Vierspel(15)

Ik snij spullen voor een salade. Ik heb dus een mes in mijn hand. Een verleidelijke gedachte. Maar in plaats van op haar in te hakken zeg ik: ‘Zin in een glaasje wijn? We eten over een paar minuten.’

Alleen moet ik dat eten erin zien te krijgen, daarna kan ik ze wegwerken. En Alex mag blij zijn, want dan heeft hij zijn punt gemaakt en hopelijk is alles binnenkort weer bij het oude.

Maar het eten duurt natuurlijk uren. Alex wil me zo graag inwrijven dat hij helemaal over mij heen is en dat hij zo dolgelukkig is met zijn nieuwe liefde dat hij weer het stralende middelpunt is, en Dan is zo opgelucht dat hij hem het ene na het andere glas volschenkt. Ze zitten te bulderen om elkaars verhalen tot de kinderen, die eerder hebben gegeten en toen op Zoe’s kamer televisie zijn gaan kijken, op een gegeven ogenblik binnenkomen en William zegt: ‘Zijn jullie er nou nog steeds?’

‘Ben jij nog steeds op, zul je bedoelen,’ zegt Dan met een blik op zijn horloge.

‘Nou, naar bed gaan had geen zin, als jullie zo’n keet zitten te schoppen,’ zegt Zoe, en daar heeft ze een punt. Joost mag weten wat de benedenburen van ons denken.

Lorna is ook een beetje dronken en hinnikt om alles wat Alex zegt, of het nu grappig is of niet. Hij zit op zijn praatstoel en trakteert haar op het ene na het andere verhaal over onze avonturen. Dingen die ze wat mij betreft helemaal niet hoeft te weten. Hij vertelt haar over die keer, nog maar een paar maanden geleden, dat we met zijn allen uit eten waren en veel te veel gedronken hadden, en dat ik op de stoep rolde toen ik in de taxi probeerde te stappen, en dat ik toen niet meer op kon staan omdat ik in een lachstuip schoot.

‘Ik geloof dat ze zich de volgende dag ziek heeft gemeld,’ zegt hij. ‘Voedselvergiftiging.’

‘O,’ zegt Lorna stomverbaasd. ‘Ik weet nog dat jij toen zei dat je iets verkeerds had gegeten! Dan weet ik dus voor de volgende keer dat het betekent dat je te diep in het glaasje hebt gekeken!’

Ik probeer met hen mee te lachen, maar eerlijk gezegd geneer ik me dood. Zoals iedereen die zich onterecht ziek meldt, had ik een heel verhaal opgehangen over wat ik precies had gegeten en ik had er alles aan gedaan om het authentiek te laten klinken. Dan zegt altijd dat je niet zoveel details moet geven in zulke gevallen. Hij zegt: ‘Je moet gewoon bellen en zeggen dat je niet komt, dat je je niet goed voelt, en dan moet je niet uitweiden, want dat is juist verdacht.’ En hij heeft duidelijk gelijk.

‘Ik vond jou altijd zo’n braverik,’ zegt Lorna. ‘Joshua en Melanie hebben het altijd maar over hoe hard je werkt en hoe geweldig je bent.’

‘Nou, vraag haar dan maar niet wat ze de vorige avond heeft uitgespookt als ze beweert dat ze een migraineaanval heeft,’ zegt Alex, en ik zeg: ‘Oké, Alex, ik geloof dat Lorna nu wel genoeg verhalen over mijn ziekmeldingen heeft gehoord. Kunnen we het niet ergens anders over hebben?’ Ik weet niet eens op welk incident hij zinspeelde, maar wat het ook is, ik heb er geen zin in dat iedereen alles van me weet. Ik begin de tafel af te ruimen en pak zelfs de glazen mee, wat volgens mij toch een vrij duidelijk signaal is dat het etentje voorbij is. Maar niemand verroert een vin, dus werp ik Dan een blik toe die hij onmogelijk kan negeren.

‘Goed,’ zegt hij terwijl hij opstaat. ‘Ik moet morgen vroeg beginnen, dus ik gooi jullie er nu uit.’

Voor ze de kans krijgen om te protesteren, gaat hij snel hun jassen halen en doet hij de voordeur vast open. Hij jaagt ze er bijkans uit. Lorna slaat haar armen om me heen, wat me gruwelijk op de zenuwen werkt, en bedankt me voor het eten. ‘Tot morgen!’

Alex grijnst en zegt: ‘Misschien kunnen we dit weekend wel wat leuks doen met z’n allen,’ en ik heb zin om hem te slaan.

‘Hij doet het alleen maar om mij te zieken,’ zeg ik tegen Dan als die de deur achter hen dicht heeft getrokken.

‘Hoezo?’ vraagt Dan verwonderd, maar dat kan ik hem uiteraard niet vertellen, en dus haal ik alleen mijn schouders op. ‘Hij is duidelijk gek op haar,’ voegt hij er nog aan roe.

‘Dit kan nooit lang duren,’ is het enige slotakkoord dat ik weet te verzinnen voor ik naar bed slof.





6


HET IS Spotlight-TIJD VOOR DE acteurs onder onze cliënten, en dus moet ik hen allemaal bellen om een foto voor in de casting director’s-bijbel. Als iemand dan op zoek is naar een jonge hoofdrolspeler of een oudere man voor een karakterrol zien ze onze mannen zij aan zij met de grote jongens en wie weet overwegen ze hen wel voor een auditie. Sommigen van hen zitten te krap bij kas om elk jaar een nieuwe foto te laten maken, dus die zien er al jaren uit als zevenentwintig terwijl ze de veertig al naderen. Anderen geven liever een collage van fotootjes waarop ze allerlei verschillende hoofddeksels dragen, alsof dat iets zegt over hun veelzijdigheid. En dan zijn er ook altijd nog een paar die weigeren te betalen voor deze service. Het is aan mij om hen ervan te overtuigen dat het wel degelijk van belang is. Meestal moet ik ze aanbieden om de kosten voor te schieten en vertellen dat ze Mortimer and Sheedy kunnen terugbetalen als er weer wat geld binnenkomt. Wat voor sommigen nooit zal gebeuren.