Wraak & verlangen(55)

‘Ja, ik neem aan van wel,’ merkte hij droogjes op. Hij besloot met spoed een babykamer te laten inrichten in de weinig gebruikte oostelijke vleugel. Daarnaast zou hij erop toezien dat er een schare aan extra personeel werd ingehuurd, zodat aan alle wensen van het kind kon worden voldaan.

Het leven dat hij leidde, beviel hem. Daarvoor schaamde hij zich ook niet. Een tijd lang had hij ongelooflijk hard moeten werken om de schade aan het familiekapitaal van de Rocha’s te herstellen die door Pablo’s uitspattingen waren aangericht. Terwijl zijn broer als een losgeslagen wildebras zijn gang was gegaan, had Antonio achttien uur per dag gewerkt. Genotzucht, persoonlijke belangen en ontspanning waren een luxe geweest die hij zich niet had kunnen permitteren. Nu hij zichzelf weer miljardair mocht noemen, genoot hij van zijn stijlvolle bestaan, zijn bruisende sociale leven en de vrijheid die hij had om alles te doen wat hij wilde.

Maar hij was zich er natuurlijk ook van bewust dat zijn leven zou veranderen. Vanaf nu was hij immers verantwoordelijk voor de dochter van zijn broer. Het was zijn plicht om zich te ontfermen over het weeskind en haar mee terug te nemen naar Spanje. Dat was de enige juiste keuze. De baby had zijn bloed, maakte deel uit van zijn familie, en hij zou haar opvoeden alsof het zijn eigen dochter betrof.

‘Je zult natuurlijk moeten trouwen,’ mompelde zijn grootmoeder.

Bruusk keerde hij zijn gezicht naar de oudere dame toe, die haar aandacht volledig richtte op haar naaiwerk. In zijn donkere ogen, waarin een gouden gloed lag, verscheen een geamuseerde glinstering, want hij was er zich terdege van bewust dat zijn grootmoeder erop was gebrand dat hij zou trouwen. ‘Met alle respect, Abuela… Maar ik denk niet dat zo’n groot offer nodig zal zijn.’

‘Een baby heeft een moeder nodig. Ik ben te oud om die taak op me te nemen, en je kunt niet van het personeel verwachten dat ze die leegte vullen. En jij reist veel,’ zo hield Doña Ernesta hem voor. ‘Alleen een vrouw kan de zorg en genegenheid opbrengen die een jong kind nodig heeft.’

Al luisterend verdween de geamuseerdheid langzaam uit zijn ogen. ‘Ik heb geen vrouw nodig.’

Zonder zichtbare bezorgdheid schonk Doña Ernesta haar kleinzoon een begripvolle glimlach. ‘Daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben. Blijkbaar heb je hier al eens over nagedacht –’

‘Ja. Heel grondig zelfs,’ zo onderbrak hij haar, want hij was niet onder de indruk van de sluwe manier waarop ze onschuld veinsde.

‘En je bent dus bereid al je vrije tijd op te offeren voor het welzijn van je nichtje. Per slot van rekening zal ze zeer veel aandacht van je nodig hebben, als ze alleen maar op jou kan rekenen.’

Van die kant had hij het nog niet bekeken. Zijn glanzende ogen werden dof. Zo’n betrokkenheid ging hem toch iets te ver. Hij kon zich niet voorstellen dat hij de rol moest spelen van een ouder die voortdurend beschikbaar was. Alleen al die gedachte was absurd. Hij was de Marquès de Salazar, hoofd van een oude en adellijke familie, en daarnaast een machtige en invloedrijke zakenman, van wie duizenden werknemers afhankelijk waren. Zijn tijd was te kostbaar. En wat wist hij van kinderen, van baby’s?

Tegelijkertijd greep de gedachte aan de gevangenschap van een huwelijk hem bij de keel, zozeer zelfs dat het bloed uit zijn gezicht trok.



Sophie trok Lydia een schoon T-shirtje aan en kon de verleiding niet weerstaan om een dikke kus op de buik van haar nichtje te drukken.

Kraaiend van plezier strekte de baby haar armpjes uit. Het gezichtje onder de bruine krullen was een en al zonnige glimlach.

‘Ik weet niet wie van jullie het kind is!’ grapte Norah Moore, terwijl haar flinke, goedgebouwde zoon, Matt, de oude hoge kinderstoel naar de keukentafel schoof.

Sophie, die klein en tenger was, streek haar eigen krullen uit haar gezicht en flapte er bijna uit dat ze zich eerder honderd jaar oud voelde. De combinatie van verdriet, stress en grote werkdruk gaven haar het gevoel dat ze al een oude vrouw was. Het was een voortdurend gevecht om het financieel te kunnen redden, en sinds Lydia’s geboorte had ze twee baantjes. Haar hoofdinkomen verdiende ze als schoonmaakster voor de Moores. Moeder en zoon waren eigenaar van het caravanterrein waar ze nu al bijna weer vier jaar woonde. Op dit moment maakte ze caravans schoon die als vakantieonderkomens werden verhuurd. Een groot aantal van de stacaravans werd evenwel het hele jaar door bewoond door mensen als zij, mensen die zich geen duurdere woning konden permitteren. Daarnaast verdiende ze bij met het borduren van kleren voor een exclusief modebedrijf. Misschien dat haar inkomen niet hoog was voor het aantal uren dat ze werkte, maar ze was blij dat ze het kon combineren met de zorg voor Lydia.

‘Maar ik weet wel wie van jullie het knapst is,’ merkte Matt op met een betekenisvolle blik in Sophies richting.