Verboden terrein(27)

Toen ze tien minuten later in de slaapkamer terugkeerde, zat Reed op de rand van het bed op haar te wachten.

Hun blikken ontmoetten elkaar.

‘Weet je zeker dat je je goed voelt?’ vroeg hij.

Ze knikte, maar voelde zich opeens beschaamd. Dacht hij nu anders over haar? Dacht hij dat ze zich had misdragen? Emma had zich vast nooit zo gedragen als zij daarstraks had gedaan.

Denkend aan Emma mengde de schaamte zich opeens met schuldgevoelens.

‘Want,’ zei hij, ‘je gedraagt je alsof je spijt hebt van wat we hebben gedaan.’

Had ze er spijt van?

‘Is dat zo?’ drong hij aan. Met zijn blauwe ogen keek hij haar bezorgd aan.

Kijkend naar hem – naar zijn verwarde haren, zijn lieve gezicht, de bezorgde uitdrukking in zijn ogen, zijn prachtige lichaam – voelde Felicity zich beschaamd dat ze aan hem had getwijfeld. Natuurlijk zou hij niets slechts van haar denken. Ze waren per slot van rekening allebei gezonde, normale volwassenen die naar elkaar hadden verlangd. Wat mankeerde daaraan?

‘Nee,’ zei ze vastberaden. ‘Nee, ik heb er helemaal geen spijt van.’

Hij begon te grijnzen. ‘Laten we het dan nog eens doen.’

Ze schoot in de lach, en het ernstige moment was voorbij.

‘Zo is het beter,’ zei hij. ‘Lachen is goed voor je.’ Hij klopte op het bed. ‘Kom eens naast me zitten.’

‘Waar is die champagne die je me hebt beloofd?’ kaatste ze terug.

‘Wil je beweren dat je liever champagne wilt dan nog een potje vrijen in dit heerlijke bed?’

De ongelovige uitdrukking op zijn gezicht – die hij met moeite wist vol te houden in plaats van in de lach te schieten – joeg haar laatste twijfels op de vlucht. Het was goed. Het enige wat ze moest doen, was zich de redenen blijven herinneren waarom ze hier was. Geen verplichtingen. Alleen maar plezier maken. En dat gold voor hen beiden.

Goed, ze had zich een beetje laten meeslepen door hun liefdesspel. Ze had er wat meer belang aan gehecht dan er werkelijk was. Niets aan de hand. Ze had niets gezegd wat ze niet terug kon nemen. En kennelijk had hij absoluut geen problemen met wat er tussen hen was gebeurd. Dus maak je niet druk, zei ze tegen zichzelf. Doe net als hij en alles zal goed komen.

‘Eerst champagne, dan bonbons en daarna weer naar bed,’ stelde ze voor.

‘Je bent wel een hardvochtige onderhandelaarster.’

‘Ik geloof dat je dat al eens eerder hebt opgemerkt.’

Hij stond op en stak zijn hand uit. ‘Oké, jij wint. Laten we een glas champagne gaan drinken.’





Hoofdstuk 7





Reed vond het heerlijk om naar een slapende Felicity te kijken.

Ze lag op haar buik en had haar benen wijd gespreid, zoals een kind kon slapen. Haar ademhaling was langzaam en regelmatig en werd slechts af en toe onderbroken door een zacht gesnurk dat over die zinnelijke lippen glipte.

Ze was echter geen kind. Absoluut niet. Ze was een verrukkelijke, sexy vrouw die dingen met hem deed en hem dingen liet voelen, die wettelijk verboden zouden moeten worden.

Hij legde zijn hand op haar strakke, ronde billen. Ze bewoog zich even en mompelde iets, maar ze werd niet wakker. Glimlachend verhoogde hij de druk een klein beetje. Hij vond haar billen prachtig, en boog zich voorover om er een kus op te drukken.

‘Mmm,’ verzuchtte ze, maar ze opende haar ogen niet.

Grijnzend trok hij zich terug. Hij zou haar laten slapen. Om haar niet te storen, glipte hij behoedzaam het bed uit, pakte schoon ondergoed en liep naar de badkamer om zich te douchen. Hij besefte dat hij voor het eerst in weken bijna niet kon wachten op het begin van een nieuwe dag.



Felicity werd wakker met de zon op haar gezicht. Ze strekte zich uit als een kat en liet de herinneringen aan alles wat er de vorige dag was gebeurd, over zich heen komen.

Blozend bedacht ze dat ze de afgelopen nacht twee keer de liefde hadden bedreven. Eerst op de bank in de woonkamer in het licht van de volle maan die door de balkondeuren naar binnen had geschenen. Daarna in bed, langzaam, teder en zo heerlijk, dat ze bijna in tranen was uitgebarsten van pure vreugde.

Toen het voorbij was, had hij haar vastgehouden en waren ze lepeltje lepeltje in slaap gevallen.

Waar was hij nu, vroeg ze zich af. Op het balkon? Of in de zitkamer? Ze hoorde de televisie niet. Wat deed hij toch?

Ze stond op en trok haar ochtendjas aan. Blootsvoets liep ze naar de deur naar de zitkamer en trok die open. De glimlach op haar gezicht stierf weg. Reed was er niet. Ze fronste. En op het balkon was hij al evenmin, zag ze.

Toen zag ze het briefje dat tegen de vaas met bloemen was gezet die op de tafel naast de bank stond. Ze liep erheen en pakte het op.



Felicity,

Ik was al vroeg wakker en heb me gedoucht. Nu ben ik een wandeling aan het maken. Ik hoop dat je wakker bent als ik terug ben. Dan kunnen we beneden gaan ontbijten en bespreken wat we vandaag gaan doen. Tot zo.