Wraak & verlangen(66)

Ze deed een stap achteruit, alsof ze het niet langer kon verdragen om zo dicht bij hem te staan. ‘Ik denk echt dat ik doodga als je haar bij me weghaalt,’ verklaarde ze met onvaste stem. ‘Ik hou zoveel van haar, en zij houdt van mij. Je kunt me niet zomaar uit haar leven schoppen, alsof ik niets beteken, alleen omdat ik arm ben.’

Hij stond roerloos. Zijn prachtig gebeeldhouwde jukbeenderen werden donkerder. De tranen die hij in haar ogen ontwaarde en haar rauwe emotie brachten hem van zijn stuk. Ze was haar trots vergeten en had haar stoere masker afgelegd. Nu zag ze eruit als een tiener die een stier te lijf moest gaan. De baby, die blijkbaar de angst van haar tante voelde, begon te huilen.

‘Het gaat er niet om dat ik jou uit haar leven schop… Dit is de taal van de emotie, niet van het verstand,’ merkte hij vertwijfeld op.

Na diep te hebben ingeademd, schonk ze hem een blik die vol beschuldiging was. ‘Daar schaam ik me niet voor… Wat mij betreft, zal liefde het altijd winnen van geld –’

‘Zover ik begrijp, heb je nooit geld gehad, dus verkeer je niet in de positie om zo’n boute uitspraak te doen –’

‘Ik hou van haar, jij niet!’ onderbrak ze hem met passie.

‘Als je van haar houdt, waarom beheers je je dan niet? Je maakt haar bang,’ deelde hij haar geërgerd mee.

Ze draaide zich om en troostte het angstige kind in haar armen.

Hij concludeerde dat het een ernstige fout was geweest om te proberen dit af te handelen alsof het een zakelijk probleem betrof. Aan Sophie was namelijk niets zakelijk. Ze was niet praktisch, niet redelijk en niet beheerst. Eerlijk gezegd had hij nog nooit een vrouw ontmoet die van zoveel emotie blijk gaf. De vrijheid waarmee ze dat bovendien deed, was voor hem bijna onfatsoenlijk. Onfatsoenlijk, maar tegelijkertijd ook fascinerend. Ze was een kruitvat vol hartstocht. Seksuele nieuwsgierigheid dreigde grip op hem te krijgen, maar hij bood er weerstand tegen. Hij was boos op haar en boos op zichzelf. Ondanks zijn kwaadheid, besefte hij dat hij haar het liefst naar het dichtstbijzijnde bed zou slepen. Dat soort gedrag was natuurlijk ondenkbaar. Hij minachtte dat soort primitieve gevoelens.

‘Ik wil dat je nadenkt over wat ik heb gezegd,’ adviseerde hij haar, nadat hij tot de slotsom was gekomen dat het nutteloos was om in deze sfeer verder te discussiëren. ‘Ik kom morgenochtend om elf uur terug. Als je eerder met me wilt praten, kun je me bereiken in dit hotel.’ Hij gaf haar een kaartje. ‘En waar woon jij?’

‘In de blauwe stacaravan helemaal aan het eind… Degene die vlak bij de weilanden staat,’ deelde ze hem met een bevend stemmetje mee.

‘Ik wil niet klinken als een acteur in een slechte film, maar ik kan jouw leven net zo’n positieve draai geven als dat van Lydia. Je hoeft niet op dit niveau te blijven leven.’

‘Vreemd genoeg heb ik nooit babydieven ontmoet die zo wonen, alleen maar fatsoenlijke mensen die niet van mening zijn dat alleen geld en status tellen in het leven!’ liet ze hem op beschuldigende toon weten.

Hij besloot om als een volwassen man te reageren en dus niet in te gaan op haar opmerking. ‘Ik denk dat het voor de baby minder… verstorend is als ze niet slaapt, wanneer ik morgen langs kom.’

‘Misschien zou je eens kunnen bedenken hoe verstorend het zou zijn voor Lydia als ik uit haar leven zou verdwijnen,’ reageerde ze met verstikte stem.

Zijn blik gleed naar de baby. Hij kon zich niet onttrekken aan het vermoeden dat het kind van zijn broer het zeer emotionele karakter van Sophie had geërfd en dat ze gevoeliger was dan anderen. Als ze al ging krijsen wanneer ze uit haar wieg werd gepakt, dan was het niet best. Hij stelde zich voor dat hij met de baby in zijn armen wegliep, terwijl zowel Sophie als het kind luid uiting zouden geven aan hun verdriet en razernij. Bij die gedachte kon hij ternauwernood een huivering onderdrukken.

Even kwam zelfs de gedachte bij hem op dat hij in de roddelbladen zou worden aangeklaagd als babydief. Nee, hij zou voorzichtig te werk gaan en ervoor zorgen dat hij geen hysterische publiciteit zou genereren. Per slot van rekening was hij een zeer intelligente en handige zakenman. Hij stond bekend om zijn logische, subtiele benadering en zijn bereidheid om een frisse en vernieuwende aanpak voor werkbare oplossingen te overwegen. Hij was er zeker van dat hij een manier zou vinden om Sophie ervan te overtuigen dat ze het onvermijdelijke moest accepteren.

‘Het kan je niet schelen wat ik voel of wat zij voelt, is het niet?’ Ze duwde de deur open, liep de treden af en zette de baby in de buggy.

‘Het kan me in zoverre schelen, dat ik ervoor wil zorgen dat mijn nichtje niet opgroeit met alle nadelen van de wereld waarin jij leeft.’

Met haar groene ogen keek ze hem even gekwetst en geschokt aan, waarna ze haar hoofd hief. ‘Is het niet vreemd dat je ondanks alle voordelen van jouw wereld – je geld, je titel, je opvoeding en je succes – een gewetenloze schoft bent die alleen maar aan zichzelf denkt?’