Wraak & verlangen(156)

‘Onderweg naar huis bedacht ik opeens dat je me wel tegen Sam hebt horen zeggen dat ik van je hou, maar dat ik het nog nooit echt tegen jou heb gezegd.’

Hij kreeg warempel een kleur, zag ze.

‘Niet echt, nee,’ beaamde ze. ‘Wil je soms beweren dat je het serieus meende toen je dat tegen Sam zei? Zei je dat niet alleen maar om hem te kalmeren?’

‘Liegen gaat me slecht af op dat soort momenten. Zeker waar het jou betreft,’ antwoordde hij. ‘Als jij er op onze laatste dag op Corfu niet vandoor was gegaan, zou ik je toen hebben verteld dat ik van je hou.’

Hoewel ze hem maar wat graag zou geloven, durfde ze het niet. ‘Maar je deed die ochtend zo knorrig en geïrriteerd tegen me. Ik kreeg juist de indruk dat je op het punt stond me te dumpen,’ zei ze. ‘Ik hoop niet dat je dit nu zegt om –’

‘Dit is toch niet te geloven!’ riep hij getergd uit. ‘Ik heb nog nooit tegen een vrouw “ik hou van je” gezegd. Nu zeg ik het eens, en dan word ik gewoon niet geloofd!’ Hij slaakte een zucht. ‘Nou ja, het is je niet kwalijk te nemen ook. Ik maak er ook een puinhoop van. Ik weet niet wat het is, maar ik schijn je altijd verkeerd te begrijpen.’

Resoluut zette ze haar twijfels opzij om zich te kunnen concentreren op wat hij zei. ‘Welnee,’ protesteerde ze. ‘Je maakt er geen puinhoop –’

‘Ja, dat doe ik wel. Zelfs toen jij tegen mij zei dat je van me hield, verknalde ik het.’ Hij haalde zijn hand door zijn haren.’ Ik dacht toen dat je dat alleen maar zei omdat je vermoedde dat ik gek op je was en je met me te doen had. En dat was natuurlijk onverteerbaar.’

Dat hij zo onzeker kon zijn, dat had ze nooit gedacht. Ze pakte zijn hand en trok hem naar zich toe, maar hij leek het niet te merken.

‘Jij bent het altijd geweest voor mij,’ vervolgde hij. ‘Toen ik je weer zag na al die tijd, sloegen bij mij de stoppen door. Toen kwam dat bespottelijke maîtresse-idee bij me op. Het leek me de manier om je terug krijgen zonder gezichtsverlies te lijden.’

‘Zonder gezichtsverlies?’ herhaalde ze glimlachend.

Kennelijk hoorde hij haar niet, van hij ging verder: ‘Vervolgens gooi ik mijn eigen glazen in door te beweren dat je me wilde te strikken door zonder voorbehoedmiddel te vrijen.’ Hij trok een grimas. ‘Ik was totaal ondersteboven van de ontdekking dat je nog maagd was. Maar tegen de tijd dat ik onder de douche vandaan kwam, vond ik het idee dat jij wel eens in verwachting zou kunnen zijn van mijn kind eigenlijk wel leuk.’

‘O?’

‘Helaas was jij intussen gaan wandelen in die vliegende storm.’ Hij huiverde. ‘Beloof je dat je me zoiets nooit meer zult aandoen, cara? Ik was volledig in paniek. En toen ik je naar binnen droeg, wist ik diep in mijn hart dat ik veel meer voor je voelde dan ik op dat moment wilde toegegeven.’

‘Dus vroeg je me ten huwelijk terwijl ik in bad lag. Jammer dat het niet erg geloofwaardig klonk.’

‘Ik ben nu eenmaal niet zo welbespraakt en open als mijn vader. Hij spreekt gemakkelijk over zijn gevoelens, ik niet,’ mompelde hij spijtig. ‘Het zal niet erg romantisch hebben geklonken, en het was ook een nogal eigenaardige plaats om een aanzoek te doen, maar –’

‘En ik wees je botweg af. Het spijt me, ik luisterde niet goed genoeg naar je…’

‘Nee, ik had het anders moeten aanpakken.’ Hij nam haar in zijn armen. ‘Ik realiseerde me toen dat ik je moest bewijzen dat we samen gelukkig konden zijn.’

‘En daar ben je in geslaagd.’

‘Toch had ik niet de moed om dat maîtresseplan in de prullenbak te gooien. Ik was ervan overtuigd dat je dan meteen je biezen zou pakken. En ik voelde me helemaal een ellendeling toen je zei dat je je dood zou schamen als je familie erachter kwam wat je daar op Corfu deed.’

‘Ik was kwaad omdat je –’

Hij liet haar niet uitspreken. ‘Ik voelde me enorm schuldig en schaamde me diep voor mijn gedrag. Die nacht ging ik pas naar bed toen ik dacht dat je al sliep. Toen je wakker bleek te zijn, zei ik dat we moesten praten, weet je nog?’

Ze knikte.

‘Ik had je willen vertellen dat ik er spijt van had dat ik met dat stomme maîtresseplan was gekomen, maar dat ik je nooit als mijn maîtresse had gezien, omdat ik van je hield. En dat ik niets liever wilde dan met je trouwen. Het kwam er echter niet van, zoals je weet…’ Hij glimlachte spijtig. ‘De volgende ochtend schrok ik er opnieuw voor terug om je te vertellen wat ik op mijn hart had. Ik was bang dat je dan voorgoed de benen zou nemen.’

‘Hoe kon je dat nu denken na zo’n nacht?’ riep ze verwonderd uit. ‘Was het je toen nog niet duidelijk dat ik stapelgek op je was?’