Wraak & verlangen(126)

‘Ze was een jaar of vier toen we elkaar leerden kennen,’ vervolgde Rafaello onverstoorbaar. ‘Dat was tijdens een kerstfeest voor de kinderen van het personeel. Ze kreeg het aan de stok met een jochie dat haar achternazat met een takje mistletoe. Hij kreeg haar te pakken, want ze was veel kleiner dan hij. Ik heb hem van haar af gehaald voordat hij haar pijn kon doen, maar ik moet zeggen, ze verweerde zich kranig. Toen al.’

‘Nou ja! Dat verzin je ter plekke,’ riep ze vol verontwaardiging uit. Ze herinnerde zich helemaal niets van dat incident, hoewel ze als kind menig partijtje had meegemaakt. ‘Dat is nooit gebeurd!’

Rafaello liep door en begon de trap te beklimmen. ‘Ik begon pas echt oog voor je te krijgen toen je een jaar of dertien was. Mijn aandacht werd niet zozeer getrokken door jouw zelf als wel door het feit dat het me begon op te vallen dat veel automobilisten claxonneerden als jij ’s ochtends bij de bushalte stond. En toen jullie op het landgoed kwamen wonen, zag ik je vaak de rododendrons naast de oprijlaan in duiken om nog even snel wat oorlogskleuren op te smeren voor je naar school ging.’

Ze was sprakeloos van verbazing.

‘Ik begrijp nu dat ik me erbuiten had moeten houden,’ zei Jon op verontschuldigende toon. ‘Jullie kennen elkaar inderdaad al heel erg lang. Rafaello, ik ga. Ik zie je volgende week.’

Even later viel de zware voordeur achter hem dicht en waren ze weer alleen.

Glory balde haar handen tot vuisten en begon Rafaello’s rug opnieuw te bewerken. ‘Wat had jij daar ’s ochtends vroeg in het struikgewas te zoeken? Had je niets beters te doen dan mij begluren?’

‘Ik ging elke ochtend een eind hardlopen,’ antwoordde hij. ‘Op een dag zag ik je tussen de struiken verdwijnen. Ach, je was zo’n ijdeltuit. Urenlang kon je je haren zitten borstelen…’

‘Urenlang? Nou, ja! Ik ben helemaal niet ijdel. Hoe kom je erbij?’

‘En ik heb je helemaal niet begluurd,’ vervolgde hij alsof ze hem niet had onderbroken. ‘Nadat ik jou daar een paar keer had gezien, nam ik een andere route. Ik was geen voyeur, en dat ben ik nog steeds niet.’

‘Al mijn vriendinnen zagen er fantastisch uit, maar ik mocht van mijn moeder niets leuks met mijn haren doen, en make-up was al helemaal geen optie,’ zei ze. ‘Dus deed ik het stiekem onderweg naar school. Met ijdelheid had dat niets te maken. Het is meer dat je er op die leeftijd alles voor overhebt om niet uit de toon te vallen. Maar daar had jij waarschijnlijk geen last van. Zet me nu maar neer, Rafaello.’

Toen hij haar liet zakken, bleken ze in een ruime slaapkamer te zijn. De balkondeuren stonden wijd open, en de gordijnen bewogen zachtjes heen en weer in de wind. Haar blik viel op het bed, niet alleen omdat het groot van afmetingen was, maar ook omdat het hoge hoofdeinde leek te zijn ingelegd met kleine afbeeldingen met zilveren randjes eromheen.

Ze had genoeg gezien en wilde de deur uit lopen. ‘Je hoeft niet langer voor neanderthaler te spelen, hoor,’ zei ze over haar schouder.

In een oogwenk stond Rafaello in de deuropening, met zijn armen over elkaar. Met dat witte openstaande overhemd en die uitdagende blik in zijn ogen zag hij er waanzinnig sexy uit.

‘Ik zou wel graag even willen weten waarom jij opeens met alle geweld terug naar huis wilt,’ zei hij.

‘Als jij had gedacht dat ik er wat voor zou voelen om de zoveelste te zijn in de ongetwijfeld lange rij dames die je mee naar huis hebt genomen, dan heb je het mis, Rafaello Grazzini,’ zei ze bits.

‘Welkom in de kudde, bella mia.’





Hoofdstuk 6





‘Ik mag hopen dat ik dat toch niet goed heb verstaan,’ zei ze dreigend.

‘Heb ik de vinger op de zere plek gelegd? Dat was ook de bedoeling.’ Met glinsterende ogen keek hij haar aan. ‘Fiona’s ouders hebben een huis aan de kust. Ze komt vaak even langs. Dat is de reden waarom je zo’n scène maakt, hè? Het feit dat je bij aankomst Fiona hier aantrof. Kennelijk bracht ze je in verlegenheid. Of misschien ben je daar zelf wel debet aan.’

‘Ik maak helemaal geen scène!’ zei ze gepikeerd. ‘Je doet net of ik me gedraag als een verwend nest dat haar zin niet krijgt. Maar ik heb zo mijn principes –’

‘Die overigens wel te koop zijn,’ viel hij haar in de rede.

‘O, gaat dit weer over die cheque die ik vijf jaar geleden heb geaccepteerd?’ Hoewel ze zich ondermijnd voelde door zijn opmerking, besloot ze hem maar meteen vertellen hoe het zat. Ze rechtte haar schouders en zei: ‘Het wordt tijd dat jij mijn kant van de zaak ook eens hoort. Om te beginnen heb ik dat geld niet zelf gehouden, maar aan mijn vader gegeven. Hij had het dringend nodig. Jij denkt dat ik me heb laten omkopen door je vader, maar zo is het helemaal niet gegaan. Jouw vader heeft me gedwongen om weg te gaan.’