Verslaafd aan jou(115)

    ‘Gideon?’

    ‘Hm?’

    Ik legde mijn hoofd in mijn nek om hem aan te kijken. Zachtjes streelde ik over zijn wenkbrauwen. ‘Ik hou van je.’

    Er ging een heftige rilling door hem heen, zo erg dat ik er zelfs van heen en weer schudde.

    ‘Ga nou niet over de rooie,’ stelde ik hem snel gerust en ik wendde mijn blik af zodat hij zich kon vermannen. ‘Daar hoef je verder helemaal niets mee te doen. Ik wou je alleen vertellen hoe ik me voelde. Vergeet het maar weer.’

    Hij greep me bij mijn nek en zijn andere hand hield mijn middel zo stevig vast dat het bijna pijn deed. Ik kon geen kant uit en Gideon drukte me tegen zich aan alsof hij bang was dat ik anders weg zou waaien. Zijn ademhaling ging moeizaam, zijn hart ging als een razende tekeer. Hij zei niets meer tijdens het ritje, maar hij liet me ook niet los.

    Ik zou het hem ooit nog een keer zeggen, maar wat de eerste keer betrof, vond ik dat we er allebei best goed mee om waren gegaan.



Om tien uur liet ik vierentwintig langstelige rode rozen bij Gideons kantoor afleveren met een begeleidend briefje:

    Om te vieren dat er rode jurken en autoritjes zijn.

    Tien minuten later kreeg ik een interne envelop met een correspondentiekaartje erin waarop stond:

    Dat doen we snel weer.

    Om elf uur liet ik een boeket met zwart-witte lelies bij zijn kantoor bezorgen met een briefje:

    Ter ere van zwart-witte cocktailjurken en dat ik de bibliotheek in werd gesleurd...

    Tien minuten later kwam zijn reactie:

    Nog even en ik sleur je op de grond.



Tussen de middag ging ik winkelen. Ik wilde een ring kopen. Pas in de zevende winkel zag ik een ring die naar mijn mening helemaal perfect was. Hij was van platina, bewerkt en bezet met zwarte diamantjes. Het soort ring dat me deed denken aan macht en bondage. Het was een ring voor dominanten, erg groot en mannelijk. Hij was erg duur en het zou maanden duren voordat ik de ring had afbetaald, maar dat was zeker de moeite waard.

    Ik belde Gideons kantoor en kreeg Scott aan de lijn, die ­Gideons overvolle agenda dusdanig aanpaste dat ik Gideon even een kwartier kon spreken.

    ‘Hartstikke bedankt, Scott.’

    ‘Graag gedaan. Ik vond het erg leuk dat hij die bloemen van jou kreeg. Ik heb hem nog nooit zo blij zien glimlachen.’

    God, wat hield ik van die man. Ik zou er alles aan doen om Gideon gelukkig te maken. Zoals hij al zei: daar leefde ik voor.

    Ik toog glimlachend weer aan het werk. Om twee uur liet ik een bloemstuk met tijgerlelies bij Gideons kantoor afgeven, gevolgd door een briefje in een interne envelop:

    Als dank voor alle wilde seks.

    Zijn reactie:

    Laat de Krav Maga-les schieten, ik laat je veel harder werken.



Tegen de tijd dat het tien over halfvier was – vijf minuten voor mijn afspraak met Gideon – sloegen de zenuwen toe. Mijn knieën knikten toen ik opstond en ik liep onrustig heen en weer in de lift naar boven. Nu het zover was om hem de ring te geven, was ik bang dat hij misschien helemaal niet van ringen hield. Hij droeg er in elk geval geen een.

    Was het wellicht aanmatigend en bezitterig van mij om hem er een te geven alleen maar omdat ik zijn ring droeg?

    De roodharige receptioniste liet me zonder meer binnen en toen Scott me bij de deur zag, stond hij meteen op en schonk hij me een brede grijns. Scott leidde me Gideons kantoor binnen en deed de deur achter me dicht.

    Het rook er heerlijk naar bloemen waardoor het strak en modern ingerichte kantoor een stuk gezelliger overkwam.

    Gideon keek op van zijn computer en zijn wenkbrauwen schoten omhoog toen hij zag dat ik het was. Hij sprong meteen overeind. ‘Eva, wat is er aan de hand?’

    Ik zag hem omschakelen van werk naar privé en zijn blik verzachtte toen hij naar me keek.

    ‘Er is niks aan de hand. Ik wou alleen...’ Ik haalde diep adem en liep naar hem toe. ‘Ik heb iets voor je.’

    ‘Nog iets? Heb ik soms iets vergeten?’

    Ik zette het juweliersdoosje midden op zijn bureau. Toen keerde ik hem, opeens misselijk, mijn rug toe. Ik twijfelde eraan of ik er wel verstandig aan deed. Achteraf vond ik het een stom idee.

    Hoe kon ik hem duidelijk maken dat hij het rustig kon zeggen als hij het niet wilde? Alsof het nog niet erg genoeg was dat ik tegen hem had gezegd dat ik van hem hield, kwam ik ook nog eens met een ring op de proppen. Hij hoorde vast de bruidsmars al in de verte...