Wraak & verlangen(62)

Sophie had zich behoorlijk opgelaten gevoeld in de roze jurk die Belinda voor haar had gekocht. Bang als ze was om haar zuster voor schut te zetten door iets verkeerds te zeggen of te doen in zo’n hoogstaand gezelschap, had ze zich teruggetrokken in de biljartzaal. Daar had ze Antonio voor het eerst ontmoet. Opkijkend van het spel waarmee ze zichzelf vermaakte, had ze hem vanuit de deuropening naar haar zien kijken. De onweerstaanbaar aantrekkelijke man, die gekleed was in een zwart overhemd met openstaande kraag en een zwarte, katoenen broek, had haar letterlijk de adem benomen.

‘Hoelang staat u daar al?’ had ze gevraagd.

Antonio had een schor lachje ten gehore gebracht. ‘Lang genoeg om te zien dat je talent hebt,’ antwoordde hij in perfect, accentloos Engels. ‘Maar je speelt geen biljart, je speelt snooker. Wie heeft het je geleerd?’

‘Mijn vader.’

‘Of je bent een geboren speler, of je hebt heel veel geoefend.’

Het leek haar verstandiger te verzwijgen dat ze als kind vaak van school was gehouden door haar vader, zodat hij haar in lunchtijd kon meenemen naar cafés, waar hij op haar inzette en altijd weer geld aan haar verdiende. Haar vader was pas met die lucratieve hobby gestopt, toen de onderwijsinspecteur hem voor het laatst had gewaarschuwd.

Bijtend op haar onderlip en hem vanonder haar wimpers opnemend, werd ze haast verlamd door verlegenheid. Eigenlijk koesterde ze een aangeboren wantrouwen tegen knappe mannen, en hij was wel heel erg aantrekkelijk. Wat haar evenmin ontging, was zijn dure, elegante kleding. Werktuiglijk deed ze een stap naar achteren. ‘Ik zou hier niet moeten zijn.’

‘Waarom niet? Ben je bevriend met de bruid?’

Zich Belinda’s waarschuwing herinnerend, knikte ze timide.

‘En hoe heet je, als ik vragen mag?’ Langzaam liep hij naar haar toe.

‘Sophie…’

Hij stak een slanke, gebruinde hand naar haar uit. ‘Hallo, ik ben Antonio.’

Onhandig gaf ze hem een hand, waarna ze achterwaarts naar deur begon te lopen. ‘Ik kan maar beter teruggaan naar de andere kamer, voordat ze me gaan missen. Ik wil ze niet –’

‘Ze?’ Geamuseerd trok hij een van zijn wenkbrauwen op. ‘Al die angstaanjagende Spaanse mensen hiernaast?’

‘Misschien vindt u het grappig, maar ik spreek de taal niet, en degenen die Engels spreken, schijnen mijn Engels niet te verstaan en blijven me maar vragen om dingen te herhalen… Het is een nachtmerrie!’ hoorde ze zichzelf opbiechten, dankbaar dat ze iemand had gevonden die kon volgen wat ze zei.

‘Zal ik er nu heen gaan en vragen hoe ze het in hun hoofd halen om jou zo bang te maken, dat je je verbergt in de biljartzaal?’ vroeg hij plagend. ‘En trouwens, het is Antionio en jij,’ voegde hij eraan toe.

Trots stak ze haar kin naar voren. ‘Ik verberg me niet voor mensen.’

‘Laten we gaan spelen…’ Hij gaf haar de keu die ze had neergelegd. ‘Ik zal het je leren.’

‘Ik maak je af,’ waarschuwde ze hem.

Zijn verbijsterend donkere ogen glommen van plezier bij het horen van die schaamteloze uitdaging. ‘Dat betwijfel ik.’

Ze speelde slechter dan ze ooit had gedaan. Ze was zich zozeer van hem bewust, dat het haar maar niet lukte haar blik van hem af te wenden. De intensiteit van zijn aantrekkingskracht boezemde haar angst in. Alhoewel ze heel jong was, besefte ze maar al te goed wat het gevolg kon zijn van zo’n magnetische kracht. Het was bijna een opluchting dat Belinda, die verbijsterd was om haar zusje in het gezelschap van Antonio aan te treffen, tussenbeide kwam. Een excuus verzinnend, nam ze haar zus mee.

‘Realiseerde je je niet wie hij is?’ had ze Sophie nijdig gevraagd. ‘Het is Pablo’s oudere broer, de Marqués de Salazar.’

Voor een echte Spaanse markies kwam Antonio op het eerste gezicht opvallend modern en normaal over. Eerlijk gezegd was Sophie heel erg teleurgesteld om te ontdekken dat hij zo ver buiten haar bereik was, maar het ergerde haar ook dat hij had nagelaten te zeggen wie hij was. Zich niets aantrekkend van Belinda’s onhandige pogingen om ze uit elkaar te halen, besteedde Antonio veel aandacht aan Sophie. En ’s avonds bracht hij haar terug naar het vakantieoord, want door alle opwinding was Belinda vergeten vervoer te regelen voor haar zus.

‘Ik begrijp niet waarom je niet met je zus in het huis van mijn grootmoeder wilt verblijven.’ Hij hielp haar in een lange, lage en roodkleurige sportwagen stappen die niet had misstaan in een James Bondfilm.

‘Ik wilde me niet opdringen…’

‘Het bevalt me niet dat je alleen in een appartement woont. Ik wil geen kritiek leveren op je zuster, maar je zou moeten genieten van de gastvrijheid die mijn familie kan bieden. Ik wacht wel op je, terwijl je je spullen pakt,’ deelde hij haar mee met de autoriteit van een man die gewend was te worden gehoorzaamd.