Betaalde bruid(30)

‘Sorry, dat was stom van me. Doet het erg pijn?’

‘Het gaat wel,’ loog ze.

Kwaad op zichzelf schudde hij zijn hoofd. ‘Ik ben dom geweest. Ik heb me laten meeslepen. Neem me niet kwalijk.’

‘Zand erover,’ zei Dione haastig, hoewel ze zijn verontschuldiging waardeerde. ‘Wat gebeurd is, is gebeurd. Ik ben klaar met eten. Laten we maar gaan.’

Ze deden allebei hun best om de gebeurtenissen van de afgelopen nacht te vergeten, en tot hun verbazing vermaakten ze zich uitstekend.

‘Ik neem aan dat je je dag meestal heel anders doorbrengt, hè?’ informeerde Dione, toen ze op een bankje zaten uit te rusten na een wandeling van anderhalf uur door het park. Onderweg hadden ze gekletst en elkaar op van alles gewezen: een eekhoorn, een roodborstje, merels, eendjes, alles wat hun aandacht trok. Als ze maar niet over zichzelf hoefden te praten…

‘Ja, inderdaad,’ zei hij, en voor het eerst die ochtend glimlachte hij naar haar. ‘Meestal werk ik me een slag in de rondte en heb ik geen seconde rust. Ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst zo ontspannen heb gewandeld.’

Als hij glimlachte en er lachrimpeltjes in zijn ooghoeken verschenen, vergat Dione de geladen sfeer tussen hen en voelde ze zich opeens weer tot hem aangetrokken. Dat was dwaas, besefte ze.

Ze moest ervoor zorgen dat hij niets van haar verwarring merkte. ‘Schaam je,’ sprak ze streng. ‘Af en toe moet je iets leuks doen.’

Theo haalde zijn brede schouders op. ‘Dat geef ik onmiddellijk toe. Maar als je een bedrijf als het mijne hebt, heb je weinig tijd voor ontspanning.’

‘Klopt het dat je hier in Londen een hotel hebt?’

‘Ja, dat klopt. Een van mijn beste,’ verklaarde hij trots.

‘Mag ik het zien?’

Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar aan. ‘Als het je echt interesseert?’

‘Ja, natuurlijk.’

Hij keek verheugd. ‘Dan zal ik je er morgen mee naartoe nemen.’

Daarna ging het beter tussen hen, en aan het eind van de dag konden ze met elkaar kletsen als goede vrienden. Dione wist dat ze daar blij om moest zijn, omdat ze dat vanaf het begin had gewild, maar hoe kon ze na de afgelopen nacht blij zijn met een platonische relatie? Ze voelde zich nu heel anders, levendiger, vrouwelijker. Ze wilde zelfs weer met hem vrijen.



Dat kwam er echter niet van. Na alweer een verrukkelijke maaltijd van zijn huishoudster nam Theo een telefoontje aan in zijn studeerkamer, en even later kwam hij terug met een grimmig gezicht.

‘Ik moet terug naar huis. Een of andere idioot heeft ons computersysteem gehackt en persoonlijke informatie gedownload.’

Fronsend keek Dione hem aan. ‘En moet jij dat oplossen?’

‘Niet ik persoonlijk. De politie is ingeschakeld, maar uiteraard wil ik erbij zijn. Het gaat het hele bedrijf aan; we zouden flink in de problemen kunnen komen. Over een uur vertrekken we. Ik heb Mary gevraagd om onze koffers in te pakken.’

‘Dat had ik ook kunnen doen,’ protesteerde ze, maar hij luisterde al niet meer. Ze zag dat zijn verstand op volle toeren draaide. ‘Helpt het als ik hier blijf?’ vroeg ze aarzelend. ‘Dan kun jij meteen naar je kantoor gaan.’

Hij keek haar doordringend aan. ‘En jou achterlaten bij een man als Chris Donovan? Voor geen goud. Je gaat met mij mee, of je wilt of niet.’

De vlucht in Theo’s privévliegtuig verliep in stilte. Hij was met zijn gedachten duidelijk bij zijn bedrijf en leek haar nauwelijks op te merken. Dat had ze prima moeten vinden, maar ze wilde er graag bij betrokken zijn. Ze had het prettiger gevonden als hij er met haar over had gesproken, als hij zijn gedachten en angsten met haar had gedeeld.

Op de luchthaven stonden twee auto’s klaar, de ene om Theo snel naar zijn kantoor te brengen en de andere om haar thuis af te zetten.

Ze ging meteen naar bed, maar hoewel ze een nacht nauwelijks had geslapen, lag ze te piekeren over Theo’s probleem. Ze was weliswaar tegen haar zin met hem getrouwd, maar in de afgelopen paar dagen was hij een belangrijk deel van haar leven geworden, en ze maakte zich oprecht zorgen om hem.

In de loop van de ochtend ging ze naar haar vader in het ziekenhuis, waar ze hem rechtop zittend in bed aantrof. Hij was aanzienlijk opgeknapt.

‘Dat heb ik aan jou te danken, lieverd,’ zei hij. ‘Hoe bevalt het getrouwde leven je? Zorgt Theo goed voor je?’

‘Natuurlijk zorgt hij goed voor me. Hij is een echte heer,’ antwoordde ze. Het verbaasde haar dat haar vader erover sprak alsof het om een echt huwelijk ging.

‘Niet te veel heer, mag ik hopen?’ vroeg hij met een ondeugende blik in zijn ogen. ‘Delen jullie het bed?’

‘Het gaat jou niets aan wat we doen.’ Diones toon klonk scherper dan anders wanneer ze met haar vader sprak. ‘Je hebt je geld. Is dat niet voldoende? Waar is Phrosini?’