik zit alleen maar terwille van hen op dit schip,’ hield ze zichzelf beslist voor.

Met dat idee in haar hoofd keek ze Captain Jack’s Bar en Lounge rond. Net als op de rest van het schip, had Nick ook hier nergens op bezuinigd. De wanden waren bekleed met hout dat glansde in het licht, en boven de hoofden van de passagiers schitterden kroonluchters in de vorm van een stuurrad. De ronde bar was gemaakt van prachtig licht hout en had een marmeren blad in een smaakvolle warmgele kleur.

Er werd druk gepraat. Kristallen drinkglazen tikten tegen elkaar en er werd hier en daar gelachen. Het was de eerste dag op zee en het feest was al begonnen.

Nou ja, voor iedereen behalve Jenna. Nadat Nick haar hut had verlaten, was ze bepaald niet in een feestelijke stemming geweest.