Verbroken(123)
‘Allebei.’ Brock beet op zijn onderlip. ‘Tommy was een opgewekte knaap. Je weet zelf hoe hij was. Nooit een kwaad woord over wie dan ook.’
Sara hield zich op de vlakte. ‘Soms kan iemand je voor een verrassing plaatsen.’
‘Misschien zijn mensen dom en denken ze dat er doordat hij achterlijk was iets is geknapt in zijn hersens en dat hij is doorgeslagen.’
‘Dat kan.’ Tommy was gehandicapt. Hij was niet psychotisch. Het een had niets met het ander te maken.
‘Waar ik niet goed bij kan is dat ze niet op gruwelijke wijze is vermoord. Niet in een vlaag van woede.’
‘Wat bedoel je?’
Hij stak zijn hand tussen de knopen van zijn vest. ‘Dan zou je iets anders verwachten, bedoel ik.’
‘Iets anders?’
Al even snel liet hij het onderwerp weer varen. ‘Hoor eens. Jij bent hier de arts. Je zult het zelf wel zien, en waarschijnlijk ontdek je veel meer dan ik ooit zou kunnen.’ Hij legde zijn hand op haar schouder. ‘Fijn om je weer te zien, Sara. En laat ik je vertellen dat ik heel blij voor je ben. Luister maar niet naar al die praatjes.’
Nu werd Sara achterdochtig. ‘Hoezo ben je blij voor me?’
‘Met je nieuwe man.’
‘Mijn nieuwe...’
‘Het gonst hier van de geruchten. Mijn moeder heeft gisteren de hele avond aan de telefoon gehangen.’
Sara voelde het bloed naar haar wangen stijgen. ‘Brock... Dan. Hij is helemaal mijn...’
‘Sst,’ waarschuwde Brock. Ze hoorde geschuifel op de trap. Brock verhief zijn stem. ‘Mama, ik ga nu naar de begraafplaats om de familie Billingham bij te staan. Sara is beneden aan het werk. Je mag haar niet storen. Begrepen?’
De stem van Audra Brock klonk breekbaar, hoewel het oude mens hen waarschijnlijk allemaal zou overleven. ‘Wat zeg je?’
Weer verhief hij zijn stem, maar nu klonk hij kortaf. ‘Ik zei dat je Sara met rust moest laten.’
Er klonk een soort ‘hmf’, waarop ze haar hoorden terugschuifelen naar haar kamer.
Ondanks Brocks vertwijfelde blik glimlachte hij goedhartig. ‘Beneden is alles nog net zoals vroeger. Met een uur ben ik wel weer terug om je te helpen. Zal ik een briefje op de deur plakken voor je vriend?’
‘Hij...’ Sara zweeg. ‘Dat doe ik zelf wel.’
‘Mijn kantoor is nog steeds in de keuken. Ben benieuwd wat je ervan vindt.’ Hij zwaaide nog even en verdween via de voordeur.
Sara liep naar achteren. Ze had haar tas in de auto laten liggen en had geen pen en papier om een briefje voor Will te schrijven. De victoriaanse keuken had altijd als kantoor dienstgedaan. Brock had eindelijk het oude aanrecht en het wasbord laten verwijderen om het vertrek geschikt te maken voor een bedrijf dat zich bezighield met de dood. De eethoek was nu een showroom met demonstratiekisten. Catalogi met bloemstukken lagen smaakvol gerangschikt op een mahoniehouten tafel. Brocks bureau was van glas en staal, een buitengewoon modern ontwerp, in aanmerking genomen dat hij de oudste ziel was die ze ooit had ontmoet.
Sara pakte een Post-itblokje van zijn bureau en begon een bericht aan Will op te stellen, maar al snel stopte ze weer. Frank was ook van plan te komen. Hoe kon ze Will met een paar woorden duidelijk maken waar hij naartoe moest zonder Franks achterdocht te wekken?