Verlossing(42)
Halvor liep in de schaduw onder de Vaterlandbrug toen Zachariasen van het lab van de Nationale Recherche belde. De analyse van de drug waaraan de vriend van Lone Slevatn twee dagen eerder was overleden, was duidelijk.
‘Niet zo gek dat ze doodgaan. Het spul is honderd procent zuiver. Ik heb nooit eerder gehoord dat er zoiets in Noorwegen is geweest. Normaal gesproken ligt de zuiverheid op dertig tot veertig procent. Dit moet rechtstreeks uit Afghanistan of zo geïmporteerd zijn. Hier zullen de jongens hogerop wel een beetje van schrikken, dus er zal wel gauw een collega van me over je schouder hangen.’
Halvor bedankte Zachariasen en prees zich gelukkig dat Lone Slevatn het zakje had meegenomen naar het bureau. Als ze dat niet had gedaan, had het God weet hoe lang kunnen duren voordat ze hadden kunnen bewijzen dat het hier inderdaad om moord ging.
4 september
We zitten in een zeer kritieke fase en ik heb veel te vertellen. Op dit moment slaapt Jakob rustig en wel, in ‘opgeknapte’ toestand. Hij weet nog niet dat morgen de hel voor hem losbarst.
Hoe dan ook: hij verscheen volgens afspraak om even voor 23 uur op Oslo Centraal. Op het toilet trok hij de kleren aan die ik voor hem had gekocht, en toen gingen we meteen naar onze slaapcoupé. Toen de trein eenmaal reed, kreeg hij zijn eerste dosis. Eerder die dag had ik me het hoofd erover gebroken hoe ik de rest moest verstoppen. Ik ben nog steeds niet zo dom dat ik hem alles in één keer geef, en ik vond de oplossing uiteindelijk door een paar Medicus Plesner-schoenen met extra dikke zolen te kopen. Het laatste wat ik in mijn hotelkamer deed, was de binnenzool uit de ene schoen halen, er een flink gat in snijden met mijn zakmes, er drie gram in te stoppen en het gat weer af te dichten met de zool. Perfect! Van de buitenkant kun je niets zien en ik voel het gat nauwelijks als ik de schoen aanheb.
Het duurde maar drie, vier uur voordat Jakob voor de eerste keer naar de wc moest. Het duurde bijna twintig minuten voordat hij weer terug was, maar midden in de nacht staan ze toch niet bepaald op de gang in de rij. Ik probeerde een beetje met hem te praten, onder andere over mama, maar ik kreeg geen reactie. Hij slaat eigenlijk alleen zijn ogen ten hemel. De enige keren dat ik echt voel dat we contact hebben, is als ik met een zakje voor zijn gezicht zwaai.
Daarna hield hij het warempel vol tot we moesten overstappen. We moesten bijna een uur wachten, dus ik geloof dat hij zichzelf een flinke oppepper toestond. Verder zou je bijna denken dat onze route gemaakt was voor spuitjunks: de volgende treinreis duurde maar drie uur en toen moesten we weer een uur wachten voordat we op de bus stapten, die weer vier uur reed.
De uitwerking van het spul op Jakob is zo dat, áls mensen ons al raar aankijken, dat er maar heel weinig zijn. Ik denk dat hij even wegvalt vlak nadat hij de spuit heeft gezet – daarom duren die wc-bezoeken waarschijnlijk ook zo lang – maar verder wekt hij urenlang een heel normale indruk. Ik weet wat er aan de hand is en merk dat hij een beetje traag reageert en dat zijn pupillen klein zijn, maar er zijn toch maar weinig anderen die hem in de ogen kijken. Verder is hij tamelijk rustig, totdat de onthouding zich weer doet gevoelen. Maar ik had wel zoveel van zijn armen gezien dat ik er, voordat we vertrokken, niet aan twijfelde dat ik een trui met lange mouwen voor hem moest kopen.
Ik vroeg me af hoe hij zou reageren op de boot, waarover ik hem niets had verteld. Maar hij ging aan boord zonder iets te zeggen over de kleine 9 pk-motor op een 14-voets open boot. Het lijkt wel of hij heeft besloten deze paar dagen gewoon achter zijn vader aan te gaan en maar te zien hoe het afloopt.
Toen we na vier uur gelijkmatig motorgebrom van boord gingen, vroeg hij eindelijk waar we waren. Ik antwoordde dat we hier tot de volgende dag zouden blijven en dat ik hem een verhaaltje over zijn moeder zou vertellen. Hij knikte en vroeg toen waar we moesten overnachten. Toen ik het hem liet zien, glimlachte hij zelfs een beetje, en hij zei: ‘Bovengemiddeld.’
We konden nog net een hapje spaghetti bolognese uit blik eten voordat hij een nieuwe dosis moest hebben. Het was bijna negen uur in de avond, maar het was nog steeds niet helemaal donker. Hij was tevreden met het bed en ging erop liggen. Het was de eerste keer dat ik hem met lepel, aansteker en spuit bezig zag en ik hoop dat het ook de allerlaatste keer is geweest.
Nu heb ik de riemen onder zijn matras vandaan gehaald. Ik heb acht leren riemen met schroeven en stalen platen aan de bedbodem vastgemaakt ter hoogte van zijn borst, heupen, bovenbenen en enkels. Bovendien heb ik twee kortere leren riemen om zijn onderarmen gedaan. Maar ik weet echt niet of het genoeg zal zijn. Zolang hij slaapt zoals nu, is het moeilijk na te gaan of ik ze te hard heb aangetrokken. Ik heb me voorgenomen hem elk halfuur te checken.