Wraak & verlangen(56)

Terwijl ze Lydia in haar stoeltje vastmaakte, ontweek ze zijn bewonderende blik en vroeg ze zich af waarom moeder natuur altijd de verkeerde mannen aanmoedigde om achter haar aan te zitten. Ze mocht Matt en ze had echt geprobeerd om hem aantrekkelijk te vinden, want hij was eerlijk, aardig en hij werkte hard. Kortom, hij was alles wat haar nietsnut van een vader niet was geweest.

‘Op dit moment denk ik dat Sophie zich meer zorgen maakt over wat die notaris haar te zeggen heeft,’ liet Norah, een magere vrouw met korte grijze haren, haar zoon kortaf weten. ‘Ik begrijp niet waarom Belinda de moeite heeft genomen om een testament te maken… Ze heeft toch niets na te laten.’

‘Ze had Lydia,’ verklaarde Sophie. ‘Belinda heeft het testament laten maken na Pablo’s dood. Ik denk dat het haar manier was om een nieuwe start te maken en haar onafhankelijkheid te tonen.’

‘Ja, je zus vond haar onafhankelijkheid heel belangrijk,’ bevestigde Norah snuivend. ‘En ze was niet zo heel erg happig om een kind te verzorgen, ook al was het haar eigen kind.’

‘Het was moeilijk voor haar.’ Het deed pijn dat ze niets kon aanvoeren ter verdediging van Belinda’s gedrag in de laatste maanden van haar leven. Althans, niet tegenover de vrouw die haar zo goed had geholpen met de zorg voor Belinda’s baby. Maar ja, dat was wat haar het meest aan de Moores beviel, zo hield ze zich voor. Ze waren oprecht, hulpvaardig en namen geen blad voor de mond.

‘Voor jou was het nog moeilijker,’ merkte Norah op. ‘Eerst had ik medelijden met Belinda, maar toen ze er vandoor ging met dat nieuwe vriendje en jou met Lydia liet zitten, kon ik geen geduld meer opbrengen voor haar dwaasheden.’

‘Ik vond het heerlijk om Lydia bij me te hebben.’

‘Niet alles wat heerlijk is, is goed voor je,’ repliceerde de oudere vrouw.

Toch was haar nichtje haar enige troost in deze tijd dat ze treurde om het plotselinge verlies van haar zus, dacht Sophie. Alhoewel de zusjes niet dezelfde vader hadden gehad en ze elkaar pas op latere leeftijd hadden leren kennen, was Sophie erg gesteld geraakt op haar oudere zus. Belinda was ten slotte de eerste die haar had getoond dat er zoiets als genegenheid kon bestaan in een familie.

Het verschil in achtergrond tussen beide zusjes had niet groter kunnen zijn. Belinda was opgegroeid in een mooi landhuis, had een eigen pony gehad en alles wat haar hartje verder nog had begeerd. Sophie was daarentegen opgegroeid in een goedkope huurflat in de stad met een vader die altijd en eeuwig blut was. Sophie was het product van de buitenechtelijke affaire die hun moeder, Isabel, was aangegaan met haar vader. Toen het vuur tussen de twee minnaars was gedoofd, had Isabel haar echtgenoot teruggewonnen door Sophie achter te laten bij haar ex-minnaar. Sophies lamlendige vader had haar opgevoed met de hulp van ontelbare vriendinnen. Al op jonge leeftijd had ze geleerd dat haar verlangen en haar wensen niet de belangstelling hadden van de egocentrische volwassenen om haar heen.

Bij hun eerste ontmoeting, wat een initiatief van Belinda was geweest, was Sophie diep onder de indruk geweest van haar mooie, elegante zuster. De charmante, keurig opgevoede Belinda was vijf jaar ouder en bleek ook een heel warm iemand te zijn. Al snel was Sophie heel erg op haar gesteld geraakt. Later had Sophie tot haar verdriet ontdekt dat haar zus niet al te slim was en heel snel viel voor knappe mannen met stoere praatjes. Maar die pijnlijke waarheid zou Sophie niet gauw openbaar maken, want ze was integer en hondstrouw.

Nadat ze haar nichtje aan Norah had toevertrouwd, stapte ze in Matts pick-up. Hij gaf haar een lift naar Sheernes, waar hij haar afzette voor het kantoor van de notaris en beloofde op haar te zullen wachten.

Zoals altijd had ze haast om bij de hoopvolle Matt weg te komen, dus was ze al uit de auto gesprongen voor hij goed en wel stilstond. ‘Dat is niet nodig,’ liet ze hem weten. ‘Ik neem de bus wel.’

Matt deed alsof hij niets had gehoord en vertelde haar waar hij op haar zou wachten.

Een jongeman achter het stuur, die voor het rode licht stond te wachten, opende zijn raam en riep: ‘Hé, stuk!’

Haar ogen, die zo diep en rijk waren als ouderwets groen glas, schoten vuur. ‘Moet jij niet naar school?’

Hij was zichtbaar uit het lood geslagen door haar reactie.

Wat was het toch vervelend dat ze op haar drieëntwintigste nog steeds werd aangezien voor een zestienjarig meisje. Haar jeugdige uiterlijk schreef ze toe aan het feit dat ze zo klein en tenger was. Alhoewel ze het voor geen goud zou toegeven, knipte ze haar haren niet af, omdat ze anders bang was te worden aangezien voor een jongen.

Bij het betreden van het advocatenkantoor, trok ze aan de zoom van haar denim rokje. De rok was uit de mode, en ze had hem alleen maar aangetrokken omdat ze hem iets netter vond dan de jeans waaruit haar beperkte garderobe bestond. Al haar kleding was tweedehands.