Wei Zhi(30)

                Tot slot zegt juf Nienke: ‘En Merel, ik zal eens informeren naar een wiebelkussen om op te zitten. Dan kan je bewegen zonder dat iemand er last van heeft.’

                Het lijkt Merel wel wat. ‘Zo zoeken we naar manieren om met mij om te gaan, hè, juf?’ zegt ze, en eindelijk kijkt de juf eens lief om wat Merel zegt.

                In de pauzes moet ze zich dan wel even flink kunnen uitleven. Ze bedenkt de wildste spelletjes voor op het schoolplein. Vaak de jongens tegen de meiden, en iedereen doet graag mee als Merel weer iets verzint.

                Vrijdagmiddag, nog één dag. Tjarda heeft Merel nadrukkelijk gevraagd rustig te doen, ze is moe, ze heeft een onrustige buik, zei ze. Joost en Jeppe zitten met de garage te spelen en pakken elkaar voortdurend autootjes af.

                ‘Ik heb ook een onrustige buik!’ Merel grijpt met twee handen naar haar buik en klapt dubbel.

                Tjarda lacht. ‘Maar jouw buik is om een heel andere reden onrustig. Dat is morgenmiddag gelukkig al over! Maar nu even geen lawaai, daarvan is er al genoeg.’ Ze wijst naar de tweeling.

                Merel probeert het echt. Ze gaat msn’en, dat kan ze heel goed een poos uithouden, maar vanmiddag niet. Ze staat steeds op en loopt door het huis om iets van haar kamer te pakken, om iets te drinken te pakken, om een ruzie van Joost en Jeppe bij te leggen. Als ze weer bij de koelkast staat, vraagt Tjarda: ‘Merel, wat doe je? Je hebt net al iets te drinken genomen.’

                ‘Eh?’ Merel moet even nadenken. Wat zou ze ook alweer doen? Ze moest iets opschrijven! ‘Ik zoek pen en papier.’

                ‘Dat ligt niet daar!’

                ‘O, nee,’ zegt Merel beduusd.

                Jeppe en Joost lachen haar uit. Domme Merel!

                ‘Waarom ga je niet even naar Marijn?’ stelt Tjarda voor.

                Dat is een goed idee. Merel trekt haar jas aan en vertrekt.

                ‘Wat gaan we doen?’ vraagt Marijn zodra Merel binnen is.

                ‘Deze opeten.’ Merel haalt een zak gemengde drop vanonder haar jas tevoorschijn. Ze nemen limonade mee naar boven.

                ‘Ik dacht dat jij geen geld meer had,’ zegt Marijn als ze op haar kamer zitten. ‘Je moest je vader toch betalen voor dat ruitje?’

                ‘Ik heb wat extra van mijn moeder gekregen,’ vertelt Merel. ‘Die vond het zo sneu dat ik niks meer had.’

                Als de dropjes op zijn, moeten ze weer bedenken wat ze gaan doen. ‘Ik weet wat!’ zegt Merel. ‘Nieuwe drop kopen. Van jouw geld.’

                Marijn wrijft over haar buik. ‘Nee, niet nog meer!’

                ‘Heb jij ook een onrustige buik?’ vraag Merel meelevend.

                Marijn kijkt haar met niet-begrijpende ogen aan. ‘Sorry?’

                Na haar uitleg heeft ze een nieuw voorstel: ‘Gaan we naar de stad babyspullen kijken en vast iets kopen voor de baby?’

                Dat wil Marijn wel, maar halverwege hun weg naar de stad krijgt Merel een beter idee: ‘We gaan het theater vast verkennen!’

                ‘Mag dat zomaar?’

                ‘Ik weet niet, we gaan gewoon kijken. En anders zeggen we toch dat we jouw vader zoeken?’