Wraak & verlangen(57)

Nadat ze zich had gemeld bij de receptioniste, nam ze plaats bij het raam in de wachtkamer. Buiten naderde een limousine. Het lange zilverkleurige voertuig kwam voor het kantoor van de notaris tot stilstand. Er stapte een chauffeur in uniform uit. Het getoeter negerend van de auto’s die moesten wachten, opende hij het portier voor zijn passagier.

Zodra Sophie de man zag uitstappen, stokte de adem in haar keel. Haar groene ogen werden groot van ongeloof. Dit kon gewoon niet waar zijn! Dit kon niet de autocratische oudere broer van Pablo zijn, Antonio Rocha. Toch was het zo. Haar gemoedsrust was volledig verstoord.

Daar stond hij dan, de man die gehakt had gemaakt van al haar vooroordelen, haar had beroofd van haar verdediging en haar had gereduceerd tot een meegaand, giechelig meisje dat alleen nog maar met haar wimpers kon knipperen. Haastig drukte ze de schaamte weg die met die herinnering gepaard ging. In de bijna drie jaar sinds dat afschuwelijke moment had ze zich voorgehouden dat Antonio niet half zo adembenemend kon zijn als ze zich dacht te herinneren. En nu was hij hier in levenden lijve en maakte hij, met zijn aristocratische uiterlijk en zijn verontrustende uitstraling van rauwe seksualiteit op slag korte metten met die geruststellende leugen.

Zijn glanzende zwarte haren waren kort geknipt. Zijn klassieke gelaatstrekken droegen de stempel van stoere, maar waardige mannelijkheid en wekten overal waar hij kwam de bewondering op van vrouwen. Hij had iets van een kunstwerk, flitste het door haar heen. Eigenlijk oogde hij als een Griekse god met zijn brede schouders, smalle heupen, platte buik en lange, gespierde benen. Het donkere designpak dat hij droeg, was voor hem gemaakt. Pas toen hij het kantoor betrad, schrok ze op uit haar verdoving en begon ze te twijfelen aan wat ze zag.

Wat zou Antonio Rocha in Engeland te zoeken hebben? Wat deed hij op het Isle of Sheppey, waar rijkelui schaars goed waren? Hij kon toch niet in Sheerness zijn voor dezelfde afspraak als zij? Toch kon het bijna niet anders, want zo’n groot toeval bestond niet.

Haastig liep ze naar de deur die leidde naar de ontvangsthal, waar het nu opeens een en al activiteit was. De laconieke receptioniste stond nu zo’n beetje in de houding en had een brede, gemaakte glimlach op haar gezicht. Een goed geklede oudere man begroette Antonio met een buiging. ‘Excellentie,’ murmelde hij onderdanig.

Alsof een zesde zintuig hem had gewaarschuwd voor haar aanwezigheid, draaide Antonio zijn trotse donkere hoofd in haar richting. Ogen die leken op goud in de zon ontmoetten die van haar.

In haar buik roerde zich iets, haar mond werd droog en haar hartslag nam zo schrikbarend toe, dat het was alsof ze een heuvel was op gerend. Ze reageerde paniekerig. ‘Wat doe jij hier in vredesnaam?’

Ofschoon haar onverwachte verschijning Antonio uit zijn evenwicht had gebracht, liet hij daarvan niets blijken. In een ogenblik had hij alle aspecten van de slanke vrouw bij de deur in zich opgenomen. Ze had de fijne bouw en de gratie van een ballerina en het vluchtige air van een vlinder die op het punt stond weg te vliegen bij het minste geringste teken van gevaar. Haar lichtbruine haren vielen in een weelderige massa krullen rond haar gezicht en omlijstten grote groene ogen, een subtiele wipneus met sproetjes en een volle mond met een fraai gewelfde bovenlip. Met moeite dwong hij zich zijn blik af te wenden van die uitermate vrouwelijke en verleidelijke mond. Hij onderdrukte de primitieve, zeer ongepaste, lustgevoelens die zich van hem meester dreigden te maken.

Om te verhullen dat haar handen beefden, vouwde ze haar armen voor haar borst. ‘Ik stelde je een vraag, Antonio… wie heeft je gevraagd om hierheen te komen?’

‘Zijn Excellentie is hier op mijn verzoek, Miss Cunningham,’ deelde de notaris haar mee.

Antonio deed een stap in haar richting en stak zijn slanke, bruine handen naar haar uit. Zijn donkere, diepliggende ogen boorden zich in die van haar. Voordat ze besefte wat ze deed, deed ze haar armen van elkaar, zodat haar vingers contact met hem konden maken, want het verlangen dat in haar was ontwaakt was niet te ontkennen.

‘Ik weet hoezeer je op je zuster was gesteld. Sta me toe om je te condoleren met haar dood,’ zei hij met kalme plechtigheid.

Het bloed steeg naar haar bleke gezicht. Haar kleine handen beefden in zijn warme greep. Heftige emoties maakten zich van haar meester en dreigden haar te verscheuren. Aan zijn oprechtheid kon ze niet twijfelen, en zijn medeleven maakte rauwe emoties los. Met zijn onberispelijke manieren zette hij haar flink op haar nummer. Haar begroeting kwam nog botter over door zijn hoffelijke reactie. Alleen al daarom had ze het kunnen uitschreeuwen. Ze weigerde om onder de indruk van hem te raken. Ze weigerde ook te denken aan het feit dat hij haar drie jaar geleden zo had gekwetst. In plaats daarvan concentreerde ze zich op een aanvalsstrategie. Waar was Antonio Rocha en zijn rijke, snobistische familie geweest toen Belinda wanhopig hulp en steun nodig had gehad?