Wraak & verlangen(28)

Zandros begreep er niets van. Hij raakte met de seconde gefrustreerder. Hij was een praktisch aangelegde man, en zij hield van sprookjes, meisjesachtige dingen en hemelbedden. Hij had ervoor gezorgd dat alles piekfijn en volledig naar haar smaak was geregeld, en het was allemaal perfect verlopen. Hij had zich gelukkig gevoeld, en zij ook. Wat was dan het probleem? Ze was de enige vrouw die ooit zo tegen hem tekeer had durven gaan. ‘Sinds wanneer is het verkeerd om je te geven wat je wilt?’

‘Het was allemaal een spel. Een van tevoren bedacht en opgezet spel. Bedrog,’ zei ze bitter.

‘Theos mou… Ik wil met je trouwen… Hoe kan het bedrog zijn?’

Ze was blij dat ze haar beha in het gras zag liggen. Nu had ze in elk geval een reden om haar gezicht te verbergen, om zich te bukken en hem op te rapen. Ze voelde zich zo gekwetst, dat ze het wel zou willen uitschreeuwen. Ze had zo graag gewild dat het allemaal echt was geweest, dat de waarheid extra bitter smaakte.

‘Ik heb je gevraagd om met me te trouwen, en je zei nee,’ ging Zandros onschuldig verder. ‘Ik laat me echter niet afschepen. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Maar bedrogen heb ik je niet!’

Ze maakte zichzelf zo lang mogelijk en rechtte haar schouders. ‘O nee? Al die romantische dingen deed je vroeger ook, maar het betekende allemaal niets. Je moedigde me aan om iets voor je te voelen, en toen liet je me plompverloren vallen.’ Ze draaide zich om opdat hij de tranen in haar ogen niet zou zien. ‘Als je maar weet dat ik er geen tweede keer in trap. Ik ben geen bedrijf dat je als een speelbal kunt behandelen.’

‘Wat bedoel je met romantische dingen?’

‘Rozenbladeren in bad, bloemen, kaarsen, mijn lievelingsfilm, dat boek,’ reciteerde ze over haar schouder, onderwijl het bospad naar de stenen poort op lopend.

Grimmig volgde hij haar. ‘Ik begrijp niet waarom een paar kleine, doordachte cadeautjes zoveel betekenis moeten krijgen,’ meende hij. ‘Ik wilde je niet aanmoedigen en ook niet misleiden. Ik had nog nooit zo’n soort relatie gehad…’

‘Ja, dat weet ik. Noemde je me daarom “het dienstmeisje” tegen die vriend van je die een paar dagen langskwam?’ Met een bitter lachje liep ze onder de poort door het klinkerstraatje naar de hoofdingang op.

Zandros kromp ineen. Hij wist niet dat ze dat had opgevangen. ‘Die vriend was een roddelaar. Ik probeerde onze privacy te beschermen.’

Door haar tranen heen zei ze: ‘Nee, je sprak de waarheid. Ik was nooit meer dan een dienstmeisje. Een dienstmeisje dat ook als kruik mocht fungeren.’

‘Je maakt er iets ordinairs van, maar dat was het niet!’ viel hij uit. ‘Vanaf de dag waarop je tegen me mocht schreeuwen zonder dat ik je ontsloeg, was je mijn gelijke!’

Verbaasd keek Katie op. Dat had ze niet verwacht. ‘Wat er vandaag is gebeurd, was wél ordinair. Wat heb je ervoor moeten doen? Binnenhuisarchitecten ingehuurd? Stylisten over laten vliegen? Zodat ik me makkelijker zou laten verleiden?’

‘Theos mou,’ verzuchtte hij. ‘Ik zal nooit van mijn leven weer proberen het jou naar de zin te maken. Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo eigenwijs is!’

‘Ik vertrouw je voor geen meter. Kun je je dat voorstellen?’ Toen ze het landhuis tussen de bomen zag opdoemen, hield ze stil. Ze draaide zich om en plantte haar handen op haar heupen. ‘Waar waren je alomtegenwoordige bodyguards vanmiddag? Hun afwezigheid is voldoende bewijs dat je me in bed probeerde te krijgen!’

Gracieus spreidde hij zijn handen. ‘Geen commentaar.’

Zijn laconieke houding wakkerde haar woede aan. ‘Loop naar de maan met al je onzin, Zandros Christakis!’

‘Het is geen misdaad dat ik met je wil trouwen –’

‘Oké, als ik ooit wanhopig genoeg ben om een man te willen die alleen maar met me wil trouwen omdat hij me zwanger heeft gemaakt, zal ik het melden!’ Ze struinde weg, maar Zandros haalde haar in.

Onder de veranda van het huis pakte hij haar hand beet en gromde: ‘Misschien ben ik veel blijer met die twee kleine jongetjes dan jij denkt! Ianthe heeft alles geprobeerd om zwanger te raken, en het lukte maar niet!’

Onthutst keek ze hem aan. Ze wenste dat ze haar onbezonnen opmerking van even daarvoor terug kon nemen. Haar eigen vruchtbaarheid moest een verschrikkelijke klap zijn geweest na de vruchteloze pogingen die hij al die jaren met zijn vrouw had gedaan… Een bitter ironische veeg uit de pan van het noodlot.

‘En misschien ben ik me daarnaast extra bewust van wat ik mijn grootouders verschuldigd ben voor hun besluit om me te adopteren en als hun eigen zoon op te voeden,’ ging hij verder.

‘Als ik ooit trouw, wil ik net zo’n persoonlijke band met mijn man als met mijn kinderen,’ zei ze stijfjes, waarna ze rechtsomkeert maakte en het huis binnen liep.