Winterberg(35)

‘Durf je niet naar de vloer te kijken?’ fluisterde Sophie. Daan draaide zich met een ruk om. ‘Ik schrik me rot, Sophie, je zou toch op de gang blijven staan?’

‘Ja, maar ik voel me niet veilig als ik je niet kan zien,’ piepte ze. Daan sloeg een kruis en bukte zich. Voorzichtig trok hij de dekens die Sophie eerder over Isa heen had gegooid van haar af. Bij de aanblik van het verminkte lichaam dat eronder vandaan kwam, kon hij in eerste instantie niet meer uitbrengen dan een kreunend ‘ooo’. Toen hij zichzelf weer onder controle had zei hij: ‘Je hebt geen woord te veel gezegd, Sophie. Isa ziet er zelfs nog gruwelijker uit dan je omschreef. Wat een slachtpartij.’

‘Wie doet nou zoiets, Daan?’ jammerde Sophie.

‘Een beest. Als je tot zoiets in staat bent, dan ben je niet menselijk.’

‘Denk je dat de moordenaar nog in de buurt is? Zou het een buitenstaander zijn, of niet?’

‘Hoe moet ik dat nou weten? Je stelt allemaal vragen waar ik het antwoord ook niet op heb.’

Sophie luisterde niet en ging door. ‘Ik kan me niet voorstellen dat Lieke er iets mee te maken heeft, die is veel te bang dat ze een nagel breekt. Bovendien kan ze niet goed tegen bloed. Oom Dieter dan? Jij zei toch dat hij het over een geheimpje had tegen die gemaskerde vrouw? Dat is toch verdacht? Zou oom Dieter een koelbloedige moordenaar zijn die iedereen die zijn plannen dwarsboomt uit de weg ruimt? Isa wilde het hotel niet verkopen en hij wel. Moest ze daarom uitgeschakeld worden?’

‘Sophie! Kun je in godsnaam ophouden met dat geratel, ik word er bloednerveus van!’ Daan keek haar opgefokt aan. Ze schrok van de blik in zijn ogen en begon te huilen.

‘Niet tegen me schreeuwen, Daan!’

‘Ik wil helemaal niet tegen je schreeuwen, maar je draaft zo door. Echt Sophie, ga op de gang staan en bemoei je er even niet mee.’

‘Ik zal niks meer zeggen, oké?’

Daan knielde neer bij het lichaam. Ondanks het feit dat er geen enkele aanwijzing was dat Isa nog leefde, voerde hij toch de basiscontroles uit die hij tijdens een ehbo-cursus had geleerd. Sophie volgde het vanaf een afstandje en zag hoe hij tegen beter weten in eerst zijn vingers op Isa’s pols legde, en vervolgens haar haren aan de kant schoof om in haar nek verder te zoeken naar een hartslag.

‘O, ze is zo koud,’ fluisterde Daan. Sophie huiverde en kruiste haar armen voor haar borst. Haar blik werd als een magneet naar Isa’s lichaam getrokken. Nu Daan haar haren aan de kant had geschoven, was haar gezicht goed te zien. Sophie schrok zich kapot toen ze de verwrongen gezichtsuitdrukking van haar dode nicht zag. Alsof Isa niet had geweten waar ze het moest zoeken van de pijn. Haar ogen waren gebroken, maar stonden nog open.

‘Doe haar ogen dicht, alsjeblieft,’ huilde Sophie.

Daan verzamelde moed en sloot ze. Isa’s wimpers streken langs zijn vingertoppen.

‘Wat denk je, Daan, zou ze met een mes vermoord zijn?’

‘Er is zoveel bloed, dat kan ik niet zien. Het wordt tijd om de politie erbij te roepen, die weet tenminste waar ze naar moeten zoeken. Ik ben ook maar een simpele boekhouder.’

Daan kwam overeind en sloeg de dekens weer over Isa heen. Voordat hij de kamer verliet, keek hij nog eens rond of hem nog iets bijzonders opviel. Iets wat kon dienen als bewijs of aanwijzing van wat er zich precies in de kamer had afgespeeld zonder dat ze het in de gaten hadden gehad.

‘Wat zal Isa bang zijn geweest en zich alleen hebben gevoeld.’ Sophie rilde bij de gedachte hoe benauwd haar laatste minuten geweest moesten zijn. Ze liep achter Daan aan en begon te kokhalzen toen ze zijn handen zag. Ze zaten onder het bloed.





27

Iedereen had zich verzameld in de zitkamer en zat te wachten op de politie die inmiddels was gebeld. Niemand had zich geroepen gevoeld om de haard aan te maken. Het zou de kilte die in de lucht hing niet wegnemen. De sfeer was ijzig en gespannen. Bevond de moordenaar zich in deze kamer? Wie was er te vertrouwen en wie niet? En belangrijker nog, liepen er meer mensen gevaar? Lieke maakte zachte snikgeluidjes, oom Dieter kuchte af en toe wat en Daan en Sophie staarden zwijgend voor zich uit. Sophie zag intens bleek en had een afwezige blik in haar ogen. Ze zat volledig in haar eigen wereldje. Ook Daan had de grootste moeite om het beeld van de bruut vermoorde Isa van zijn netvlies te krijgen, maar hij had zijn emoties wel beter onder controle dan Sophie. Daan sloeg zijn arm om Sophie heen en ze legde haar hoofd tegen zijn schouder. Haar lijf trilde nog steeds zachtjes van de schrik.

Voordat ze bij de anderen melding hadden gemaakt van Isa’s levenloze lichaam, had Daan eerst het bloed van zijn handen gewassen en ook Sophies schoenzolen schoongemaakt. Behalve dat al dat bloed een nare aanblik gaf en ook een beetje een vies gevoel, wilde hij de anderen er niet mee confronteren. Ze zouden er alleen maar van schrikken. Dat het een juiste keuze was geweest, bleek al door de hysterische reactie van Lieke, toen ze haar over Isa vertelden. Lieke had aangegeven voor geen goud een blik op de plaats delict te willen werpen en het lichaam van haar nicht pas te willen zien als het ‘een beetje was opgeknapt’. Door haar reactie, die oprecht overkwam, viel Lieke in hun ogen eigenlijk al af als mogelijke dader. Of ze kon wel heel goed toneelspelen. Over oom Dieter hadden ze beiden zo hun twijfels en dat zouden ze ook aan de politie gaan vertellen. Er was geen enkele reden om hem in bescherming te nemen.