Biljonairs & Baby's 02(5)

‘Goed,’ zei ze, terwijl ze op haar horloge keek. ‘Ik heb een afspraak op het Verandah Deck. Een van de afdelingshoofden heeft problemen met een karaoke-apparaat.’

‘Goed. Handel dat maar af.’ Hij richtte zijn aandacht op de stapel post op zijn bureau en slaagde er nog net in een zucht te onderdrukken. Het was altijd hetzelfde. Bij iedere cruise werd Nick overspoeld met uitnodigingen van vrouwelijke passagiers die met hem wilden dineren, naar een feestje wilden of iets wilden drinken in het maanlicht.

‘O,’ zei Teresa, die hem een lichtblauwe envelop aanreikte. ‘Dit gaf een van de stewards me toen ik hierheen liep.’ Glimlachend gaf ze hem de envelop. ‘Weer een eenzame dame die gezelschap zoekt? Het ziet ernaar uit dat je nog steeds de favoriete liefdesgod van deze wereld bent.’

Nick wist dat ze hem – zoals altijd – alleen maar plaagde, maar deze keer raakten haar woorden hem. Hij ging verzitten, dacht erover na en probeerde te begrijpen waarom dat het geval was. Hij was bepaald geen monnik en hij had in de loop der jaren veel uitnodigingen aangenomen van vrouwen die niets anders verwachtten dan een gezellige avond en vrijblijvende seks.

Hij kon echter geen belangstelling opbrengen voor de nieuwe stapel uitnodigingen voor romantische nachten. De kaarten en brieven lagen al sinds het begin van de ochtend op zijn bureau en hij had nog niet de moeite genomen er één open te maken. Hij wist precies wat hij zou aantreffen als hij die enveloppen ging open maken.

Slipjes. Sleutels van hutten. Sexy foto’s, die bedoeld waren om hem te verleiden.

En niet een van die vrouwen zou iets voor hem betekenen.

O jee, wat vertelde dat over hem? Nick lachte zacht om zichzelf en erkende dat hij dat echt niet wilde weten. Misschien had hij de laatste tijd te veel gewerkt. Misschien was de ontspanning die deze dames hem aanboden, precies wat hij nodig had. Hij zou de stapel uitnodigingen bekijken, de intrigerendste eruit halen en een paar ontspannende uren doorbrengen met een gewillige vrouw.

Teresa hield hem de envelop nog steeds voor en er lag verwarring in haar ogen. Hij wilde niet dat ze vragen zou gaan stellen. Daarom nam hij de envelop aan en schoof zijn vinger in de klep. Weloverwogen glimlachte en knipoogde hij naar haar. ‘Denk je dat het makkelijk is om de droom van miljoenen vrouwen te zijn?’

Teresa snoof, schudde haar hoofd en zei iets over mannen met waandenkbeelden voordat ze het kantoor verliet.

Toen ze weg was, keek hij nadenkend naar de brief in zijn hand. Lichtblauwe envelop, keurig handschrift. Te klein om een kanten slipje te bevatten. Maar precies het juiste formaat voor de sleutel van een van de hutten.

‘Goed dan,’ zei hij zacht. ‘Laten we maar eens kijken wie je bent. Ik hoop dat je een foto van jezelf hebt bijgesloten. Ik houd niet van afspraakjes met vrouwen die ik nog nooit heb gezien.’

Grinnikend haalde Nick de kaart uit de envelop en keek erop neer. Er was inderdaad een foto. Zijn glimlach verdween onmiddellijk toen hij de foto zag van twee baby’s met zwart haar en lichtblauwe ogen.

‘Wat is dit in vredesnaam?’ Hoewel zijn verstand op volle kracht begon te werken, leek zijn hart stil te staan toen hij de boodschap las, die onder de foto was gekrabbeld:

Gefeliciteerd, papa. Het is een tweeling.





Hoofdstuk 2





Jenna was nog niet bereid de zon op te geven.

Ze zette haar koffiekopje op de glazen tafel, hief haar gezicht op naar de hemel en genoot van de warme zon. Ondanks het feit dat er mensen om haar heen waren, die lachten, praatten en in het zwembad sprongen, voelde ze zich alleen. En ze was er echt nog niet aan toe terug te gaan naar het ruim van het schip.

Maar ze had haar briefje aan Nick verstuurd. En ze had hem verteld waar hij haar kon vinden. In die kleine hut die het formaat had van een kast. Dus kon ze er beter voor zorgen dat ze daar was als hij langskwam. Zuchtend stond ze op, hing haar tas over haar linkerschouder en baande zich een weg door de menigte die rondhing op het Verandah Deck.

Iemand legde een hand op haar arm, en Jenna bleef staan.

‘Ga je nu al weg?’ Mary Curran keek haar glimlachend aan, en Jenna glimlachte vanzelf ook.

‘Ja, ik moet terug naar mijn hut. Ik, eh, heb daar met iemand afgesproken.’ Althans… ze wist redelijk zeker dat Nick daarheen zou komen. Maar veronderstel dat hij dat niet deed. Veronderstel dat het hem niet interesseerde dat hij de vader was van haar tweeling? Veronderstel dat hij haar briefje even makkelijk opzij had geschoven als hij al haar pogingen hem te e-mailen had gewist?

Haar maag trok samen. Dat zou ze hem wel eens willen zien proberen. Ze bevonden zich op een schip midden op de oceaan. Hoe zou hij haar kunnen ontlopen? Nee. Ongeacht wat er gebeurde, zou ze haar zegje doen. Ze zou hem precies datgene vertellen waarvoor ze hierheen was gekomen.